ایده تأسیس این سازمان پس از جنگ داخلی [[ایتالیا]] توسط یک بانکدار سوئیسی به نام ''[[آنری دونان|انری دونان]] '' مطرح شد.<ref name="ReferenceA"/> انری دونان در ۲۴ ژوئن ۱۸۵۹ در رابطه با شغلش - جهت اخذ مجوز حفر چاه- عازم شهر [[لومباردی]] واقع در شمال ایتالیا شد. در آن زمان این شهر نقطهٔ مرکزی برای ادامهٔ جنگ سالفرینوسلفرینو (منطقه‌ای در شمال ایتالیا) بین [[فرانسه]] و [[اتریش]] بود. [[هزاران]] مرد و زن مجروح جنگی که در رنج و عذاب سختی به سر می‌بردند به خاطر فقدان کمک‌های ابتدایی مردند. این منظرهٔ دلخراش بر ذهن و فکر او تأثیر زیادی داشت. او که از خانواده‌ای متول و متدین بود کار خودش را فراموش کرد و روستاییان محلی را سازماندهی کرد تا از مجروحان هر دو طرف جنگ مراقبت کنند. تلاش‌های دونان زندگی افراد زیادی را نجات داد.
در سال ۱۸۶۲ او کتابی با نام خاطرهٔ سالفرینوسلفرینو نوشت که در آن از مردم جهان برای تشکیل انجمن‌های امدادی تقاضای کمک کرد. سربازان زخمی در جنگ کاری از دستشان برنمی‌آمد، پس کمک به آن‌ها وظیفهٔ هر انسانی بود. همچنین کارکنان امدادی از آسیب مصون باشند. این تقاضا بر مردم تأثیر زیادی داشت و در کنفرانس بین‌المللی [[ژنو]] که در سال ۱۸۶۴ برگزار شد. شانزده کشور تأسیس صلیب سرخ را پذیرفتند. هستهٔ مرکزی این کمیته ابتدا توسط رئیس انجمن فواید عامه شهر ژنو (گوستاو موانیه) تشکیل شده بود.
