لامپ خلأ: تفاوت میان نسخه‌ها

}}</ref> {{انگلیسی|vacuum tube}} در آمریکای شمالی '''تیوب الکترون'''، یا '''لامپ گرمایونی''' یا '''لامپ'''، افزاره‌ای است که حرکت [[الکترون]]‌ها را در محیط نزدیک به [[خلأ]] تشدید می‌کند یا تغییر می‌دهد یا [[نشانک الکترونیک]] در حرکت الکترون‌ها پدیدمی‌آوردپدید می‌آورد.

به زبان ساده لامپ خلأ، افزاره‌ای است که [[جریان الکتریکی]] را می‌واپاید (تقویت یا کاهش می‌دهد). ایرادهای لامپ‌های خلأ، حجم بزرگ آنها، عدم اطمینان و گرمای شدیدی است که هیتر یا فیلمنفیلامنت داخل آن ایجاد می‌کند.

لامپ‌های خلأ در پیدایش فناوری الکترونیک که باعث تجاری شدن [[رادیو]]، [[تلویزیون]]، [[رادار]]، دستگاه‌های تقویت صوت، شبکه‌های بزرگ تلفنی، گونه‌های نوین رایانه‌های رقمی و پردازنده‌های صنعتی شد، نقش مهمّی داشتند. در بسیاری از کاربردها، عنصرهای حالت جامد، مانند [[ترانزیستور]]ها و دیگرعنصرهایدیگر نیمرسانا،عنصرهای نیمه‌رسانا، جایگزین لامپ‌های خلأ شده‌اند.

تِریود درواقع نوعی لامپ خلأ می‌باشد که یک اتّصال الکتریکی بصورت یک شبکهٔ فلزّی به شکل پیچکی از جنس آلیاژ نیکل و کرم، میان کاتد و آند آن قرار گرفته که علائم الکتریکی (مانند علائم رادیویی که از آنتن دریافت می‌شوند یا حتّی علائم الکتریکی یک میکروفون) به آن وارد می‌شود. اگر ولتاژ اعمال شده به اتّصال شبکه، نسبت به اتصال کاتد منفی تر شود، از جریان آند می‌کاهد و هر قدر ولتاژ علائمی که به اتصال شبکه اعمال می‌شود نسبت به کاتد کمتر منفی شود، جریان الکتریکی آند را می‌افزاید و بدینصورت،بدین‌صورت، جریان الکتریکیْ واپایش یا تقویت یا حتّی قطع و وصل می‌شود. تریود در سال ۱۹۰۶ میلادی توسط لو دو فورست Lee De Forest اختراع شد و نخستین قطعه ای است که به عنوان تقویت کننده در مدارهای گیرنده‌های رادیویی و تلویزیونی و همچنین فرستنده‌های رادیویی، کاربرد بسیار وسیعی داشته و با گذشت زمان و اختراع ترانزیستور، توسط آن جایگزین گردیده‌است. تریود و ترانزیستور معادل یکدیگر بوده و هر دو در مدارهای الکترونیکی صرفنظر از مکانیسم عمل، وظایف مشابهی را انجام می‌دهند. به طوری که در سال‌های نخستین اختراع ترانزیستور آن را تریود نیمه هادی هم می‌نامیدند.