مشرق‌الاذکار نیلوفر آبی
معبد لوتوس یا معبد نیلوفر آبی (Bahá'í Houses of Worship یا Lotus Temple) یکی از هشت معبد (مشرق‌الاذکار) قاره‌ای آیین بهائی است که در شهر دهلی‌نو پایتخت هندوستان قرار دارد و به عنوان مادر معابد شبه قاره هند شناخته می‌شود.[۱]
| مشرق‌الاذکار نیلوفر آبی | |
|---|---|
 Full view of the Lotus Temple | |
  موقعیت مشرق‌الاذکار نیلوفر آبی در نقشه | |
| اطلاعات کلی | |
| گونه | House of Worship |
| سبک معماری | معماری اکسپرسیونیستی |
| موقعیت | دهلی نو، هند |
| مختصات | ۲۸°۳۳′۱۲″شمالی ۷۷°۱۵′۳۱″شرقی / ۲۸٫۵۵۳۳۲۵°شمالی ۷۷٫۲۵۸۶۰۰°شرقی |
| پایان | ۱۳ نوامبر ۱۹۸۰ |
| گشایش | ۲۴ دسامبر ۱۹۸۶ |
| بلندی | ۳۴٫۲۷ متر (۱۱۲٫۴ فوت) |
| ابعاد | |
| قطر | ۷۰ متر (۲۳۰ فوت) |
| جزئیات فنی | |
| سیستم سازه | Concrete frame and precast concrete ribbed roof |
| طراحی و ساخت | |
| معمار | فریبرز صهبا |
| مهندس سازه | Flint & Neill |
| اطلاعات دیگر | |
| ظرفیت نشیمن | ۱٬۳۰۰ |
معمار این ساختمان یک ایرانی بهائی به نام فریبرز صهبا است که در طرح معماری این بنا از گل نیلوفر آبی الهام گرفته‌است. این گل در هندوستان با عبادت و دیانت پیوند داشته‌است.[۲] این معبد که جوایز متعددی در زمینه معماری از آن خود کرده‌است در سال ۱۹۸۶ تکمیل شد.[۳]
ماهیت و کارکرد مشرق‌الاذکار ویرایش
مشرق الاذکار به معنای محل برآمدن ذکر الهی و یکی از مفاهیم محوری در جامعهٔ بهائی است که بهاءالله تأسیس آن را در کتاب اقدس وضع کرده‌است.[۴] مشرق الاذکار از یک ساختمان مرکزی به عنوان محلّی برای دعا و نیایش و تعدادی مؤسسهٔ وابسته تشکیل شده که هدفشان فراهم آوردن امکانات آموزشی، بهداشتی و سایر خدمات برای پیشرفت اجتماعی و اقتصادی جامعه است. بدین ترتیب این مجموعه نمادی از پیوند و ارتباط عبادت و نیایش با خدمت است.[۴]
مشرق الاذکار یا معبد بهائی به روی همگان با هر اعتقاد و از هر پیشینه‌ای باز است.[۵] در حال حاضر هشت معبد قاره‌ای یا منطقه‌ای بهائی در جهان ساخته شده‌است که در استرالیا، شیلی، آلمان، هندوستان، پاناما، ساموآ، اوگاندا و ایالات متحدهٔ آمریکا قرار دارند.[۶]
آئین بهائی فاقد طبقهٔ روحانی است و کشیش یا واعظ ندارد. در معبدهای بهائی هیج موعظه یا مراسم و تشریفات مذهبی برگزار نمی‌شود و تنها دعا و مناجات و کلام الهی از آثار بهائی یا آثار سایر ادیان جهان به صورت ساده یا همراه با موسیقی و لحن خوانده می‌شود.[۶]
در حال حاضر تعدادی معبد بهائی محلی و ملی نیز در دست ساخت هستند. نخستین معبدهای بهائی ملی در جمهوری دموکراتیک کنگو و پاپوآ گینهٔ نو تأسیس خواهند شد.[۶] نخستین معبد محلی بهائی در سپتامبر ۲۰۱۷ در باتامبانگ، کامبوج افتتاح شد.[۷] سایر معابد محلی بهائی در بیهار شریف، هندوستان؛ ماتوندا سوی، کنیا؛ نورته دل کائوچا، کلمبیا؛ و تانا در وانواتو در دست احداث هستند.[۶] در بیش از ۱۳۰ کشور زمین‌هایی برای ساخت معابد بهائی در آینده خریداری شده‌است.[۶]
معماری مشرق‌الاذکار هندوستان ویرایش
این ساختمان شامل ۲۷ گلبرگ است که از بتُن سفید ساخته شده و با سنگ مرمر سفید پوشیده شده این سنگ‌ها از یونان خریداری و در ایتالیا برش داده شده‌اند. هر یک از نُه طرف ساختمان سه گلبرگ دارد و نُه در بزرگ به تالار مرکزی به‌ظرفیّت ۱۳۰۰ نفر باز می‌شود. ارتفاع بنا از کف تا بالای ساختمان ۲۷/۳۴ متر و قطر ساختمان ۷۰ متر است و در زمینی به‌مساحت ۶۴/۱۰ هکتار در نزدیکی کاخ ریاست جمهوری هندوستان قرار دارد.
