آشتیان: تفاوت میان نسخه‌ها

اهالی شهر آشتیان فارسی‌زبان می‌باشند. گویش آشتیانی که از گروه [[زبان‌های ایران مرکزی]] است تا چند دهه پیش متداول بوده ولی امروزه به طور پراکنده توسط کهنسالان محل به‌کار می‌رود.<ref>[http://cms.mfa.gov.ir/cms/cms/Tehran/fa/Tourism/OSTAN/Markazi.html وزارت امور خارجه]، بازدید: ژانویه ۲۰۱۰.</ref> این شهرستان در سال ۷۵ حدود ۲۱۳۳۴ نفر جمعیت داشته که ۲/۲۹ درصد آشتیان و مابقی در روستاها ساکن بوده‌اند. گویش آشتیانی قدیم تا حدود سال ۱۳۳۵(هه‍. ش) در محلات غربی آشتیان متداول بوده و تنها روستائیانی که بیش از ۴۰ سال داشتند بدان سخن می‌گفتند.<ref>دائره المعارف بزرگ اسلام-احمدتفضلی ص 408</ref> نکته قابل تأمل دربارهٔ گویش آشتیان این است که در مدت زمانی کمتر از نیم قرن کاملاً به دست فراموشی سپرده شده است و تنها متن باقی‌مانده، نسخه اشعار میرزا محمد علی بلبل آشتیانی (شاعر قرن ۱۱ هجری) است. همان‌طور که در بالا گفته شد، گویش آشتیان از [[زبان‌های مرکزی ایران]] به شمار می‌آید و باقی‌مانده زبان‌های ایرانی پهلوی اشکانی (پارتی) است.