معاویة بن حدیج
معاویة بن حدیج (کامل:ابونعیم معاویة بن حدیج کندی)[۱] والی مصر در زمان امویان است. معاویة بن حدیج همراه سپاهیان معاویه بن ابی سفیان در جنگ صفین شرکت کرد.[۲] در سال ۳۸ ق معاویه بن ابی سفیان سپاهی را تدارک دیده و در خدمت معاویه بن حدیج گذاشت و او را در راس آن سپاه به مصر فرستاد. معاویه بن حدیج توانست مصر را از دست محمد بن ابی‌بکر، کارگزار علی بن ابی‌طالب، بیرون آورد و او را به قتل برساند. او به معاویه بن ابی سفیان وفادار بود و یکی از منتقدان علی بن ابی طالب بود. معاویه بن حدیج در سال ۵۲ ق درگذشت.[۳]
| ابونعیم معاویة بن حدیج کندی | |
|---|---|
| زادهٔ | شبه جزیره عربستان |
| درگذشت | سال ۵۲ قمری / ۶۷۰ م مصر |
| نژاد | عرب |
| شناخته‌شده برای | قتل محمد بن ابی‌بکر |
| خویشاوندان | عبدالله بن عبدالرحمن بن معاویه بن حدیج (نوه) محمد بن عبدالرحمن بن معاویه بن حدیج (نوه) |
معاویه بن ابی سفیان بعد از ماجرای حکمیت، به معاویه بن حدیج نامه ای فرستاد و از او درخواست کرد که به مصر حمله کند.[۴]بعد از درگیری محمد بن ابی بکر به دلیل آن‌که یارانش او را رها کردند، شکست خورد.[۵]معاویه بن خدیج به محمد بن ابی‌بکر گفت: من تو را از روی ظلم نمی‌کشم، بلکه بخاطر عثمان تو را می‌کشم. محمد بن ابی‌بکر گفت: تو را با عثمان چه کار، عثمان بر خلاف حق عمل کرد، و احکام قرآن را تغییر داد، ما نسبت به اعمال و کردار او اعتراض کردیم و از وی خواستیم از خلافت کنار رود، او هم کنار نرفت. مردم هم جمع شدند و او را کشتند. معاویة بن خدیج بسیار ناراحت شد، گردن محمد بن ابی‌بکر را زد و بعد او را داخل الاغ مرده‌ای کرد و آتش زد. عایشه با شنیدن این خبر، تا آخر عمر از خوردن گوشت کباب شده، امتناع می‌کرد.[۶]
درگذشت
ویرایشمعاویه بن خدیج ۴ سال بر مصر حکومت کرد و در سال ۵۱ از حکومت مصر عزل شد، و جانشین او مسلمه بن مخلد انصاری (متولد ۶۲ ق) والی مصر شد. معاویه بن خدیج یک سال بعد یعنی در سال ۵۲ هجری در مصر در گذشت.[۷]
منابع
ویرایش- ↑ أسد الغابة ج 4 / ص 383
- ↑ دینوری، ابو حنیفه خلافتبن داوود، اخبار الطوال، ج۷، ص۲۶۰
- ↑ زرکلی، خیرالدین، الاعل. م، ج۷، ص۲۶۰.
- ↑ طبری، ابو جعفر محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۹۹، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دار التراث، ط الثانیه۱۳۸۷/۱۹۶۷.
- ↑ الذهب، ج۲، ص۴۰۹، قم، دارالهجرت، چاپ دوم، ۱۴۰۹.
- ↑ مسعودی، علی ابن الحسین بن علی، مروج الذهب، ج۲، ص۷۶۸، قم، دارالهجرت، چاپ دوم، ۱۴۰۹.
- ↑ اثیر، علی بن ابی‌الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۵، ص۲۰۶.