ولی انصاری
ولی انصاری (۱۲۸۷ تهران - ۱۳۷۵) سرلشکر نیروی زمینی شاهنشاهی ایران و بین سال‌های ۱۳۳۴ تا ۱۳۳۹ به ترتیب در کابینه‌های جعفر شریف امامی، منوچهر اقبال و حسین علا وزیر راه بود.
ولی انصاری | |
|---|---|
| وزیر راه ایران | |
| دوره مسئولیت ۱۵ فروردین ۱۳۳۴ – ۱۳۳۹ | |
| پادشاه | محمدرضا شاه پهلوی |
| نخست‌وزیر | جعفر شریف‌امامی منوچهر اقبال حسین علاء |
| پس از | عباس گرزن |
| پیش از | ابوالحسن بهنیا |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ۱۲۸۷ تهران، ایران |
| درگذشته | ۱۳۷۵ |
| ملیت | ایرانی |
پیشینه
ویرایشپدرش محمود خان و پدربزرگش امیرتومان محبعلی خان از افسران عالیرتبه قزاقخانه بودند. پدرش در قشون عثمانی خدمت می‌کرد که در جریان جنگ جهانی اول اخراج شد و برای تحصیل علوم دینی به نجف و کربلا رفت.
یازده ساله بود که پدرش به ایران بازگشت و در در قزاقخانه با درجه سرتیپی استخدام شد. محمودخان به درجه امیرلشکری رسید و از احمد شاه قاجار لقب امیراقتدار گرفت، در کابینه سردار سپه به وزارت رسید اما مغضوب سردار سپه شد و از مناصب لشکری و کشوری کناره گرفت.
راه آهن تهران
ویرایشولی انصاری در دانشکده افسری درس خواند و سپس برای تحصیل در رشته راه‌سازی و ساختمان به دانشکده افسری فرانسه فرستاده شد. پس از بازگشت به ایران وارد خدمت در ارتش شد. هنگام تأسیس راه‌آهن به آن مؤسسه منتقل شد و مدتی ریاست راه‌آهن جنوب با او بود. سپس به ریاست راه‌آهن تهران رسید.[۱]
انصاری در سال ۱۳۲۲ به اتهام طرفداری از آلمان‌ها بازداشت شد و نزدیک به یک سال در زندان متفقین در اراک به سر برد. پس از آزادی، رئیس دفتر ستاد ارتش و از دوستان و نزدیکان رزم آرا، رئیس وقت ستاد ارتش شد. در سال ۱۳۲۹ به درجه سرتیپی ارتقاء یافت. در همان سال رزم آرا نخست‌وزیر شد و انصاری را در رأس راه‌آهن دولتی گذاشت.
وزیر راه
ویرایشدر سال ۱۳۳۴ با احراز درجه سرلشکری در دولت حسین علاء وزیر راه شد. در دولت‌های بعدی نیز که به ریاست دکتر اقبال و شریف‌امامی روی کار آمدند، همین سمت را حفظ کرد تا اینکه در اوخر دولت شریف‌امامی جای خود را به مهندس بهنیا داد و از دولت خارج شد.
برادرش سرتیپ صفرعلی انصاری رئیس انبار تسلیحات پارچین و برادر دیگرش مهندس اسماعیل انصاری نماینده مجلس شورای ملی شدند، سرهنگ نصرت‌الله و مهندس جمشید انصاری دیگر برادران او بودند.[۲]
پانویس
ویرایش- ↑ عاقلی، باقر (۱۳۸۰). شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران - جلد سوم. تهران: نگاه. ص. ۲۳۳.
- ↑ «امیر اقتدار گرفتار توطئه شد». دنیای اقتصاد (۲۵۳۹). ۵ دی ۱۳۹۰.