کنسرتو پیانو شماره ۲۴ (موتسارت): تفاوت میان نسخه‌ها

در میان پژوهشگران مدرن و قرن بیستم، کوتبرت گیردستون می‌گوید: «این کنسرتو از همه لحاظ، یکی از بزرگترین (آثار موتسارت) است، ما بیهوده خواهیم گفت: بزرگترین، آیا انتخاب چهار یا پنج نفر از بین آنها غیرممکن نبود؟».<ref name="Girdlestone410"/> [[آلفرد اینشتین]] با اشاره به ماهیتِ «تاریک، تراژیک و پرشورِ» کنسرتو، اظهار داشت: «وقتی موتسارت این کار را (برای اولین بار) اجرا می‌کرد، بیان و تصّورِ چهرهٔ مردم [[وین]] در آن زمان سخت است».<ref name="Einstein 138"/> سایمون پی. کیف{{یاد چپ|Simon P. Keefe}} ([[موسیقی‌شناس]]) در بارهٔ کنسرتو پیانوی شماره ۲۴، می‌نویسد: «یک کار متعالی و نقطهٔ اوج در کنسرتو پیانوهای موتسارت است که کاملاً با پیشینیان خود پیوند خورده‌است، اما در عین حال قاطعانه از آنها پیشی می‌گیرد».{{sfn|Keefe|2001|p=78}} الکساندر هایِت کینگ{{یاد چپ|Alexander Hyatt King}} (موتسارت‌شناس)، بر این نظر است که کنسرتوی شماره ۲۴، «نه تنها عالی‌ترین کنسرتو از این سری (کنسرتوهای موتسارت) است، بلکه یکی از بزرگترین کنسرتوهای پیانو است که تاکنون ساخته شده‌است».{{sfn|King|1952|p=95}} آرتور هاچینگز (موسیقی‌شناس)، دیدگاه خود را اینگونه بیان کرد که «اگر برای هر یک از کنسرتوهای موتسارت ارزشی قایل شویم، در هیچ‌کدام از آنها کاری بزرگتر از کنسرتوی [[فهرست کشل|کا. ۴۹۱]]، نخواهیم یافت، زیرا موتسارت اثری ننوشته بود که اجزای آن کاملاً متعلق به کلِ یک کار فوق‌العاده باشد».<ref name="Hutchings174"/>