شهاب‌سنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

اهمیت مطالعه شهاب سنگ‌ها جهت تعیین سن زمین، منظومه خورشیدی (شمسی) و در نهایت تعیین سن کل کیهان است. به علاوه می‌توان از آنهاآن‌ها جهت تعیین ترکیب شیمیایی بخشهایبخش‌های مختلف سیاره زمین و سایر سیارات سنگی استفاده نمود و حتی فرایندهایی را که منجر به تشکیل این سیارات و حتی فرایندهای تشکیل هسته، پوسته اولیه، فرایند تفریق عنصری در گوشته اولیه و فرایند مهمی چون تشکیل حیات می‌باشد به دقت بررسی نمود. به کمک مطالعه شهاب سنگ‌های فلزی (آهنی) و مطالعات لرزه‌نگاری بود که دانشمندان ترکیب حدودی هسته زمین را تعیین نمودند.

فراوانی آنهاآن‌ها ۹۳٪ است.

فراوانی آنهاآن‌ها ۱ تا ۲ درصد است.

* سن زمینی: مدت زمانی که بررویبر روی زمین بوده‌اند.

بیشتر سنگ‌های آسمانی دست کم مقداری فلز [[آهن]] دارند (در واقع آلیاژی از آهن و نیکل). شما می‌توانید درخشش فلز را در سطوح شکستهٔ آن‌ها ببینید. سنگ‌های آسمانی به طوربه‌طور کامل همواره مقداری فلز دارند و بسته به مقدار فلز آن‌ها در سه گروه دسته‌بندی می‌شوند:

چگالی شمار کمی از سنگ‌های زمینی، البته به جز سنگ‌های معدن فلزی، بالاتر از این است، که آن‌ها هم به طوربه‌طور نوعی [[اکسید]] آهن (مانند سنگ آهن مغناطیسی یا هماتیت) هستند.

بیشتر سنگ‌های آسمانی دارای مقداری [[آلیاژ]] آهن - نیکل هستند و به آسانی یک آهنربا را به سوی خود می‌کشند. شما می‌توانید به آسانی با یک آهن‌ربا این ویژگی را آزمایش کنید. یک آهنربا بی گمانبی‌گمان به سنگ‌های آسمانی خواهد چسبید به شرط آن که دست کم دارای مقداری فلز باشند. برخی از شهاب سنگ‌ها مانند گونهٔ سنگی آن‌ها تنها دارای مقدار کمی فلز هستند با این وجود یک آهن‌ربای آویخته با ریسمان را به سوی خود می‌کشند.

هنگامی که یک سنگ آسمانی از جو زمین می‌گذرد یک لایهٔ بسیار نازک بررویبر روی سطح بیرونی آن گداخته (ذوب) می‌شود. این لایهٔ نازک «پوستهٔ گداخته» نامیده می‌شود. آن اغلب سیاه و همانند پوستهٔ تخم مرغ است. پوستهٔ گداخته همچنین می‌تواند به رنگ خرمایی روی سنگ‌های آسمانی رخ بنماید؛ که چرایی آن را باید در وضعیت آب و هوایی پس از فروافتادن آن‌ها یافت.