لودویگ فان بتهوون: تفاوت میان نسخه‌ها

بتهوون از حدود سال ۱۸۱۵ تا لحظهٔ مرگش در یک سیر تدریجی، آثاری به مراتب باشکوه‌تری ثبت کرد و سبک او به سمت خلق آثاری به‌شدت شخصی حرکت کرد. سونات پیانوهای آخرین وی در نهایت دقت نوشته شده‌اند و [[کوارتت‌های زهی پایانی (بتهوون)|آخرین کوارتت‌های زهی]] وی نیز دارای تکنیک پیچیده و از نظر اجرا بسیار مشکل هستند. دوران بتهوون را به عنوان اوج موسیقی کلاسیک و شروع رمانتیک توصیف می‌کنند؛ نوآوری‌هایی مانند [[مدولاسیون]]‌های زیاد، ناگهانی و خیلی دور از [[تنالیته|تنالیتهٔ]] اصلی، حذف سکوت و ایست در بین بعضی از [[موومان]]‌ها، حرکت دَوَرانی ([[چرخش|سیکلیک]]) بر روی یک [[تم موسیقایی|تم]]، طولانی‌کردن موومان‌ها از طریق [[بسط و گسترش موسیقی|گسترش]] و [[کدا (موسیقی)|کدا]]، جایگزینی [[اسکرتسو]] به جای [[منوئه]]، گنجاندن [[مارش|مارش عزا]] و موسیقی آوازی در سمفونی (که تا آن زمان معمول نبود)، استفادهٔ متفاوت از [[نوانس]] نسبت به موسیقی کلاسیک (که در آن زمان فقط به عنوان یک سایه‌روشن برجستگی داشت) به صورت [[کرشندو|کرشندوی شدید]] با حرکت مداومِ جملۀ موسیقی از یک نقطهٔ تاریک به روشنایی و [[شدت (موسیقی)|شدت صدای زیاد]] برای تغییر بیان و حالات دراماتیک جدید یا وسیله‌ای برای رسیدن به اوجاوجِ [[فیناله|فینال]]، که ناشی از تاثیرات [[مکتب مانهایم]] بود و در نهایت [[ارکستراسیون]] نوآورانه و رنگ‌آمیزی‌های جدید ارکسترال باعث می‌شود که بتوان بتهوون را نخستین آهنگساز رمانتیک به‌شمار آورد.<ref>{{پک|ل-وینک|۱۳۶۶|ک=چگونه خوب بشنویم|ص=۴۲۱–۴۲۲}}</ref><ref>{{پک|حسنی|۱۳۶۳|ک=تاریخ موسیقی|ص=۱۵۸–۱۵۹}}</ref>