منظومه شمسی: تفاوت میان نسخه‌ها

منظومه شمسی از انفجار یک [[ابرنواختر]] و فروریزش یک [[ابر مولکولی]] چرخان پدید آمد و هویت آن در دوران [[رنسانس]] (نوزایی) و با مشاهدات افرادی از جمله [[گالیلئو گالیله]] دوباره مطرح و شواهد انکارناپذیر آن بر پایهٔ محاسبات او ارائه‌شد. این سامانه در [[بازوی شکارچی]]، [[کهکشان راه شیری]] واقع‌شده و ۲۶٬۰۰۰ [[سال نوری]] از [[مرکز کهکشانی]] فاصله، و در کنارهٔ [[کهکشان]] قرار دارد. خورشید بیش از ۹۹٫۸ درصد جرم منظومه شمسی را تشکیل می‌دهد و سرچشمهٔ [[انرژی]] بسیار از جمله گرما و نور است. این ستاره یک [[ستاره نوع جی رشته اصلی|ستارهٔ نوع جی رشته اصلی]] و عضوی از [[فلزیگی#جمعیت‌های ستاره‌ای سه، دو، و یک|تودهٔ ستارگان نخستین]] است. مانایی منظومه شمسی به مانایی خورشید وابسته‌است.

 

 

ماده‌ای رقیق و فشرده به‌نام [[محیط میان‌سیاره‌ای]] در فاصلهٔ میان سیارات و اجسام دیگر وجود دارد. اجزای سازندهٔ محیط میان‌سیاره‌ای را [[هیدروژن]] خنثی و [[یونش|غیر یونیزه‌شده]]، گاز [[پلاسما (فیزیک)|پلاسما]]، [[پرتو کیهانی|پرتوهای کیهانی]] و ذرات [[گرد و غبار]] تشکیل می‌دهند. در واقع این پنداشت که [[فضای بیرونی|فضا]] یک [[خلأ]] کامل است، نادرست است و مواد [[محیط میان‌سیاره‌ای]] در فضا وجود دارد. [[سدنا ۹۰۳۷۷]] دورترین جسم کشف‌شده در منظومه شمسی‌است که [[اوج و حضیض|اوج]] آن ۱۰۰۰ [[واحد نجومی]] است و [[تناوب مداری]] آن ۱۰٬۵۰۰ سال به طول می‌انجامد. ابری [[کره (هندسه)|کروی‌شکل]] و بزرگ به نام [[ابر اورت]] منظومه شمسی را دربرگرفته که دامنهٔ آن از ۲٬۰۰۰ تا ۵٬۰۰۰ واحد نجومی دورتر از خورشید آغاز می‌شود و به گستردگی ۵۰٬۰۰۰ تا ۱۰۰٬۰۰۰ واحد نجومی دورتر از خورشید ادامه می‌یابد. گسترش مرزهای منظومه شمسی تا جایی‌است که دیگر تحت تأثیر خورشید (نفوذ نور خورشید، گرانش خورشیدی، [[خورشید#میدان مغناطیسی|میدان مغناطیسی خورشید]] و [[باد خورشیدی|بادهای خورشیدی]]) نیست. [[هلیوسفر#هلیوپاز|هلیوپاز]] مرز میان محیط میان‌سیاره‌ای و [[فضای بیرونی#ستارگان|فضای میان‌ستاره‌ای]] است. هلیوپاز به عنوان مرز بیرونی منظومه شمسی در نظر گرفته شده و برآورد می‌شود که میان ۱۱۰ تا ۱۷۰ واحد نجومی از خورشید دورتر است.