هفت کشور یا هفت اقلیم، نوعی تقسیم‌بندی جهان به هفت منطقه بر پایۀ جهان‌بینی ایرانیان قدیم است.

نمودار هفت کشور که ایران‌شهر در مرکز جهان است و اقلیم‌های هند، افریقیه، عرب، روم، ترک و صین (چین). از کتاب مجمل التواریخ و القصص.

تقسیم‌بندی

ویرایش

در سنت زردشتی جهان به هفت اقلیم یا کشور تقسیم شده است و در اوستا از هفت کشور سخن رفته است. نام این کشورها و جای آن‌ها چنین است:[نیازمند منبع]

  • یکم: اَرْزه در خاور (شرق)
  • دوم: سَوَه در باختر (غرب)
  • سوم: فِرَدَدَفْش در جنوب
  • چهارم: ویدَدَفْش در جنوب
  • پنجم: وُروبَرِشْن در شمال
  • ششم: وُروجَرِشن در شمال
  • هفتم: خوَنیرَث در میانه

خونیرث برترین این کشورهاست که در پهناوری، به‌تنهایی با شش کشور دیگر برابر بوده و دارای صفت بامیک (بامی) به‌معنای درخشان است. «خونیرث بامی» بهترین کشور از هفت کشور نامبرده بود که مزدا آفرید. هر کدام از این هفت کشور را سروری است و سرور سرزمین خونیرث بامی «زردشت» است. در کهن‌ترین بخش اوستا، گاث‌ها، به خونیرث اشاره شده است.[۱]

ابوریحان بیرونی در التفهیم نموداری از هفت کشور را چنین آورده:

در نوشته‌های کهن، منظور از صقلاب یا سقلاب همان اسلاو می‌باشد که در جمع عربی به شکل صقالبه نوشته می‌شده است.

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. دوستخواه، جلیل (۱۳۸۷). اوستا: کهن‌ترین سرودها و متن‌های ایرانی. تهران: نشر مروارید. ص. ۲۲۷.