ادیب آثار ترجمه‌ای را مستقیماً از زبان مبدأ به فارسی برگردانده‌است. روشِ او را نمی‌توان [[سره‌نویسی]] نامید چرا که وام‌واژه‌های بسیاری در آثار او به چشم می‌خورد. روش او شکستنِ واژه‌هایِ زبان‌های اروپایی از نظرِ [[تکواژشناسی]] و سر هم کردنِ معادل‌های آن‌ها در زبانِ فارسی نو و میانه و باستانی است.{{مدرک|تاریخ=۱۱ مارس ۲۰۱۲}} آثار وی مشهور به استفادهٔ گسترده از واژگان فارسی است. او باور دارد که برای برزیستن زبان پارسی در جهان دانش و فناوری، چاره‌ای جز بهره‌بردن از همه توان [[زبان فارسی]] و هم خانواده هایشخانواده‌هایش (ماننده اوستایی) و نیاکانش (پارسی باستانی و پارسی میانه) نیست.{{مدرک|تاریخ=۱۱ مارس ۲۰۱۲}} این‌گونه ترجمه از جانب برخی تشویق و از جانب برخی دیگر نیز مورد انتقاد قرار گرفته‌است.<ref>[http://www.mehrnews.com/fa/newsdetail.aspx?NewsID=603633 گزارش مهر از نشست «ویتگنشتاین در ایران»]</ref><ref>[http://www.hamshahrionline.ir/details/18607 دربارهٔ هملت با برگردان ادیب‌سلطانی]</ref> منتقدان ترجمه‌های وی از آثار فلسفی باور دارند که او در ترجمه این آثار نثری دشوارفهم به کار برده و به «زبان‌سازی یا اختراع زبانی» دست یازیده‌است.<ref name="Parham">پرهام، باقر. ''باهم‌نگری و یکتانگری''. مجموعه مقالات، انتشارات آگاه، ۱۳۷۸، ص. ۴۰۷.</ref> این منتقدان ترجمه‌های او از آثار پیش‌گفته را «وفادار به متن ولی غیرقابل فهم» خوانده‌اند.<ref name="kalantari">کلانتری، عبدی. [http://www.radiozamaneh.com/reflections/2011/05/09/3859 ''میرشمس‌الدین ادیب‌سلطانی و مسألهٔ چپ'']. رادیو زمانه، ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۰.</ref>
