لارنژیت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''لارنژیت''' ({{lang-en|Laryngitis}})، به [[التهاب]] [[حنجره]] گفته می‌شود. لارنژیت می‌تواند موجب [[بدصدایی]] یا از دست دادن موقتی صدا به دلیل تحریک تارهای صوتی شود. اگر لارنژیت کمتر از ۳ هفته طول بکشد، لارنژیت حاد نامیده می‌شود و اگر بیشتر از ۳ هفته طول یکشدبکشد به آن لارنژیت مزمن می‌گویند. لارنژیت مزمن معمولاً در میان‌سالی رخ می‌دهد و در مردان شایع‌تر از زنان است.

لارنژیت گاهی ممکن است گاهی به [[سینه‌پهلو]] منجر شود.

* [[بدصدایی|بد صدایی]] یا بی صداییبی‌صدایی

در مراحل اولیهاولیه، [[اریتما]] (سرخ‌شدگی پوست) و [[خیز|تورم]] در [[اپیگلوت|دریچهٔ نای]]، چین آری اپیگلوتیک،آری‌اپیگلوتیک، [[غضروف آریتنوئید]] و چین‌های وستیبولار مشاهده می‌شود. در مراحل بعدیبعدی، تارهای صوتی و بخش‌های سابگلوتیک پایین گلو نیز درگیر می‌شوند. ترشحات چسبنده‌ای بین تارها و منطقهٔ آریتنوئیدی وجود دارند. گاهی و به‌ویژه در زمانی که از تارهای صوتی، بیش از حد کار کشیده شده باشد، خونریزی‌های زیرمخاطی دیده می‌شوندمی‌شود.

* چنانچه عامل لارنژیت، بازگشت اسید معده به مری باشد، یک مهار کنندهٔمهارکنندهٔ H2 (مانند [[رانیتیدین]] یا [[مهارکننده‌های پروتون پمپ]] مانند [[امپرازول]] به‌منظور کاهش ترشحات اسید معده تجویز می‌شود.