کوثر: تفاوت میان نسخه‌ها

|حرف = ۴۳

}}

'''سورهٔ کوثر''' (به [[زبان عربی|عربی]]: سورَةُ الْکَوْثَر) یکصد و هشتمین [[سوره]] در [[مصحف عثمانی]] و دارای سه [[آیه]] است. کوثر در [[جزء]] سی‌ام قرار دارد و جایگاهش در [[ترتیب نزول سوره‌های قرآن|ترتیب نزول]] بر اساس نظر [[محمدهادی معرفت]] مبتنی بر روایت [[ابن عباس]] سورهٔ پانزدهم، پس از [[عادیات]] و پیش از [[تکاثر|تکاثُر]] است. سورهٔ کوثر [[سوره مکی|مکّی]] دانسته شده، اما بعضی مفسران نظر بر [[سوره مدنی|مدنی]] بودنش دارند.

 

 

== تفسیر ==

 

=== اعطای کوثر ===

 

=== شانئ و ابتر ===

ابن ابی‌حاتم در ''تفسیر القرآن العظیم'' به داستان کنایه‌هایی که به پیامبر زده می‌شد، می‌پردازد و می‌گوید [[عاص بن وائل]] به پیامبر اَبتَر گفت و در ادامه، اقوال دیگر دربارهٔ کیستی آن فرد مانند [[ابوجهل]] یا [[عقبه بن ابی معیط|عُقبَة بن ابی‌مُعیط]] را بیان می‌کند.<ref>{{پک|ابن ابی‌حاتم|۱۴۱۹|ک=تفسیر القرآن العظیم|ج=۱۰|ص=۳۴۷۰–۳۴۷۱}}</ref> شانِئْ به‌معنای کینه‌توز است.<ref>{{پک|طبرسی|۱۳۵۹|ک=ترجمهٔ تفسیر مجمع‌البیان|ج=۲۷|ص=۳۰۹}}</ref> شیخ طوسی و طبرسی می‌گویند یعنی دشمنِ کینه‌توزِ پیامبر از خیر بُریده است که در اینجا منظور عاص بن وائل است.<ref>{{پک|طوسی|۱۴۰۵|ک=التبیان|ج=۱۰|ص=۴۱۷–۴۱۸}}</ref><ref>{{پک|طبرسی|۱۳۵۹|ک=ترجمهٔ تفسیر مجمع‌البیان|ج=۲۷|ص=۳۱۵}}</ref> زمخشری در ''الکشاف'' در ادامهٔ مباحثی، داستان کنایه به پیامبر را بیان می‌کند و اینکه فردِ مذکور یعنی عاص بن وائل ابتر و بی‌دنباله است.<ref>{{پک|زمخشری|۱۴۰۷|ک=الکشاف|ج=۴|ص=۸۰۷–۸۰۸}}</ref> ابن کثیر در ''تفسیر القرآن العظیم'' می‌گوید به پیامبر ابتر گفتند چون گمان کردند پس از درگذشت، نامش از میان می‌رود و می‌گوید از نادانی‌شان گمان می‌کردند که چون فرزندانِ پسرِ پیامبر درگذشتند، یادش از بین می‌رود، درحالی‌که نامش همچنان پابرجاست.<ref>{{پک|ابن کثیر قرشی|۱۴۱۹|ک=تفسیر القرآن العظیم|ج=۸|ص=۴۷۷}}</ref> محلّی و سیوطی در ''تفسیر الجلالین''، می‌گویند ابتر، یعنی کسی که همهٔ خیرها از او منقطع شده یا کسی که بلاعقب است.<ref>{{پک|محلی|سیوطی|۱۴۱۶|ک=تفسیر الجلالین|ص=۶۰۵}}</ref>