آب دریا: تفاوت میان نسخه‌ها

آب دریا حاوی یونهای محلول بیشتر از انواع آب شیرین است.<ref name=Gale>{{cite web |url=http://www.waterencyclopedia.com/Mi-Oc/Ocean-Chemical-Processes.html |last=Gale |first=Thomson |title=Ocean Chemical Processes |accessdate=2 December 2006}}</ref> با این حال، نسبت املاح تفاوت چشمگیری دارد. به عنوان مثال، اگرچه آب دریا ۲٫۸ برابر [[بی کربنات]] بیشتر از آب رودخانه دارد، درصد بی کربنات موجود در آب دریا به عنوان نسبت تمام یون‌های محلول در مقایسه با آب رودخانه بسیار پایین است. یون‌های بی کربنات ۴۸٪ از املاح آب رودخانه را تشکیل می‌دهند اما تنها ۰٫۱۴٪ برای آب دریا دارند.<ref name=Gale/><ref name=Pinet>{{cite book

}}</ref> تفاوت‌هایی از این دست به دلیل متفاوت بودن زمان ماندگاری محلول‌های آب دریا است. سدیم و کلرید مدت ماندگاری بسیار طولانی دارند، در حالی که کلسیم (که برای تشکیل کربنات حیاتی است) تمایل دارد خیلی سریعتر رسوب کند.<ref name=Pinet/> فراوان‌ترین یون‌های محلول در آب دریا سدیم، کلرید، منیزیم، سولفات و کلسیم هستند.<ref>Hogan, C. Michael (2010). [http://www.eoearth.org/article/Calcium?topic=49557 "Calcium"], eds. A. Jorgensen, C. Cleveland. ''Encyclopedia of Earth''. Some evidence shows the potential for fairly regular ratios of elements maintained across surface oceans in a phenomenon known as the [[Redfield ratio|Redfield Ratio]]. National Council for Science and the Environment.</ref> اسمولاریته آن تقریباً ۱۰۰۰ mOsm/l است.<ref>{{cite web | url=http://bionumbers.hms.harvard.edu/bionumber.aspx?&id=100802&ver=0 | title=Osmolarity of sea water}}</ref>