محمدحسین لقمان‌ادهم: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۳۳۸ ه. ق به اتفاق دکتر حکیم‌الدوله (محمدحسن لقمان‌ادهم برادر کوچکترش و وزیر بهداری کابینه [[دکتر مصدق]]) جزو همراهان احمدشاه در سفر اروپا بود و در بازدید از [[انستیتو پاستور]]، احمدشاه را به تأسیس چنین بنگاهی در ایران تشویق کرد و برای این کار دکتر منارد فرانسوی را استخدام و به ایران آورد. در سال ۱۲۹۵ ه. ش ریاست طب [[مدرسه دارالفنون]] را به عهده گرفت و پایه و اساس دانشکده پزشکی را پی ریزی نمود؛ کلاس طب را از دارالفنون مجزا و تبدیل به مدرسه طب کرد.<ref>پایگاه اینترنتی مرکز پزشکی آموزشی و درمانی لقمان حکیم</ref> او نخستین رئیس [[دانشکده پزشکی دانشگاه تهران]] بود.

در سال ۱۳۱۲ شمسی به سمت پزشک مخصوص رضاشاه منصوب شدند. در سال ۱۳۱۷ از ریاست [[دانشکدهٔ پزشکی]] و خدمات رسمی دولتی به دلیل بیماری کناره گیری کرد. در سال ۱۳۲۸ به پاس خدمات ۵۰ ساله ایشان از طرف وزارت فرهنگ، دانشگاه تهران و [[فرهنگستان ایران]] جشنی در تالار فرهنگ برپا شد و در این جشن به ایشان نشان همایونی و نشان دانش اعطا گردید. وی در اول آبان ماه سال ۱۳۲۹ که مصادف با روز عاشورای سال ۱۳۷۰ ه. ق بود چشم از جهان فروبست. وزارت بهداری برای قدردانی از خدمات بهداشتی ایشان بیمارستان سیصد تخت خوابی خود را در ۱۵ دی ماه سال ۱۳۳۰ طی مراسمی به نام ایشان نامگذاری کرد. دهخدا و بهار نیز در مدح او اشعاری سروده‌اند. در تهران خیابانی به نام او نام‌گذاری شده بود که پس از انقلاب به خیابان باقری‌کماسایی تغییر نام داد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=دانشگاه علوم پزشکی تهران|نشانی=http://medicine.tums.ac.ir/page.aspx?p=575&id=22|عنوان=رؤسای پیشین دانشکده پزشکی}}</ref>

 

== منابع ==