در سال ۱۹۵۴ میلادی، شرکت نورثروپ تحقیقاتی را برای طراحی و ساخت جنگنده‌ای سبک وزن،سبک‌وزن، کاملاً ارزان قیمت و با نگهداری آسان که بتواند حتی از فرودگاه‌های بسیار کوتاه نیز تیک آف نماید، آغاز کرد. پس از مدتی، برای اولین بار هواپیمای شکاری جنگندهٔ فوق سبک اف-۵ با لقب جنگنده آزادی متولد شد. این جنگنده، با وزنی خالی حدود ۴ تن، می‌توان گفت که سبک‌ترین هواپیمای جنگنده امروزی به‌شمار می‌رود. مدل A این هواپیما توانایی‌های هوا به هوای بسیار کمی داشت و بیشتر قدرت خود را در بمباران و حمله به اهداف و مواضع زمینی نشان می‌داد. پس از این مدل، مدل B این جنگنده عرضه شد که قدرت نبرد هوا به هوای آن نیز افزایش یافته و بهبودهایی نیز پیدا کرده بود. این مدل، گونهٔ دو سرنشینه این هواپیما بود که به منظور انجام مأموریت‌ها با دقت بیشتر توسط دو خلبان و همچنین امکان انجام تمرینات مدرسه‌های زمینی هوایی عرضه شد. این هواپیما، بیشتر برای منظورهای تمرینی معلم خلبان و دانشجو به وجود آمده بود که سال‌ها نیز در این نقش باقی‌مانده و خدمت نمود. همچنین، هدف دیگر طراحی این هواپیما، طراحی شکاری جنگنده‌ای با نقش برتری هوایی بود که در مقابل هواپیماهای تازه تولید شده [[میگ-۲۱]] که مشکلاتی را برای بعضی از کشورها ایجاد می‌نمودند، مقاومت نموده و آنان را به خوبی از صحنه نبرد به در کند. این جنگنده به دلیل وزن فوق‌العاده سبکش، توانایی بسیاری در انجام مانورهای هوایی دارد و به دلیل طراحی ویژه اش، هزینه به پرواز درآوردن این جنگنده تقریباً برابر با یک سوم هزینه وارد عمل کردن یک جنگنده [[اف/ای-۱۸ هورنت]] است.
اف ۵ در ایران:
مدل F-5E گونه‌ای بسیار بهبود یافته تر و قدرتمند تر است که بعدها طراحی و به کشورهای مختلفی از جمله ایران عرضه گردید و این هواپیما، هم اکنونهم‌اکنون نیز در [[نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران]] مشغول به خدمت بوده و در طی سال‌های [[جنگ تحمیلی]] استفاده‌های گسترده‌ای از آن به عمل آمد. این جنگنده از دو موتور توربوجت جنرال الکتریک J-58 با قدرت ۴٫۰۸۰ پوند تراست استاتیک بهره می‌جوید که این میزان کشش، در نمونه Tiger II افزایش یافته‌است. حداکثر سرعت این هواپیما حدود ۴/۱ ماخ یا سرعت صوت بوده و دارای سرعت گشت زنی و کروزی معادل ۹۷/۰ ماخ می‌باشد. همچنین، حداکثر برد این جنگنده حدود ۹۰۰ کیلومتر می‌باشد که این مقدار نیز با افزایش یا کاهش تسلیحات لود شده تغییر می‌یابد. طول این هواپیما حدود ۱۵ متر و فاصلهٔ دو سر بال آن نیز ۵/۷ متر می‌باشد. این هواپیما در هنگام برخاست قادر است حداکثر وزنی معادل ۹٫۳۰۰ کیلوگرم را با خود به پرواز درآورده و حمل نماید. همچنین این هواپیما می‌تواند تعداد ۲ موشک حرارتی کوتاه برد سایدوایندر AIM-9 را در در دو نوک بال حمل کند در حالی که پنج مقر تسلیحاتی دیگر نیز در زیر بال‌ها و بدنه وجود دارد که انواع بمب‌های خوشه‌ای، موشک‌های هوا به هوای اضافی، تانک‌های بنزین و راکت‌های هدایت نشده می‌تواند در این پایلون‌ها لود یا نصب شود. همچنین این جنگنده، دارای قلاب مخصوص عملیات از روی [[ناو هواپیمابر]] نیز هست که امکاناتی گسترده‌تر به آن می‌بخشد.
