ویکی‌پدیا

گوندولین بروکس: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
جز ابزار پیوندساز: افزودن پیوند تبعیض نژادی به متن
جز ویرایش به‌وسیلهٔ ابرابزار:
خط ۴:
| caption= گوندولین بروکس (چپ) و لنگستون هیوز
| birth_name = '''گوندولین الیزابت بروکس'''
| birth_date= {{تاریخ تولد|1917۱۹۱۷|6۶|7۷}}
| birth_place= [[توپیکا، کانزاس]]
| death_date= {{تاریخ مرگ و سن|2000۲۰۰۰|12۱۲|3۳|1917۱۹۱۷|6۶|7۷}}
| death_place= [[شیکاگو]]، [[ایلینوی]]
| occupation= [[شاعر]]، و [[پدیدآور]]
خط ۱۵:
| awards = {{Nowrap|[[جایزه پولیتزر برای شعر]] (۱۹۵۰)}}
}}
'''گوندولین الیزابت بروکس''' ({{Lang-en|Gwendolyn Elizabeth Brooks}}; {{تاریخ تولد|1917|6|7}} – {{Death date|2000۲۰۰۰|12۱۲|3۳|1917۱۹۱۷|6۶|7۷}}) یک [[شاعر]]، مؤلف و معلم اهل [[ایالات متحده آمریکا]] بود. آثار او اغلب با جشن‌ها و مراسم شخصی و تلاش مردم معمولی در جامعهٔ خود او سر و کار داشت. آثار و توانایی‌های او جوایز ارزنده‌ای دریافت داشتند، مانند جایزهٔ پولیتزر شعر در اول می ۱۹۵۰ برای آنی الن،<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=https://www.worldcat.org/oclc/770876350|عنوان=Religious allusion in the poetry of Gwendolyn Brooks|نام خانوادگی=Harper.|نام=Banks, Margot|تاریخ=2012-01-01|ناشر=McFarland & Company|شابک=9780786449392}}</ref> این جایزه برای اولین بار به یک آمریکایی-آفریقایی اهدا شد.
 
در زمان فعلایتش افتخارات زیادی کسب کرد. او به عنوان ملک الشعرای ایالت ایلینوی در سال ۱۹۶۸ منصوب شد مقامی که تا پایان عمر در آن ابقا شد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان="Illinois Poet Laureate". Retrieved 6 March 2015.|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref>
خط ۲۲:
گوندولین بروکس، ۷ ژوئن سال ۱۹۱۷ در توپکا، کانزاس متولد شد و در سوم دسامبر سال 2000<ref>{{یادکرد ژورنال|عنوان=Mel Watkins (December 4, 2000). "Gwendolyn Brooks, Whose Poetry Told of Being Black in America, Dies at 83". The New York Times. Retrieved September 13, 2012. Gwendolyn Brooks, who illuminated the black experience in America in poems that spanned most of the 20th century, winning the Pulitzer Prize in 1950, died yesterday at her home in Chicago. She was 83.|ژورنال=|ناشر=|تاریخ=|زبان=|شاپا=|doi=|پیوند=|تاریخ دسترسی=}}</ref> در شیکاگو دیده از جهان فروبست. او اولین فرزند دیوید اندرسون بروکس و کزیا (ویمز) بروکس بود. پدرش سرایدار یک شرکت موسیقی بود که پیشتر دوست داشت به حرفهٔ پزشکی بپردازد ولی آرزویش را فدای ازدواج و تشکیل خانواده کند خانواده کرد. مادرش یک معلم مدرسه و همچنین یک پیانیست تعلیم دیدهٔ کنسرت در موسیقی کلاسیک بود. افسانه‌های قدیمی خانوادگی آن‌ها روایت می‌کنند که پدربزرگ پدری اش از بردگی گریخت تا در زمان جنگ‌های داخلی آمریکا به ارتش ایالت متحده ملحق شود.<ref>{{یادکرد ژورنال|عنوان=Kent (1993). A Life of Gwendolyn Brooks. pp. 1–2.|ژورنال=|ناشر=|تاریخ=|زبان=|شاپا=|doi=|پیوند=|تاریخ دسترسی=}}</ref>
 
