کمونیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

کومینتانگ پس از [[کودتای]] [[یان شیکای]] و کسب قدرت با مشکلاتی مواجه شد و پس از مرگ وی رهبری چین به [[رهبری نظامی]] تبدیل شد. کومینتانگ و سان یاتسن متحدان شوروی بودند و شوروی مشاورانی را به دربار آنها گسیل می‌داشت. CPC در ابتدا با بسیاری از گروه‌های چپ KMT متحد شد و در واقع پیمان اتحاد را با کل مجموعه KMT در «[[جبهه متحد اول چین]]» بست. کمین تر به CPC دستور داده بود تا با KMT در ارتباط باشد. با افزایش نفوذ CPC و شوروی، آنارشیسم در چین دچار زوال شد و [[ظهور مائوئیسم و آنارشیسم چینی]] تحت تأثیر CPC کمرنگ شد.

 

 

سرانجام دولت یوهان سرنگون شد و همین سرنوشت با [[لشکر کشی شمالی]] چیانگ در انتظار رهبران نظامی بود. سرانجام CPC در طی سالهای ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۵ میان رعایای [[جنگ دوم چین و ژاپن]] مقبولیت عجیبی پیدا کرد و در همین حین KMT در اثر جنگ با [[ارتش امپراتوری ژاپن]] تحلیل رفت. CPC سرانجام همه چین را تسخیر کرد و در KMT به تایوان پناه برد.

پس از مرگ استالین در سال ۱۹۵۳، رهبر جدید شوروی نیکیتا خروشچف جنایات استالین و [[جنون شخصیتی]] وی را محکوم کرد. او بر لزوم بازگشت به تفکرات لنین و ایجاد تغییرات در روش‌های کمونیستی تأکید کرد. با این وجود، اصطلاحات خروشچف بر تفاوت‌های ایدئولوژیکی میان [[جمهوری خلق چین]] و شوروی سابق دامن زد که این امر دهه ۱۹۶۰ کاملاً آشکار شد. [[اختلاف چین و شوروی]] در جنبش کمونیسم بین‌المللی به خصومت آشکار مبدل شد و چین خود را رهبر جهان در حال توسعه معرفی کرد که در برابر او دو ابرقدرت یعنی شوروی و آمریکا ایستادگی می‌کند.

 

 

یکی از مثال‌های بارز دیگاه [[مائویی]] انقلاب تساوی طلب که در لوای مفهوم [[دموکراسی جدید]] مائو مطرح شد [[کامبوج دموکراتیک]] بود که توسط [[خمرهای سرخ]] و تا حدی [[پل پات]] اداره می‌شد. چین و کره شمالی تنها دول کمونیستی بودند که دولت خمرهای سرخ با آنها در ارتباط مستقیم بود. بعدها، خمرهای سرخ در حمله ویتنامی‌ها سرنگون شدند و چین شورشیان [[خمرهای سرخ]] را مسلح کرد.