جوجوتسو: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جوجوتسو''' یا '''جوجیتسو''' (به [[زبان ژاپنی|ژاپنی]]: 柔術 {{صدا|Ja-Jujutsu.oga|بشنوید}}) یک نام دربرگیرنده برای همه ی هنر [[ورزش‌های رزمی|هنرهای رزمی]] [[ژاپنی]] یا با ریشه های ژاپنی است که به نبرد با دست خالی یا با جنگ افزارهای کوچک می پردازند. جیو: یعنی نرم یا منعطف و جیتسو: به معنی هنر یا تکنیک می باشد. کلمه جوجیتسو به استفاده از نیروی حریف علیه خود اشاره دارد. جوجوتسو هنر جنگیدن سامورای‌ها است. جوجوتسو، [[دایتو ریو آیکی جوجوتسو]]، تایهو جوتسو(هنر درگیری پلیس ژاپن)، [[کمپو]]، [[شورینجی کمپو]]، [[جودو|کودوکان جودو]]، [[آیکیدو]]، [[هاپکیدو]]، بارتیتسو، [[جوجیتسو برزیلی|جوجوتسو برزیلی]]، [[سامبو]]، [[وادوریو|وادو ریو]] کاراته همگی سبک هایی از جوجوتسو هستند. جوجوتسو یک شیوه نبرد بدون جنگ‌افزار یا با جنگ‌افزارهای کوچک، برای شکست دادن یا کنترل کردن یا کشتن یک یا چند حریف بی جنگ‌افزار یا با جنگ‌افزار که می‌تواند برای تهاجم یا دفاع از خود یا شخص دیگر به کار رود. جوجوتسو کامل‌ترین متد دفاع از خود و ورزش محبوب پلیس و ارتش بیشتر کشورهای جهان است. تکنیک‌های جوجوتسو در بیشتر هنرهای رزمی ژاپنی یافت می‌شوند. جوجوتسو را می‌توان مادر بیشتر هنرهای رزمی ژاپنی دانست. هنرهایی همانند کودوکان جودو، آیکیدو، هاپکیدو، جوجوتسو ی بزریلی، سامبو ی روسی، کاراته اوکیناوایی، [[پنچاک سیلات|پنجاک سیلات]] همگی به بخشی از تکنیک‌های جوجوتسو پرداخته‌اند. برای مثال کودوکان جودو به پرتاب‌ها اولویت بخشید و بیشتر به جنبه‌های ورزشی و شادی بخش آن پرداخت و اولویت آن رندوری بود. کودوکان جودو به ضربات و تکنیک‌های خاک و دفاع شخصی آن اهمیت کمتری می‌دهد.بخش های گلاویزی هنر رزمی مدرن سیلات هم ریشه در جوجوتسو دارند. بنیان گذار مدرن سیلات، زیر نظر پروفسور والی جی به آموختن سبک والی جی یعنی اسمال سرکل جوجوتسو(Small Circle Jujutsu) پرداخت. کاراته نیز به ضربات دست و پا ی آن پرداخت و در آن پرتاب‌ها ی اندکی یافت می‌شود. کاراته از سرزمین اوکیناوا زاییده شده‌است اما ریشه‌های چینی نیز در آن یافت می‌شود. شیوهٔ نبرد ژاپنی‌ها با چینی‌ها متفاوت بود. هیچ‌کدام از هنرهای رزمی چینی در دوران باستان گلاویزی نداشتند و همگی به ضربات دست و پا و ایستادن‌های مختلف پرداختند. ژاپنی‌ها در دست دیگر به مبارزه با گرفتن و کشیدن و پرتاب کردن می‌پرداختند. در میان هنرهای رزمی ژاپنی، ضربات به کمی یافت می‌شود. برای نمونه کاراته که یک هنر ژاپنی است، ریشه‌های چینی اش باعث گسترده شدن ضربات در آن شده‌اند. ژاپنی‌ها برای گرپلینگ ویژه شده‌اند. بخش‌های گلاویزی یعنی پرتاب‌ها و قفل مفصل‌ها ی هنر رزمی پنجاک سیلات همگی از جوجوتسو آموخته شده‌اند. هاپکیدو متد کره ای دفاع از خود است که پس از جنگ جهانی دوم پدید آمد و تا حدود خوبی به جنبه‌های دفاع شخصی آن پرداخت. آیکیدو نیز با فرض کمترین آسیب زدن به مهاجم به بخش‌های کوچکی از این ورزش پرداخت. جوجوتسو ی برزیلی که در ufc شهرت خود را کسب کرد نیز به تکنیک‌های خاک جوجوتسو پرداخته‌است و کمی نیز به پیشرفت آن کمک کرده‌است. جوجوتسو ی برزیلی از کودوکان جودو زاییده شده‌است اما رنزو گریسی در کتاب خود به نام Mastering jujitsu ریشه‌های جوجوتسو ی برزیلی را در فوزن ریو(Fûsen-ryu) جوجوتسو و مهارت این سبک از جوجوتسو در تکنیک‌های نوازا(Newaza) می‌داند. اما رنزو برای این سخن خود هیچ گونه مدرکی ارائه نمی‌دهد. ماتائمون تانابه استاد و رزمی کار فوزن ریو جوجوتسو که شاید مهمترین جوجوتسوکا ی مدرن شناخته شود، برای شکست دادن چندین عضو کودوکان جودو شهرت یافت. او چندین استاد کودوکان جودو را به چالش کشید و شکست داد. تانابه همچنین جیگورو کانو را به چالش فراخواند اما هیچ پاسخی نگرفت. ماتائمون تانابه برای نه وازا (تکنیک خاک) خود شهرت داشت و به او لقب یابندهٔ ضعف کودوکان جودو را داده‌اند. شاید رنزو گریسی برای نسبت دادن افتخارات تانابه به سبک خانوادگی خودش این سخن را گفته باشد.{{مدرک}}