وقتی بروکس تنها شش هفته از عمرش گذشته بود خانواده اش در زمان مهاجرت کبیر<ref>{{یادکرد خبر|تاریخ=great migration|عنوان=|ناشر=|doi=|تاریخ بازدید=}}</ref> به شیکاگو مهاجرت کردند، از آن پس شیکاگو برای او یادآور خانه بود. به گفتهٔ زندگی‌نامه‌نویس کنی جکسون ویلیامز،<ref>{{یادکرد خبر|تاریخ=Kenny Jackson Williams|عنوان=|ناشر=|doi=|تاریخ بازدید=}}</ref> بروکس در دبیرستان معتبر یکپارچه‌ای که عمدتاً دانش آموزان سفید پوستسفیدپوست حضور داشت دبیرستان هاید پارک، و بعد به دبیرستان سیاه پوستانِ وندل فیلیپس منتقل شد و سپس به دبیرستان یکپارچهٔ انگل وود نقل مکان کرد. بعد از پایان دبیرستان او از کالج ویلسون جونیر که امروز به نام کالج شاه کندی شناخته می‌شود در سال ۱۹۳۶ فارغ‌التحصیل شد. بر اساس پویایی اجتماعی دبیرستان‌های مختلف در رابطه با دورهٔ زمانی که او می‌زیست، بروکس با نابرابری‌های نژادی مواجه بود که با گذشت سالیان به او کمک کرد تا غرور و تعصب در سیستم پایه‌گذاری شده و نهادهای غالب که او را دربرگرفته بودند درک کند و از طرز فکر مربوط به کشورش آگاهی یابد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Williams, Kenny Jackson (2001). "Brooks, Gwendolyn". In Andrews, William L. ; Foster, Frances Smith; Harris, Trudier. The Concise Oxford Companion to African American Literature. Oxford University Press. p. 47. {{ISBN|978-0-19-803175-8|en}}. Retrieved 23 August 2014.|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref>
 
بروکس نویسندگی را در نخستین سال‌های زندگی آغاز کرد و مادرش همواره او را با این جمله که «تو [[ویکی‌پدیا:Paul Laurence Dunbar|Paul Laurence Dunbar]] بانو خواهی شد»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Watkins, Mel (December 5, 2000). "New York Times". Gwendolyn Brooks, 83, Passionate Poet, Dies. Retrieved March 14, 2016|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref> تشویق می‌کرد.
 
پس از دورهٔ نخستین تجربهٔ آموختن، هرگز دورهٔ چهار سالهٔ دانشگاه را تمام نکرد چرا که می‌خواست یک نویسنده شود و آموزش را غیرضروری می‌دانست. او بعدها گفت: «من یک ادیب نیستم من فقط یک نویسنده‌ام که عاشق نوشتن است و همیشه خواهد نوشت»<ref name=":0">{{یادکرد خبر|تاریخ=Hawkins, B. Denise. "1994 Gwendolyn Brooks Interview". James Madison University Furious Flower Poetry Center. Retrieved 6 March 2015.|عنوان=|ناشر=|doi=|تاریخ بازدید=}}</ref> در طی زمانی که برای رسیدن به مقصودش تلاش می‌کرد، زندگی اش را از راه تایپ می‌گذراند.<ref name=":0" />
 
برای ما بقی عمر او به سختی با شیکاگو عجین شده بود و این مطلب را در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۹۴ خاطر نشان کرد.
 
«زندگی در شهر سبب شد که من نویسندهٔ متفاوتی بشوم با آنچه که ممکن بود با زندگی در توپکا باشم. من یک شیکاگوئیه اصیلم. زندگی در آنجا به من شخصیت‌هایی را بخشید که آرزو داشتم بدست بیاورم، امیدوارم روزهای باقی ماندهٔ عمرم را هم همان‌جا به سر ببرم. این هدف نهایی من است.<ref name=":0" />
 
== فعالیت ==
خط ۴۰:
شخصیت‌های او اغلب با توجه به زندگی داخل شهر که بروک به خوبی می‌شناختشان به تصویر کشیده می‌شدند. «من در گوشه‌ای از یک آپارتمان دو طبقهٔ کوچک زندگی می‌کردم و مواد من برای خلق اثر این بود که اول به سمتی نگاه کنم و بعد به سمت دیگر.
 
