ویلیام بافین: تفاوت میان نسخه‌ها

پیشنس همراه با یک کشتی دیگر به نام هارتز ایز(Heart's Ease)که فرماندهی آن را [[ناخدا اندرو بارکر]] به عهده داشت در بیست و دوم آوریل سال ۱۶۱۲ از [[هامبر]] در ساحل شرقی انگلستان، به سوی دریاهای سرد شمالی و سواحل [[گرینلند]] بادبان کشید ولی این سفر که با سرمایهٔ چند تن از تجار معروف [[لندن]] پشتیبانی می‌شد، برای [[ناخدا هال]] خوش‌یمن نبود و او در سواحل [[گرینلند]] به دست اهالی بومی اسکیمو کشته شد. با مراجعه به دفتر یادداشتهای روزانهٔ کشتی پیشنس که از هشتم جولای آن سال به خط ویلیام بافین نوشته شده‌اند، می‌توانیم مدارک مربوط به رصدهای نجومی مهم و متعدد او را که با دقت انجام شده‌اند، مشاهده کنیم. بافین همچنین در این یادداشتها دربارهٔ زندگی و سرزمین [[اسکیمو]]‌های ساکن [[گرینلند]] و ماجرای مرگ غم‌انگیز [[ناخدا هال]] صحبت کرده‌است.

بافین در مجموع پنج بار به دریاهای سرد شمالی سفر کرد. چهارمین سفر او یکی از ماموریتهایی بود که توسط [[شرکت نورث وست]] [[(North West Company)]] برای جستجوی گذرگاه شمال غربی ترتیب یافته و دنباله ای بود بر سه سفر اکتشافی قبلی به سرپرستی [[ناخدا هنری هادسن]] کاشف و دریانورد مشهور انگلیسی. اکنون کشتی مستحکم دیسکاوری (Discovery)که در هر سه سفر قبلی به کار گرفته شده بود، در پانزدهم مارس ۱۶۱۵ بار دیگر با فرماندهی [[ناخدا رابرت بایلوت]] و ناوبری ویلیام بافین به سوی سرزمینهای سرد قطبی بادبان می‌کشید. بافین در روز ۲۶ آوریل همین سال موفق شد تا برای اولین بار در طی تاریخ سفرهای دریایی با رصد واقعهٔ نجومی پنهان شدن یک ستاره در پشت ماه، طول جغرافیایی محل رصد را تعیین کند. او همچنین به مساحی دقیق [[تنگهٔ هادسن]] و ساحل شرقی [[جزیرهٔ ساوت همپتن]] پرداخت. سرانجام اعضای گروه اکتشافی مجبور شدند به خاطر شرایط یخبندان مأموریت خود را رها کنند. بافین در این باره در دفتر ثبت وقایع روزانهٔ کشتی می‌نویسد:

دیسکاوری در هشتم سپتامبر ۱۶۱۵ به [[بندر پلیموت]] رسید.

چند ماه بعد، بافین بار دیگر امکان یافت تا به وسیلهٔ کشتی دیسکاوری و همراه با [[ناخدا بایلوت]] برای پنجمین بار عازم آبهای قطبی شود. هیئت اکتشافی در ۲۶ مارس ۱۶۱۶ از [[گریو سند]] در دهانهٔ [[رود تیمز]] بادبان کشید و در ساحل [[گرینلند]] در [[هوپ ساندرسون]] از دورترین نقطهٔ شمالی قبلاً [[جان دیویس]] بدان رسیده بود، عبور کرد و سیصد مایل دیگر هم جلوتر رفت و به مدار ۷۷ درجه و ۴۵ دقیقه رسید. از آن پس تا ۲۳۶ سال بعد هیچ دریانوردی نتوانست با کشتی از این نقطه به قطب شمال نزدیک تر شود. آنان همچنین با این اقدام موفق به کشف خلیجی شدند که در آنسوی آبهای [[تنگهٔ دیویس]] قرار داشت. اکنون این پیکرهٔ آبی [[خلیج بافین]] نامیده می‌شود. سپس کشتی دیسکاوری خلیج نویافته را دور زد و در طی مسیر بافین به مساحی و نقشه‌برداری از از تمامی سواحل آن و ورودی تنگه‌هایی پرداخت که به افتخار حامیان مالی این مأموریت اکتشافی نامگذاری شدند. امروزه می‌دانیم که [[تنگهٔ لنکستر]] که بافین با قدردانی از حمایت [[سر جیمز لنکستر]]، تاجر معروف اهل لندن به نام وی خوانده‌است، ورودی همان گذرگاهی است که ماجراجویان بسیار در تلاش برای کشف آن مال و جان خود را فدا کردند؛ ولی در آن هنگام هیئت اکتشافی دیسکاوری متوجه این کشف بزرگ خود نشد. ویلیام بافین در بازگشت طی گزارشی که به عنوان نتیجه‌گیری از این سفر ارائه داد، چنین عنوان کرد: