مرداویج زیاری: تفاوت میان نسخه‌ها

 

=== اوج قدرت ===

{{تاریخ ایران بزرگ}}

در این هنگام نبردی میان «لشکری» و «احمد بن کیغلغ» در شهر [[اصفهان]] در جریان بود که نهایتاً احمد بن کیغلغ در آن پیروز شد؛ ولی خلیفه حکومت اصفهان را به «[[مظفر بن یاقوت]]» سپرد.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=آل زیار|ص=۸۳}}</ref> مرداویج لشکری به سمت آن شهر روانه کرد و به سادگی اصفهان را فتح کرد،<ref>{{پک|عماری|ف=آل زیار||ص=}}</ref> سپس همراه با سپاه چهل الی پنجاه هزار نفرهٔ خود وارد آن شد و در قصر «احمد بن عبدالعزیز ابی دلف عجلی»، که برایش مهیا کرده‌بودند، بر تخت نشست و سپاهیانش با مردم بدرفتاری کردند. عده‌ای از مردم اصفهان برای شکایت به پایتخت رفتند ولی خلیفه وقعی ننهاد. پس از آن مرداویج «[[محمد بن وهبان فضیلی]]» را برای فتح [[شوشتر]]، [[ایذه]] و [[اهواز]] فرستاد. بن وهبان نیز با پیروزی بر اهواز، خراجی تهیه کرد و نزد مرداویج گسیل داشت.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=آل زیار|ص=۸۴}}</ref>

 

== آل بویه ==

{{اصلی|بوییان}}

سه برادر، که با عنوان پسران بویه شناخته می‌شوند، از فرماندهان وفادار به ماکان بودند که پس از شکست‌های متوالی ماکان با کسب اجازه از او، نزد مرداویج رفتند و به لشکریان زیاری پیوستند. مرداویج در ابتدا از آنان استقبال کرده و شهر [[کرج ابودلف]] را به برادر بزرگ‌تر، [[علی بویی]]، سپرد ولی اندکی بعد پشیمان شد و در نامه‌ای به [[ابوالفضل بن عمید|عمید قُمی]]، مشاور و کاتب وشمگیر، به او دستور داد که حُکم علی بویی را لغو کند. عمید فرمان مرداویج را به علی بویی اطلاع داد ولی به علت علاقه‌ای که به برادران بویه یافته‌بود، به آن‌ها فرصت داد که به ابی‌دلف حمله کنند.<ref>{{پک|سجادی|ف=آل بویه|۱۳۶۷|ص=۶۲۹}}</ref><ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=آل زیار|ص=۸۷}}</ref> علی بویی کرج ابی‌دلف و دژهای اطرافش را تصرف کرده<ref>{{پک|عماری|ف=آل زیار||ص=}}</ref> و غنائم را میان لشکریان تقسیم کرد و مردم شهر را از خود راضی نگهداشت؛ لذا مردم و سپاهیان در نامه‌هایی به مرداویج، از علی بویی اعلان حمایت کردند. مرداویج به شهر ری رفت و برای فشار وارد کردن به بوییان، تهیه بودجهٔ بخشی از سپاهیانش را به عهده آن‌ها گذاشت. علی بویی ضمن پرداخت حواله‌ها، مقادیری انعام نیز بر میزان مقرر افزود و محبوبیتش کماکان افزایش می‌یافت.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=آل زیار|ص=۸۷}}</ref>