تا سال ۱۹۴۱ بروکس در کارگاه‌های آموزشی شعر شرکت می‌کرد. اینز چانینگهام استارک این کارگاه‌های ویژهٔ تأثیر گذار را سازمان دهی کرده بود، زنی سفید پوستسفیدپوست و دولتمند با پیشینهٔ ادبیاتی قوی. استارک کارگاه‌های نویسندگی برای آمریکایی- آفریقایی‌ها ر جنوب شیکاگو راپیشنهاد داد که بروکس در آن حضور یافت.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Kent, George E. (1993). A Life of Gwendolyn Brooks. Lexington, Kentucky: University Press of Kentucky. pp. 54–55, 184. {{ISBN|0-8131-0827-6|en}}. Retrieved March 15, 2012.|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref> در آنجا بود که او به نیروی محرکش را در یافتن صدای خود دست یافت و به دانش عمیق‌تری نسبت به تکنیک‌های پیشینیانش رسید. شاعر معروف لنگستون هیوز در کارگاه‌های آموزشی متوقف شد و شنید که بروکس شعر ''تصنیفی برای پرل می لی'' را می‌خواند. بروکس نویسندگی را با پشتکار ادامه داد و همان‌طور که در شعر جدی تر پیش می‌رفت با اجتماع بیشتری از هنرمندان و نویسندگان آشنا می‌شد. او و همسرش دائماً در آپارتمانشان مهمانی برگزار می‌کردند و در آپارتمانشان با مبلمان آشپزخانه از مهمان هایشانمهمان‌هایشان و مربی اش لنگستون هیوز پذیرایی می‌کردند. یکبار که او سرزده وارد شده و در خوردن سالاد خردل، ژامبون و سیب زمینی شیرین با بروک و همسرش هنری بلکلی شریک شده بود.
 
بروکس اولین مجموعهٔ شعرش را در سال ۱۹۴۵ با عنوان خیابانی در برونزویل با انتشارات هارپر اند را با حمایت بی بدیل ریچارد رایت (مؤلف) در مقابل انشاراتی به چاپ رساند. او اذعان داشته بود که ویراستار جذب آثار بروک شده استشده‌است.
 
«برای خود دل نمی‌سوزاند، نه تلاش می‌کند تا تآثیرگذار باشد، او واقعیت را همانگونه که هست به نمایش می‌گذارد و آن را وفادارانه ارائه می‌کند. او به سادگی برای برای سرگذشت‌های ساده ترحم دیگران را جلب می‌کند؛ ناله‌های مجروحانه؛ حوادث کوچکی که زندگی افراد درمانده را به ستوه می‌آورند، و مشکلات [[تبعیض نژادی]] در بین سیاهپوستان.
 
در سال ۱۹۸۵م، او اوّلین زن آمریکایی ـ آفریقایی تبارآفریقایی‌تبار بود که به عضویت انجمن ملّی ادب و هنر آمریکا درآمد. از کودکی، به خواندن و سرودن شعر علاقه‌مند بود و به تشویق والدینش، به جلسات شعرخوانی نویسندگان و شاعران آفریقایی ـ آمریکایی می‌رفت. در تمام سال‌های نوجوانی و در اوایل سنین جوانی، شعرهای بروکس، در مجلّات مختلف ادبی به چاپ رسیدند.
 
در سال ۱۹۴۵م، دفتر شعری با عنوان «خیابانی در برونزویل» منتشر ساخت و به عنوان یکی از شاعران پیشرو آمریکا شهرت ملّی یافت. از سال ۱۹۸۵م، تا زمان مرگش، در [[دانشگاه دولتی]] شیکاگو، استاد برجسته ادبیات بود.
خط ۶۶:
 
{{ترتیب‌پیش‌فرض:بروکس، گوندولین}}
 
[[رده:اهالی توپیکا، کانزاس]]
[[رده:برندگان جایزه پولیتزر برای شعر]]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/گوندولین_بروکس»