زبیر بن عوام: تفاوت میان نسخه‌ها

زبیر پسر عمه علی بود و رابطه وی با علی داریدارای فراز و نشیب‌های زیادی است. وی از مدافعان علی در سقیفه بود، همچنین او از شهود وصیت فاطمه بوده‌است <ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۲۴۴}}</ref>و در هنگام دفن فاطمه نیز حضور داشت<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=فتال النیشابوری،روضة الواعظين،١٤٢٣ق،ج١،ص٣٤٩.}}</ref> و در شورای شش نفره به علی رای داد.

پس از قتل عثمان، جمعیت زیادی که طلحه و زبیر نیز در میان آنان بودند، به خانه علی هجوم برده و گفتند ما آمده‌ایم تا با شما به خلافت بیعت کنیم. پس از اصرار زیاد، علی پذیرفت.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مفيد،الجمل،١٤١٣ق،ص١٣٠.}}</ref> زبیر در این واقعه به همراهی طلحه، بیعت مهاجران را تضمین کرد<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=يعقوبى،تاريخ،دار صادر،ج٢،ص١٦٧.}}</ref> اما دیری نپایید که از نظر خود برگشت و به مخالفت با خلافت علی برخواستبرخاست.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=يعقوبى،تاريخ،دار صادر،ج٢،ص١٦٩.}}</ref> زبیر به همراه طلحه وقتی شنید عایشه نیز در مکه نسبت به انتخاب علی به خلافت ناخشنود است، به بهانه عمره از مدینه بیرون آمدند.^{[''نیازمند منبع'']}

علی هنگام خروج آنان فرمودگفت: ایشان برای زیارت خانه خدا نمی‌روند، بلکه به قصد مکر و حیله و خیانت مسافرت می‌کنند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ابن أبى الحدید،شرح نهج البلاغه،١٤٠٤ق،ج١،ص٢٣٢}}</ref>

زبیر را می‌توان یکی از سه ضلع مثلث جنگ جمل دانست. وی در سال ۳۶ قمری با همکاری طلحه، عایشه را نیز با خود همراه کرده و به بصره کشاند. آنان وارد بصره شده و عثمان بن حنیف استاندار علی را مورد ضرب و شتم قرار دادند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ابن عبدالبر،الاستيعاب،١٤١٢ق،ج١،ص٣٦٦-٣٦٩؛ابن اثير،اسدالغابه،١٤٠٩ق،ج١،ص٢٥١.}}</ref> علی با سپاه، خود را به حوالی بصره رساند و پس از کش و قوس‌هاییقوس‌هایی، جنگ به نفع علی تمام شد.^{[''نیازمند منبع'']}

پس از رویارویی دو لشکر، علی زبیر را فرا خواند، ملاقات آن دو بین صفوف دو لشکر صورت گرفت. امامعلی سفارش پیامبرمحمد نسبت به خود را به زبیر یادآوری کرد.^{[''نیازمند منبع'']}

سفارش این بود که: پیامبر(ص)محمد روزی در حضور علی به زبیر فرمود:گفت که آیا علی را دوست داری،داری؟ زبیر گفت: چرا دوست نداشته باشم، پیامبر(ع)محمد فرمودگفت: چگونه‌ای وقتی ظالمانه با او بجنگی؟!<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ابن عساکر،تاریخ مدینه دمشق،۱۴۱۵ق،ج۱۸،ص۴۰۹؛مجلسی،بحارالانوار،۱۴۰۳ق،ج۱۸،ص۱۲۳.}}</ref>