جلال‌الدین میران‌شاه تیموری: تفاوت میان نسخه‌ها

همچنین برخی از ابنیه را نیز ویران نمود.<ref name="دانشنامه رشد، پسران تیمور" />

او در همین حالت جنون بود که دستور داد استخوانهای [[رشیدالدین فضل‌الله همدانی|خواجه رشیدالدین فضل اللّه]] را از مسجدی که در [[ربع رشیدی]] [[تبریز]] بود بیرون آوردند و در قبرستان یهودیان بخاک سپردند.<ref name="ReferenceA" />

از طرفی عده‌ای از مصاحبانش هم که در این جریانات مهم به تشویق و الزام او در این اقدامات شده بودند به خصوص که برخی از آنان از جمله علماء و موسیقی دانان عصر محسوب می‌شدند، به اتهام دخالت در این بی رسمیها به امر تیمور، توقیف و بلافاصله تسلیم دارِ مجازات شدند.<ref name="دانشنامه رشد، پسران تیمور" />

پس از مرگ تیمور، نواحی غربی ایران از [[آذربایجان]] تا [[گرجستان]] که جزو قلمرو میرانشاه محسوب می‌شد، همچنان تحت نظارت پسرانش [[میرزا ابابکر]] و [[امیرزاده محمد عمر]]، اداره می‌شد. این نواحی به علت اختلال میرانشاه و اختلاف فرزندانش، همچنان دستخوش آشفتگی و پریشانی بود. چون [[امیرزاده محمدعمر|امیرزاده محمد عمر]]، برادر خود [[میرزا ابابکر]] را دستگیر کرد و در [[سلطانیه]] به زندان انداخت، این عمل باعث ترس و هراس میرانشاه از او شد به همین خاطر به [[خراسان بزرگ|خراسان]] پناه برد و بر خلاف میل باطنی‌اش نسبت به [[شاهرخ|شاهرخ تیموری]] از در طاعت و انقیاد درآمد «۸۰۸ ق / ۱۴۰۵ م».<ref name="دانشنامه رشد، پسران تیمور" />

تا این که چندی بعد به اصرار و الزام پسرش [[میرزا ابابکر]] به [[آذربایجان]] برگشت و سرانجام در جنگی که بین او و قرایوسف ترکمان رخ داد، به قتل رسید «ذی القعده ۸۱۰ ق / آوریل ۱۴۰۸ م»<ref name="دانشنامه رشد، پسران تیمور" />