ولوالجی

ولوالجی، ابوعبدالله محمد بن صالح، از شاعران دورهٔ سامانی است.

از ولوالجی اشعار زیادی باقی نمانده‌است و آنچه نقل شده‌است در تذکره‌های مختلف بوده‌است. اما منوچهری از او به‌عنوان یکی از استادانِ کهن یاد می‌کند.

زادگاه

زادگاه والوالجی شهر والوالج است، که وروالیز، وروالیج و ورجان هم خوانده می‌شود و در استان بدخشان نزدیک بلخ بوده‌است. به همین دلیل او را بدخشانی نیز می‌خوانند. والواج در واقع بین بلخ در استان بدخشان و تالقان (طالقان) در استان تخار در افغانستان است.

اشعار

شکَر در میان دو گُل

سیم‌دندانک و بـَس‌دانک و خندانک و شوخ		که جهان آنَک بر ما لبِ او زنــدان کرد
لبِ او بینـی، گویـی که کسـی زیـرِ عقیـق		یا میان دو گُل اندر، شکَری پنهان کرد

زلف و رخسار

جَعد بر ســیمین پیشــانیش، گویی که مگر		لشکرِ زنگ همی غارتِ بغداد کند
وآن سیه زلف بر آن عارض، گویی که همی		به پَـرِ زاغ کسـی آتـش را باد کند

منابع

• پیشگامان شعر پارسی، به کوشش محمد دبیرسیاقی.، تهران: انتشارات فراکلین، ۲۵۳۶
• معین، محمد (۱۳۶۳)، «جلد ششم: «اَعلام»؛ حرف "و"»، فرهنگ فارسی، تهران: انتشارات امیرکبیر