زمین این معبد در سال ۱۹۵۳ خریداری شده و ساخت آن در سال ۱۹۸۰ شروع و پس از ۶ سال، در ۲۴ دسامبر ۱۹۸۶ به‌اتمام رسید. در طی بیش از ۳۰ سالی که از عمر این بنا می‌گذرد بیش از ۵۰ میلیون نفر از آن بازدید به عمل آورده‌اند و گاه در هنگام تعطیلات مملکتی هند، تعداد بازدیدکنندگان به یکصد هزار نفر در یک روز رسیده‌است.[۸][۹]
هندوستان با جمعیتی بین ۱٬۷ تا ۲٬۲ میلیون نفر بهائی بزرگ‌ترین جمعیت پیروان این آیین در جهان به‌شمار می‌آید. در این بنا هر فرد با هر اعتقادی می‌تواند در سکوت به تفکر و مناجات بپردازند. انجام مراسم مذهبی و سخنرانی در سالن اصلی ممنوع است و اغلب مردم هندوستان از هر مذهب و طایفه‌ای آن را محترم می‌شمارند.[۱۰]
وقایع پیرامون ویرایش
پس از چاپ تصویر این معبد در یک آگهی روزنامه همشهری در مورخ اول آذر ماه ۱۳۸۸، هیئت نظارت بر مطبوعات تصمیم بر توقیف یک هفته‌ای این روزنامه گرفت که که پس از چند ساعت رفع توقیف شد.[۱۱]
جستارهای وابسته ویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ مشرق‌الاذکار نیلوفر آبی موجود است. |
پیوند به بیرون ویرایش
- وبگاه رسمی بایگانی‌شده در ۱۱ فوریه ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine
پانویس ویرایش
- ↑ http://www.archive.india.gov.in/knowindia/culture_heritage.php?id=21
- ↑ Sajnani, Manohar (2003). Encyclopaedia of tourism resources in India, Volume 1 (به انگلیسی). Gyan Publishing House. p. 73. ISBN 9788178350172.
- ↑ Om Gupta (۲۰۰۶). Encyclopaedia of India, Pakistan and Bangladesh. Gyan Publishing House. pp. ۱۳۹۷. ISBN 9788182053892.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ «مشرق الاذکار». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸.
- ↑ Momen، Moojan (۱۹۹۷). The Bahai Faith. One World. صص. ۷۴.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ «Bahai Houses of Worship». The Bahais. Bahai International Community. ۲۰۱۷. شاپا ۹۷۸-۰-۸۷۷۴۳-۳۸۴-۲مقدار
|issn=را بررسی کنید (کمک). پارامتر|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک) - ↑ «طلوع صبحی جدید: گشایش معبد بهائی در کامبوج». ۱۰ شهریور ۱۳۹۶. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸.
- ↑ Bahai Temple - pilgrimage-india.com
- ↑ Lotus Temple in Delhi: A Remarkable Architecture
- ↑ Source: Year 2000 Estimated Baha'i statistics from: David Barrett, World Christian Encyclopedia, 2000; Total population statistics, mid-2000 from Population Reference Bureau
- ↑ توقیف چند ساعته روزنامه همشهری و توقف انتشار روزنامه خبر
منابع ویرایش
- ۲۰۰۲ ،The Dawning place of the Remembrance of God, The National Spiritual Assembly of the Baha'is of India
- بروشور معبد لوتوس (مشرق اُلاذکار بهائی. بهاپور، دهلی‌نو، هندوستان)