اوژن چهارم: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز جایگزینی با اشتباه‌یاب: انگبستان⟸انگلستان، جزابر⟸جزایر، متوفق⟸متوقف، ژودئن⟸ژوئن، ااوژن⟸اوژن |
||
خط ۴۱:
مهم‌ترین موضوع دوران پاپی اوژن چهارم را درگیری او با شورای موسوم به شورای [[بازل]] (بعدها شورای [[فلورانس]])، آخرین شورای جنبش شورایی کردن حاکمیت کلیسای کاتولیک که توسط پاپ مارتین پنجم تشکیل گردید بود، دانسته‌اند. خبرهای ناخوشایند و اغراق شده‌ای که در سال ۱۴۳۱ از این شورا به اوژن چهارم رسید او را بر آن داشت که در ۱۸ دسامبر ۱۴۳۱ با صدور فرمانی این شورا را منحل کرد و خواهان تشکیل شورای دیگری تا هجده ماه آینده در [[بولونیا]] شد. این اقدام پاپ این تفکر را تقویت کرد که سران کلیسا با هر گونه اصلاح منطقی در ساختار خود مخالف هستند. شورای بازل در مقابل این فرمان مقاومت نشان داد و از پذیرش انحلال سر باز زد. این شورا همچنین با مطرح کردن مجدد مسئله [[شورای کنستانس]] که در آن شورا بر پاپ ارجح دانسته شده بود، از پاپ اوژن چهارم خواست در شهر بازل حاضر شود. با دخالت [[زیگیزموند، امپراتور مقدس روم]] که به تازگی به قدرت رسیده بود، توافقی بین پاپ و شورای بازل به دست آمد که بر اساس آن پاپ فرمان انحلال شورا را لغو کرد، تمام حقوق [[سریر مقدس]] به رسمیت شناخته گردید و شورای بازل به استثنای جلسات نخستین آن جزئی از [[نهضت وحدت کلیساها]] خوانده شد.
این مسامحه در پی هجوم نیروهای [[دوک‌نشین میلان]] به [[ایالات پاپی]] در تلافی حمایت پاپ از ونیز و فلورانس در مقابل میلان، صورت گرفت. خاندان کولونا با بهره‌گیری از این موقعیت در ماه
شهر رم چند ماه بعد مجدداً به کمک جیووانی ویتلسکی، اسقف نظامی رکاناتی به انقیاد درآمد. در ماه اوت ۱۴۳۵ قرارداد صلحی در فرارا بین طرفین درگیری به امضا رسید. پاپ در ماه آوریل سال ۱۴۳۶ به بولونیا نقل مکان کرد در حالیکه عوامل نظامی او بخش عمده ایالات پاپی را دوباره به کنترل خود درآوردند. بسیاری از دشمنان سنتی پاپ در این نبردها این میان رفتند و خاندان کولونا با از دست دادن پایگاه‌های خود مجدداً فرمان‌بری پیشه کرد.
با پیروزی پاپ، بازیابی مجدد قدرت توسط او و از میان رفتن خطرات، درگیری‌ها با شورای بازل باره دیگر از سرگرفته شد. اوژن چهارم شورای رقیبی در [[فرارا]] تشکیل داد و تمامی مقامات بلندپایه گرد آمده در بازل را تکفیر کرد. شارل هفتم، پادشاه فرانسه با منع روحانیون مذهبی کشورش از ورود به شورای فرارا، مصوبات شورای بازل را با اندکی تغییر در کشورش اجرایی نمود. با این حال پادشاه
شورای بازل در پاسخ ابتدا در ۲۴ ژانویه ۱۴۳۸ پاپ
شورای فرارا که با شیوع طاعون به فلورانس منتقل شده بود، با [[کلیسای ارتودوکس شرقی]] در ژوئن ۱۴۳۹ یک اتحادیه تشکیل داد. این اتحادیه به شکل ضعیف تری با کلیساهای دیگر نیز دنبال شد. اوژن چهارم در ۲۲ نوامبر ۱۴۳۹ پیمانی با [[کلیسای حواری ارمنی|ارامنه]] به امضا رساند. سال‌های بعد تماس‌هایی نیز با [[کلیسای ارتدکس سریانی|سریانی‌ها]]، [[کلیسای مشرق|نِستوری‌ها]] و [[مارونی‌ها]] برقرار گردید.
خط ۶۲:
بسیاری از ساکنان جزایر قناری در دهه ۱۴۳۰ میلادی به مسیحیت گرویدند. حاکمیت بر این جزایر بین پرتغال و پادشاهی کاستیل مورد مناقشه بود. عدم وجود کنترل مؤثر بر این جزایر موجب گشته بود این مکان هر از گاهی مورد حملات جهت به بردگی گرفتن ساکنان واقع شود.
شورای کوبلنز در سال ۹۲۲ به بردگی گرفتن مسیحیان را محکوم کرده بود. در پی اعتراض فرناندو کالوِتو، اسقف این جزایر، اوژن چهارم با صدور فرمان پاپی موسوم به "Creator Omnium" در ۱۷ دسامبر ۱۴۳۴ مجوزی که به پرتغال برای تصرف این جزایر داده شده بود را لغو کرد. او هر آن کس را که تازه مسیحیان را به بردگی گرفته یا می‌گرفتند را تکفیر نمود و اعلام کرد این حکم تا آزادی همه مسیحیان و بازگرداندن دارایی آن‌ها بر قرار خواهد ماند. در سال ۱۴۳۴ اوژن چهارم با صدور فرمان پاپی دیگری (Regimini Gregis Dominici) به بردگی گرفتن مسیحیان جزایر قناری را ممنوع ساخت و ادامه اقدامات جهت سلطه بر آن را
با این حال نیروهای پرتغالی در سال ۱۴۳۵ به حملات خود به این
گفته می‌شود در سپتامبر سال ۱۴۳۶ با درخواست [[ادوارد پرتغال|ادوارد]]، پادشاه پرتغال، اوژن چهارم پرتغالی‌ها را در زمینه تصرف مناطق غیر مسیحی جزایر قناری و به بردگی گرفتن اهالی آن آزاد گذاشت.
| |||