ویلیام باکلی، جونیر
ویلیام فرانک باکلی، جونیر (انگلیسی: William Frank Buckley, Jr.; ۲۴ نوامبر ۱۹۲۵ – ۲۷ فوریهٔ ۲۰۰۸) یک روزنامه‌نگار، مجری تلویزیون، پدیدآور، و رمان‌نویس اهل ایالات متحده آمریکا بود. باکلی از مطرح‌ترین چهره‌های جریان محافظه‌کاری در ایالات متحده، بنیان‌گذار مجله نشنال ریویو و میزبان برنامه تلویزیونی Firing Line (۱۹۶۶–۱۹۹۹) بود. باکلی به دایره گسترده واژگان و لهجه انگلیسی ویژه‌اش شهره بود.[۱] برجسته‌ترین دستاورد باکلی را ترکیب محافظه‌کاری سنتی و لیبرالیسم کلاسیک دانسته‌اند که در سیاست‌مداران جمهوری‌خواهی مانند گلدواتر و رونالد ریگان نمود پیدا کرد.
ویلیام باکلی، جونیر | |
|---|---|
 | |
| زاده | ویلیام فرانک باکلی، جونیر ۲۴ نوامبر ۱۹۲۵ |
| درگذشته | ۲۷ فوریهٔ ۲۰۰۸ (۸۲ سال) |
| پیشه | روزنامه‌نگار، مجری تلویزیون، پدیدآور، و رمان‌نویس |
| همسر(ها) | Patricia Taylor Buckley (درگذشته ۲۰۰۷) |
| فرزند(ان) | Christopher Buckley (زاده ۱۹۵۲) |
جنبش محافظه‌کاری
ویرایشباکلی و همکارانش در نشنال ریویو با مرزبندی با عقاید و افرادی که نامناسب می‌پنداشتند به بازتعریف محافظه‌کاری پرداختند.[۲] به عنوان نمونه، باکلی جریانات ضدیهودی و نژادپرستانه و همچین افرادی مانند جرج والاس (طرفدار جداسازی نژادی) را رد کرد.[۳]
جرج نش در کتاب سنت فکری محافظه‌کاری پس از ۱۹۴۵(The Conservative Intellectual Tradition since 1945) می‌گوید که نشنال ریویو تحت رهبری باکلی با متحد کردن سه جریان فکری قدرتمند و مستقل لیبرترینیسم، سنت‌گرایی و تفکر ضد کمونیستی راست نوین پسا جنگ جهانی دوم را شکل داد.[۴][۵]
مناظره با گور ویدال
ویرایشدر سال ١٩٦٨ و در جریان انتخابات مقدماتی احزاب جهموری‌خواه و دموکرات، شبکه ABC یک رشته مناظره با حضور باکلی و نویسنده معروف گور ویدال برگزار کرد.[۶] در مناظره یکی مانده به آخر در شیکاگو، جدالی لفظی بر سر اعتراضات مردمی به جنگ ویتنام بین باکلی و ویدال درگرفت که در آن ویدال باکلی را به همدلی با نازی‌ها متهم کرد و باکلی در جواب ویدال را کوئیر خطاب کرد. پس از مناظرات، این مناقشه برای مدتی در مطبوعات ادامه پیدا کرد و طرفین از یکدیگر شکایت کردند. فیلم بهترین دشمنان روایت مستندی از مناظرات ویدال و باکلی و وقایع پس از آن ارائه می‌دهد.[۷]
جوایز
ویرایشباکلی در سال ۱۹۹۱ نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری را از دست جرج اچ. دابلیو. بوش دریافت کرد.[۸]
منابع
ویرایش- ↑ The Wall Street Journal February 28, 2008, p. A16
- ↑ Roger Chapman, Culture wars: an encyclopedia of issues, viewpoints, and voices (2009) vol. 1 p. 58
- ↑ Tanenhaus, Sam, on William F. Buckley, Paper Cuts blog at The New York Times website, February 27, 2008.
- ↑ Nash, George H. ; The Conservative Intellectual Tradition Since 1945 (1976)
- ↑ Phillips-Fein, Kim; "Conservatism: A State of the Field", Journal of American History, (Dec. 2011) Vol. 98, No. 3, p. 729.
- ↑ Grynbaum، Michael M. (۲۰۱۵-۰۷-۲۴). «Buckley vs. Vidal: When Debate Became Bloodsport (Published 2015)» (به انگلیسی). The New York Times. شاپا 0362-4331. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۱۸.
- ↑ Gordon, Robert; Neville, Morgan (2015-07-24), Best of Enemies, Gore Vidal, William F. Buckley, Dick Cavett, Noam Chomsky, Media Ranch, Motto Pictures, Tremolo Productions, retrieved 2021-02-18
- ↑ "List of Presidential Medal of Freedom recipients". Wikipedia (به انگلیسی). 2021-02-02.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «William F. Buckley, Jr.». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۵.
- «William_F._Buckley,_Jr». دریافت‌شده در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۵.[پیوند مرده]
پیوند به بیرون
ویرایش