مکتب مانهایم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مکتب مانهایم''' ({{lang-en|Mannheim school}}) به دو موضوع اشاره دارد که ابتدا به تکنیک‌های جدید [[ارکسترال]] اشاره دارد که توسط [[ارکستر]] دربار [[مانهایم]] در نیمهٔ دوم [[قرن هجدهم]] اجرا و ارایه می‌گردید و موضوع دوم به [[آهنگساز|آهنگسازانی]] گفته می‌شد که در اوایل دوره کلاسیک برای ارکستر مانهایم آهنگسازی می‌کردند. از [[یوهان استامیتز]] آهنگساز [[بوهمی]] به عنوان بنیانگذار یا پدر این مدرسه یاد می‌شود.<ref dir=ltr>{{cite web|url=https://www.britannica.com/biography/Johann-Stamitz|title=Johann Stamitz|work=[[Encyclopædia Britannica]]|access-date=23 April 2017}}</ref> علاوه بر وی، دو نسل از آهنگسازان [[موسیقی دوره کلاسیک|کلاسیک]] برای این مکتب آهنگسازی کردند که شهرتش به خاطر نظم عالی و مهارت فردی نوازندگان آن بوده‌است. به همین دلیل «چارلز برنی»{{یاد چپ|Charles Burney}} (۱۷۲۶-۱۸۱۴) [[موسیقی‌دان]] و آهنگساز انگلیسی اعضای ارکستر مانهایم را ارتش زنرال‌ها خواند.<ref name=EB /> تکنیک اعضای مکتب مانهایم سبکی جدید از روش استفاده از [[کرشندو]] و [[دکرشندو]] بود. آهنگسازان مکتب مانهایم، نقش مهمی در توسعۀ موسیقی دوره کلاسیک به‌خصوص [[فرم (موسیقی)|فرم]] [[سمفونی]] داشتند.<ref dir=ltr name=Collins>''Encyclopedia of Music'', William Collins Sons & Company Ltd., p. 340. 1976 {{ISBN|000434331X}}</ref>

مشهورترین تکنیک‌‌های مکتب مانهایم آن بود که استقلال بیشتری به [[سازهای بادی]] دادند و [[کرشندو]] با ارکستر کامل یکی دیگر از ویژگی‌های آن بود. موسیقی‌دانان معاصر آن دوران مانند [[لئوپلد موتسارت]] در سال ۱۷۶۳، [[ولفگانگ آمادئوس موتسارت]] در نامه‌های خود بین سال‌های ۱۷۷۷/۷۸،<ref dir=ltr>Szabolcsi Bence – Tóth Aladár: ''Zenei lexikon'', Zeneműkiadó Vállalat, III. k. p. 535 (in Hungarian), 1965.</ref> و چارلز برنی موسیقی‌دان انگلیسی، از سطح بالای ارکستر مانهایم در آن زمان یاد می‌کنند.<ref name=EB />

بنابر این نقش آهنگسازان مکتب مانهایم در تکامل [[سمفونی]] در دوره کلاسیک قابل توجه است، گرچه اکنون بیشتر محققان بر این باورند که این تغییرات تقریباً و همزمان در دیگر مراکز مختلف موسیقی مانند [[برلین]] و [[وین]] نیز در حال انجام بود.<ref dir=ltr name=EB>{{cite web|url=https://www.britannica.com/art/Mannheim-school|title=Mannheim school|work=[[Encyclopædia Britannica]]|access-date=22 April 2017}}</ref> دلیل شهرت این گروه ابتدا تلاش برای تکامل موسیقی کلاسیک بود و دلیل دیگر انتشار آثار آهنگسازان مکتب مانهایم در [[پاریس]] و [[لندن]] بود که برخی از آنان حتی با ناشران مختلفی کار می‌کردند که در سرشناسی این گروه تاثیر‌گذار بود.

اعضای مکتب مانهایم شامل [[یوهان استامیتز]]، «فرانتس ایگناتس بِک»{{یاد چپ|Franz Ignaz Beck}}، «فرانتس کسافِر ریشتر»{{یاد چپ|Franz Xaver Richter}}، «کارل اشتامیتس»{{یاد چپ|Carl Stamitz}}، «کریستیان کانابیش»{{یاد چپ|Christian Cannabich}} ‏و «ایگناتس فرِنتسل»{{یاد چپ|Ignaz Fränzl}} بودند. این افراد تأثیر مستقیم و مهمی بر سمفونی‌سازان آن زمان داشتند. هنگامی که یوهان استامیتز از پاریس دیدن کرد، از سال ۱۷۵۴، مکتب مانهایم در «کنسرت‌های معنوی و روحانی»{{یاد چپ|Concert Spirituel}} پاریسی که برای سرگرمی و تعطیلات مذهبی و عید پاک اجرا می‌شدند، تأثیرگذار بود. به‌خصوص هنگامی که «جوزف لگروس»{{یاد چپ|Joseph Legros}} سرپرستی این مجموعه را به‌عهده گرفت، ارتباط با مکتب مانهایم شکوفا شد و موسیقی [[هایدن]] در پاریس بسیار محبوب شد و کنسرت‌های برجسته‌ای که در دهه ۱۷۷۰ در پاریس برگزار شد، ممکن است بخشی از برنامه «کنسرت‌های معنوی و روحانی» باشد.<ref dir=ltr>Bernard Harrison "Haydn The Paris Symphonies" Cambridge University Press 1998 {{ISBN|0-521-47164-8}}</ref> از جمله سفارش ساخت شش سمفونی به هایدن، معروف به [[سمفونی‌های پاریس]] بود که تأثیر مکتب مانهایم در آنها کاملاً مشهود است.

{{یادداشت|۴}}