جمال عبدالناصر: تفاوت میان نسخه‌ها

[نسخهٔ بررسی‌شده][نسخهٔ بررسی‌شده]
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←‏جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباه‌یاب]]: محمد فوزی⟸محمد فوزی (هنرمند)|محمد فوزی
خط ۲۲۳:
[[پرونده:Raising the flag over Port Said.jpg|بندانگشتی|چپ|alt=A man in military uniform raising a flag up a pole. Behind him are other uniformed men and others wearing traditional, civilian dress|ناصر در [[کانال سوئز]] در شهر [[پورت‌سعید]]، به مناسبت عقب‌نشینی نظامی بریتانیا، ژوئیه ۱۹۵۶ پرچم مصر را به اهتزاز درمی‌آورد.]]
 
پس از یک دوره سه ساله انتقالی، ناصر قدرت را در دست گرفت. سیاست‌های خارجی و داخلی مستقل ناصر به شکل روزافزونی با مصالح منطقه‌ای امپراتوری بریتانیا و فرانسه ناسازگار بود. پشتیبانی قوی ناصر از [[جنگ الجزایر|استقلال الجزائر]]، اعتراض [[آنتونی ایدن]] در بریتانیا را برانگیخته بود که این کار ناصر را ضد [[پیمان بغداد]] خواند.<ref name="Dekmejian45"/> علاوه بر آن، بی‌طرفی ناصر در جنگ سرد، اعتراف به چینرسمیت کمونیستشناختن [[جمهوری خلق چین]] و قرارداد اسلحه با بلوک شرق[[شوروی]] باعث برآشفتگی آمریکا هم شد. سرانجام در ۱۹ ژوئیه ۱۹۵۶، آمریکا و بریتانیا پشتیبانی مالی خود از [[سد اسوان]] را برداشتند<ref name="Dekmejian45"/> به این بهانه که نگران آن هستند که اقتصاد مصر به دلیل این پروژه سقوط کند.<ref>{{Harvard citation no brackets|James|2008|p=149}}</ref>
 
این خبر وقتی ناصر در راه بازگشت به قاهره از [[بلگراد]] سوار هواپیما بود، به گوشش رسید.<ref name="James150">{{Harvard citation no brackets|James|2008|p=150}}</ref> روزنامه‌نگار عرب [[محمد حسنین هیکل]] نوشت که ناصر تصمیم نهایی ملی کردن کانال سوئز را در بین ۱۹ و ۲۰ ژوئیه گرفته بود.<ref name="James150"/> ولی خود ناصر بعدها گفت که این تصمیم را در ۲۳ ژوئیه گرفته بوده و اضافه کرد که این تصمیم را پس از بررسی و گفتگو با برخی از مشاورانش در مجلس منحل شدهٔ فرماندهی انقلاب نظیر البغدادی و [[محمود یونس]] گرفته‌است.<ref name="James150"/> اما اعضای مجلس تا چند ساعت پیش از علنی کردن تصمیم ناصر، از همه چیز بی‌اطلاع بودند. مابقی اعضای «مجلس فرماندهی انقلاب» هم در ۲۴ ژوئیه آگاه شدند.<ref name="James150"/> به اعتقاد رمضان، ناصر این تصمیم را شخصاً و بدون مشورت با دیگران گرفته بود.<ref>{{Harvnb|Podeh|2004|pp=105–106}}</ref>