فنیقیه در دوره امپراتوری روم
فنیقیه در دورهٔ امپراتوری روم به دولتشهرهای فنیقی (در لبنان امروزی و بخش شمالی جلیل و عکا و دشت ساحلی شمالی) میپردازد که از سال ۶۴ پیش از میلاد تا گشایشهای مسلمانان در سدهٔ هفتم زیر فرمانروایی روم بودهاست.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f6/Baalbek-Layout.jpg/300px-Baalbek-Layout.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/75/Great_Court_of_Temples_Complex_in_Baalbek_%2849856240571%29.jpg/300px-Great_Court_of_Temples_Complex_in_Baalbek_%2849856240571%29.jpg)
بخشهای پیرامون بریتوس یا بیروت (و تا اندازهای پیرامون هلیوپولیس) یگانه بخشهای لاتینزبان و رومیشدهٔ فینیقیهٔ آرامیزبان بود. این یکی از پیشرفتهترین دورهها در تاریخ سرزمینی بود که اکنون لبنان نامیده میشود.
فنیقیه یکی از کانونهای دانشی و مالی نیمهٔ خاوری امپراتوری و یک آماجگاه برای بازرگانان و روشناندیشان گشت. رومیان پرستشگاههای بعلبک، پرستشگاههای در کوه هرمون و پرستشگاههای نیحا را ساختند و همچنین سازههای گونهگون دیگر را بر پا کردند که امروزه جایشان میان ویرانههاییست که دربرگیرندهٔ پرستشگاههای کوچکتر، هیپودرومها (ورزشگاه اسبدوانی)، گرمابهها و آموزشگاه حقوق بیروت میشود.
تاریخ
ویرایشواپسین سدهٔ فرمانروایی سلوکیان در سرزمین لبنان با نابهسامانی و نبردهای دودمانی همراه بود. این زد و خوردها در سال ٦٤ پیش از میلاد آنگاه که سردار رومی پومپه، سوریه و لبنان سلوکی را به امپراتوری روم پیوست کرد. به پایان رسید.
کارهای مالی و اندیشهای رومیان در لبنان در دوران پاکس رومانا شکوفا شد. به باشندگان شهرهای اصلی فنیقی بیبلوس، صیدون و صور شهروندی رومی دادهشد. این شهرها کانون پیشههای کوزهگری، شیشهگری و فرآوری رنگ ارغوانی بودند. بندرهای آنها همچنین انبار فرآوردههای رسیده از سوریه، ایران و هند بودند.
آنها سدر، عطر، گوهرافزار، نوشیدنی و میوه را به روم میفرستادند. این پیشرفت به این معنی بود که فنیقیه آماجگاهی خواستنی برای روشناندیشان, بازرگانان و حتی کشاورزان، از سراسر امپراتوری و به ویژه نيمهٔ خاوري امپراتوری گشت.
پیشرفت مالی و دارایی به بازسازی و پیشرفت شهری انجامید. پرستشگاهها و کاخها در سراسر کشور ساخته شدند و همچنین جادههای سنگفرش که شهرهای بنیادین مانند هلیوپولیس و بریتوس را به هم میچسباندند برپا گشتند. براستی، از یکچهارم پایانی سدهٔ یکم پیش از میلاد (فرمانروایی آگوستوس) و در یک دوره دو سدهای (فرمانروایی فیلیپ عرب)، رومیها گردایهای از پرستشگاههای بزرگ را در هلیوپولیس روی تپههای باستانیای که پیش از آن نیز وجود داشتند ساختند; دربردارندهٔ سه پرستشگاه: ژوپیتر، باکوس و ونوس. در تپهای نزدیک، آنها چهارمین پرستشگاهی را که به عطارد ویژه شده بود، را نیز ساختند.
منابع
ویرایش- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Phoenicia under Roman rule». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۶ ژوئیه ۲۰۲۳.