'''سپنتا مینو''' به معنی ''خرد مقدس'' است. [[انگره مینو]] یا ''خرد خبیث'' در برابر آن قرار دارد.
[[یسنا|یسنای]] ۴۷ موسوم به سپنت مئینو است که تفسیر و ترجمهٔ آن اینست: سالک شدن در طریق سپنتا مئینو و گزینش سه اصل اساسی گفتار و کردار و اندیشه است که موجب نزدیکی معنوی آدمی به [[اهورامزدا]] می‌شود. جهت آن که آدمی حقوق بندگی خود را نسبت به اهورامزدا انجام دهد، بایستی با اعتقادی پاک و بی‌خلل آنچه را که می‌تواند از نیکی‌ها برای سپنتا مینو به جا آورد. این اعمال نیک از هر طریقی که باشد معنوی یا مادی تفاوتی نمی‌کند، چون به درگاه اهورامزدا که جوهر اصلی راستی است مورد قبول می‌افتد.
خداوند به وسیلهٔ همین سپنتا مینوست که زندگی فراخ و نعمت شادمانی به راهروان راه پاکی و راستی می‌بخشاید. خداوند خود در واقع پدر سرور و آفریننده و قوام دهندهٔ سپنتا مینوست.<ref>دانشنامه مزدیسنا، ص ۳۱۸</ref>
