یادگار بزرگ‌مهر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''یادگار بزرگمهر''' یا '''پندنامهٔ بزرگمهر بُختگان''' اندرزنامه‌ای است که از [[بزرگمهر بختگان]]، وزیر دانای [[انوشیروان]] به جای مانده‌است. متن با مقدمه‌ای در معرفی [[بزرگمهر]] از زبان خود او آغاز می‌گردد که در آن می‌آورد که این رساله را به فرمان [[خسرو انوشیروان]] تألیف کرده و در گنج شاهی نهاده‌است که بتواند موجب بهبود فرهنگ کسانی باشد که شایستگی پذیرش آن را دارند. سپس شرحی در بی‌دوامی امور گیتی و ثبات و دوام پارسایی و کارهای نیک می‌آورد و متذکر می‌شود که خود او پیوسته در پرداختن به پارسایی و پرهیز از گناه کوشا بوده‌است. اندرزها بصورتبه صورت سؤال و جواب است سؤال‌ها را مؤلف خود طرح می‌کند و خود به آن پاسخ می‌گوید. در این اندرزنامه فضائل و متشابهات آنها، به برادران دروغین مصطلح شده‌اند مثلاً رادی یا بخشندگی فضیلت است ولی اسراف که متشابه یا برادر دروغین آن است، رذیله به شماربه‌شمار می‌رود. بعضی از اندرزهای این مجموعه از نوع اندرزهای اخلاقی تجربی و بعضی از نوع اندرزهای دینی [[زرتشتی]] است و در آنهاآن‌ها اصطلاحات دینی [[زرتشتی]] به کاررفته‌است. این اندرزنامه در دوران اسلامی نیز از شهرت و اهمیت برخوردار بوده‌است. و ترجمهٔ بیشتر بخش‌های آن به [[عربی]] در [[جاودان خرد]] آمده‌است. این اندرزنامه به فارسی ترجمه شده‌است.<ref>تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام، ص ۱۸۵</ref>

درونمایه این کتاب در حدود ۲۶۳ پند و اندرز است. با مقایسه متن یادگار بزرگمهر با گفتاری از [[شاهنامه فردوسی]] به نام «پند دادن بوزرجمهر نوشین‌روان را» می‌توان بدین نکته پی برد که این متن پهلوی یکی از منابع شاهنامه بوده و آن را فردوسی خود یا [[مهربان سرای فردوسی|مهربانِ سرای]] او از پهلوی ترجمه کرده استکرده‌است.{{مدرک}} اگرچه در همه جا و در همه واژه‌ها این دو متن تطبیق کامل ندارند ولی باز تقریباً همه اندرزها و مضمون‌ها (با اندک اختلافی) با همان نظم و ترتیب متن پهلوی در شاهنامه نیز آمده استآمده‌است.

* نوابی، ماهیار، مجموعه مقالات، جلد ۱، موسسهمؤسسه آسیایی دانشگاه پهلوی شیراز، ۲۵۳۵ شاهنشاهی/۱۹۷۶ میلادی. ص ۴۰۷.