زبان گیلکی: تفاوت میان نسخه‌ها

Garnik Asatrian, - Dimli in Encyclopædia Iranica</ref> علاوه بر گیلکی این خانواده شامل زبانهای [[زبان تالشی|تالشی]]، [[زبان مازندرانی|مازندرانی]] و [[زبان تاتی ایران|تاتی]] می‌باشند.<ref name="iranicaonline.org" /> از دیدگاه تاریخی این زبانها به [[زبان پارتی]] (اشکانی) وابستگی دارند.<ref name="iranicaonline.org" /> گیلکی با دیگر زبان‌های ایرانی شمال غربی نزدیکی دارد.<ref>اشمیت، رودیگر، راهنمای زبان‌های ایرانی، جلد دوم: زبان‌های ایرانی نو، ترجمه پارسی زیر نظر حسن رضایی باغ‌بیدی، تهران: انتشارات ققنوس، ص۴۳۷</ref> زبان گیلکی، مشتمل بر سه لهجه بیه‌پسی[[بیه پسی]] (گیلانغرب غربیگیلان)، بیه‌پیشی (گیلان شرقی؛ [[بیه پیشپیشی]] (شرق گیلان؛ غرب مازندران)، و [[گالشی]] (مناطق کوهپایه ای و کوهستانی گیلان) می‌باشد. مردم شمال غربی گیلان، به زبانی دیگر از خانواده [[گویش‌های کناره دریای خزر]] که زبان [[تالشی]] باشد تکلم می‌کنند. گیلکی نزدیکی زیادی با [[زبان مازندرانی]] داشته و گویشوران این دو زبان تا حد نسبتاً زیادی می‌توانند سخنان هم دیگر را بفهمند. گیلکی تنها در ایران رواج دارد و [[شبکه استانی گیلان]] بخشی از برنامه‌های تلویزیونی خود را به این زبان اجرا می‌کند. گیلکی به عنوان زبان رسمی جلسات شورای [[شهرستان رشت]] تعیین شده است.<ref>http://www.irna.ir/fa/News/80895273/اجتماعی/گیلکی__زبان_رسمی_جلسات_شورای_شهرستان_رشت_شد</ref>