نعل‌پایه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نعل-پایه''' یا '''نعل-پالار''' کهنترین شیوه معماری برای پوشش یک دهانه میان دوپایهدو پایه است. نخستین سقف‌ها در تاریخ معماری با این شیوه ساخته شده‌اند که نمونه آن سازه [[استون‌هنج]] در بریتانیاست. این شیوه که پوشش سقف تخت به دست می‌دهد در کنار شیوه متاخرتر [[طاق و چَفد]] که پوشش خمیده پدیدمی‌آورد نشانه آشکاری در نخستین گامهای انسان به سوی معماری است که از پوشش آسمانه تخت آغاز شده و سپس با تکامل بیشتر در آسمانه‌های چفدی هرچه بیشتر به کمال می‌رسد.<ref>Encyclopeadia Britannica, Post-and-lintel system</ref>

شیوه «نعل-پایه» پس از فرارسیدن شیوه «طاق و چفد» به خاطر آسانی و کارایی به مراتب بیشتر سبک تازهنوپدید از رونق افتاد. شاید اوج کاربرد این شیوه را در دوران باستان بتوان در سازه‌های [[تخت‌جمشید]] و معابد یونانی دید. پس از گسترش سبک «طاق-چفد» این سبک برای سده‌های طولانی تا دوران مدرن از رونق افتاد و کاربرد آن بسیار محدود به سازه‌های «تیر چوبی» کوچکساده شد. وانگهی پس از دستیابی به تکنولوژی‌های نو در آلیاژ آهن و ساخت تیرهای پولادین و نیز دستیابی به تکنولوژی بتن ریزی این سبک باستانی بار دیگر رخ نمود و این بار سبک «طاق-چفد» رابود که از رونق انداختو شکوه گذشته بازماند. شکوهی که اوج آن در معماری سنتی ایران و معماری گوتیک غربی است. با این همه سبک "طاق-چفد" کارایی خود را در ترکیب با تکنولوژی "نعل-پایه" نوزایی شده به شکلی دیگر بازیافت که نمونه برجسته آن ساخت پل های چفدی (قوسی) است که آمیزه ایست از دو شیوه "نعل-پایه" و "طاق-چفد". همچنین سبک "طاق-چفد" در پی هزاران سال کاربرد گسترده در معماری های جهان از ایلام باستان گرفته تا ایران و روم تاثیرات زیبایی شناختی الهام بخشی از خود برجای گذاشت که در نوزایش مدرن "نعل-پایه" دست کم جای خود را برآسای یک [[آمود]] در [[تن‌گذار]] سازه به خوبی باز کرد.<ref>فرهنگ معماری،مهرازی ایران، رفیعی سرشکی</ref>