سگ: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز افزودن تصویر یک سگ ایرانی به مقاله |
←سگ در فرهنگ ایرانی: معنی نام سگ برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۲۷:
== سگ در فرهنگ ایرانی ==
فریدون جنیدی درباره ی ریشه‌ی نام سگ می نویسد : سگ از ریشه‌ی « سْوَن » svan اوستایی است که در اوستا بگونه های « سْپَن » ، « سْپانَ » ، « سْپَکَ » آمده است ، که همه از ریشه‌ی « اَس » ( شتاب ، تندی و تیزی ) اوستایی برآمده اند . این واژه در برخی زبان های ایرانی چون تالشی بگونه ی « اِسپَ » درآمد ، و بگونه ی « سْوَ » دگرگون گردید ، و بعدها با دگرگون شدن « و » به « گ » بگونه ی سگ در زبان فارسی درآمد .
سگ در فرهنگ ایرانی دارای قداست فراوان و دور کننده دیو است و در وندیداد که کتاب قانون ایرانیان دوره ساسانی بود چنین آمده «هر کس سگ گله، سگ خانگی یا سگ ولگرد یا سگ پرورده (شکاری) را بزند و بکشد، روان او هنگام رفتن به جهان دیگر، با شیونی بلندتر از شیون گوسفندی که گرگی در جنگلی بزرگ بدو شبیخون زده باشد، پرواز کند و … سگ نگهبان چینودپل در برابر زوزه و شبیخون دیوان، به وی یاری نرساند» و مجازات حکومت ایران در دوره ساسانی برای کشتن سگ، هزار و ششصد تازیانه بعلاوه جبران خسارات ناشی از نبود حیوان بود. احترام به سگ در ایران باستان به حدی بود که در وندیداد حتی برای افرادی که به سگان خوراک بد بدهند نیز، مجازات تازیانه در نظر گرفته شده بود و حتی توصیه شده‌است که مالک سگ هار بایستی به درمان آن بکوشد<ref>اوستا ترجمه جلیل دوستخواه کتاب وندیداد صفحهٔ ۸۰۵</ref>
| |||