آتش بهرام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Yazdgard i back.jpg|بندانگشتی|جایگزین=|نگارهٔ [[آتشدان]] و پاسداران پیرامون آن در بسیاری از سکه‌های دوران [[شاهنشاهی ساسانی|ساسانی]] دیده می‌شود.]][[پرونده:Shapurii.jpg|بندانگشتی|سکه منصوب به دوران [[شاپور دوم]] ساسانی با نگارهٔ آتشدان.|جایگزین=]][[پرونده:Fire in Yazd Zoroastrian temple.jpg|جایگزین=|بندانگشتی|آذر بهرامی که در آتشدان [[آتشکده یزد]] کنونی شعله‌ور است.]]'''آتش یا آذرِ بَهرام (وَهرام)؛''' والاترین گونهٔ [[آتش‌های مقدس زرتشتی|آتش]] در [[مزدیسنا|آیین زرتشتی]] به‌شمار می‌آید و در اسطوره‌های [[ایران باستان]] نگهبان همه آتش‌های جهان است. اسلوبِ بنایِ آذرِبهرامآذر بهرام بر پایهٔ بازیابی آتش‌هایی است که از اجاق‌های مردمان و پیشه ورانِ گوناگون گردآوری، و در جشنی آیینی یکی می‌شوند. در یک خوانش،<ref name=":0"/> این آیین برداشتی است از فرگرد هشتم کتابِ نفیِ دیوان، [[وندیداد|وَندیداد،]] که با پرسشی از [[اهورامزدا]] آغاز می‌شود:

اهورهاهورا مزدا پاسخ داد:

در خوانش [[پارسیان هند]]،<ref name=":0">{{یادکرد کتاب|عنوان=The religious ceremonies and customs of the Parsees|زبان=English|کد زبان=|کوشش=JJ Modi|پیوند=https://archive.org/details/religiousceremon00modi/page/210}}</ref><ref>{{Cite journal|date=2019-09-18|title=Atash Behram|url=https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Atash_Behram&oldid=916289975|journal=Wikipedia|language=en}}</ref> آیین بنای آذرِبهرامآذر بهرام با الهام از این اندیشه--بازگرداندن آتش‌ها به یک «جایگاه» و یکی کردن آنها--نگاشته شده. فهرستی که در این نوشته‌ها آمده عبارت است از آتش کورهٔ [[رنگرزی|رنگرزی،]] آتش کورهٔ [[سفالگری|سفال‌گری]]، آتش کورهٔ [[آجرپزی|آجرپزی،]] آتش بوتهٔ [[زرگری]] (یا کیمیاگری)، آتش کورهٔ [[آهنگری|آهنگری،]] آتش کورهٔ [[نانوایی|نانوایی،]] آتش کورهٔ [[تخمیر در ایران باستان|آبجوسازی]]، آتش کورهٔ [[ضرابخانه|ضرابخانه،]] آتش کورهٔ کارگاه زرهی، آتش اجاق یک چوپان، آتش اجاق یک سرباز یا رهنورد، آتش اجاق یک درویش مسلک (فقیر)، آتش اجاق سرای پادشاه، آتش اجاق یک پیروی آیین زرتشت،<ref>آتشی از یک اجاق خانگی.</ref> آتشی که برای سوزاندن مردگان استفاده شده (آتش مردارسوز)، و آتشی که [[آذرخش]] برافروخته باشد.

آتش بهرام گاهی به [[آتشکده]] های بزرگی که با آذربهرامآذر بهرام روشن شده‌اند گفته شده، و [[آدریان]] یا آگیاری، به آتشکده‌های کوچک.

شاید شناخته شده‌ترینِ آذران بهرام که از دوران باستان به جای مانده، آتشِ [[آتشکده یزد|آتشکدهٔ یزد]] باشد که ریشهٔ آن به آذر[[آتشکده آذرفرنبغ|فرنبغ]] بازمی‌گردد.<ref name=":1"/> آتش [[نیایشگاه آدریان|نیایشگاه آدُریان]] در تهران هم با همین شعله روشن شده. در سده‌های ۱۸ و ۱۹ میلادی، پارسیان هند چند آتشکده آذربهرامآذر بهرام بنا کردند که تا امروز فروزانند.<ref name=":0"/> افزون بر کاربردهای آیینی آنها، این یادگاران به عنوان [[میراث فرهنگی]] بشر یا میراث ملی پاسداری می‌شوند.