'''بِنَن''' یا '''بنین''' با نام رسمی '''جمهوری بنینبنن''' {{به فرانسوی|République du Bénin}} کشوری واقع در غرب قارهٔ [[آفریقا]] است. نام پیشین این کشور [[داهومی]] بوده‌است. بنینینبنن از شمال با بورکینافاسو و نیجر و از باختر با توگو و از خاور با نیجریه همسایه است و از سوی جنوب به اقیانوس اطلس می رسد. پایتخت آن [[پورتو نووو]] است اما مرکز سیاسی کشور در [[کوتونو]] قرار گرفته‌است که در عین حال بزرگ‌ترین شهر و مرکز اقتصادی کشور نیز هست. جمعیت این کشور ۱۲ میلیون نفر <ref>{{یادکرد وب|عنوان=Benin Population (2020) - Worldometer|نشانی=https://www.worldometers.info/world-population/benin-population/|وبگاه=www.worldometers.info|بازبینی=2020-05-27|کد زبان=en}}</ref>و زبان رسمی آن، [[زبان فرانسوی|فرانسوی]] است. واحد پولی رایج در این کشور [[فرانک سی‌اف‌ایس‌اف‌آ آفریقای غربی]] است. بنین در تاریخ اوت ۱۹۶۰ میلادی از فرانسه اعلام استقلال کرد. حدود ۴۰ درصد از مردم این کشور از [[قوم فون]] و بقیه از تعداد زیادی اقوام دیگر هستند.
== نام ==
بنینبنن تا سی‌ام نوامبر ۱۹۷۵ داهومی نام داشت که از نام [[امپراتوری قدیمی داهومی|امپراتوری داهومی]] گرفته شده‌است.<ref>Annamarie Rowe. A political chronology of Africa, p. 33. Taylor & Francis, 2001. {{شابک۲|1-85743-116-2|en}}</ref> برگزیدن نام جدید بنینبنن برای کشور با هدف بی‌طرفی صورت گرفته و به این خاطر است که منطقه تاریخی داهومی تنها یک‌سوم جنوبی کشور کنونی را دربر می‌گرفت و پورتو نوو و هم‌چنین بخشی از شمال را شامل نمی‌شد.<ref>Bonnie G. Smith. The Oxford encyclopedia of women in world history, Volume 1, p. 535. Oxford University Press, 2008. {{شابک۲|0-19-514890-8|en}}</ref>
نام بنینبنن از نام [[خلیج بنینبنن]] گرفته شده که نام‌گذاری آن هم خود ریشه در حضور [[امپراتوری قدیمی بنینبنن|امپراتوری بنینبنن]] در نزدیکی آن دارد.
== تاریخ ==
خط ۲۰۶:
== سیاست ==
بنینبنن در ۱۸۷۲ به مستعمره فرانسه تبدیل شد. این کشور در ۱ اوت ۱۹۶۰ از فرانسه زیر نام داهومی اعلام استقلال کرد. در ۱۹۷۲ یک دولت دیکتاتوری [[مارکسیست لنینیست]] در بنین برآمد و به حکومت نظامی‌ها در بنینبنن پایان داد. رهبر این حکومت ماتیو کرکو بود.
ماتیو کریکو در سال ۱۹۷۲ قدرت را در دست گرفت، و در سال ۱۹۷۵ نظام تک‌حزبی به نام حزب انقلاب مردمی بنین در این کشور برقرار کرد که خود رهبر آن بود. در ۱۹۸۹ و با فروپاشی شوروی زمینه‌های حرکت به سوی یک حکومت انتخابی فراهم شد. فشار اقتصادی و ناآرامی‌های فزاینده کرکو را مجبور کرد در ۱۹۹۰ کنفرانسی ملی را برگزار کند. نتیجه کنفرانس قانونی اعلام شدن فعالیت احزاب سیاسی در این کشور در سال ۱۹۹۰ و هم‌چنین برگزاری انتخابات در ۱۹۹۱ بود. در انتخابات ۱۹۹۱ کرکو شکست خورد، قدرت را به شکلی صلح‌آمیز واگذار کرد و نخست‌وزیر پیشین نیکفور سوگلو به ریاست جمهوری رسید. نیکفور سوگلو با ائتلاف سه‌حزبی در مسند قدرت قرار گرفت. بنابر آمار وضعیت حقوق بشر پس از این تغییر و تحولات پیشرفت چشمگیری پیدا کرد. سوگلو در سال ۱۹۹۳ به حزب رنسانس بنین پیوست.<ref>قاسمی نژاد، سعید: آیا ایران آماده دموکراسی هست؟ بررسی موردی: بنین. در سایت [http://www.entekhabateazad.com/index.php?option=com_content&view=article&id=582:1389-04-22-14-50-17&catid=28:1389-02-09-02-29-42 انتخابات آزاد] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160314062831/http://entekhabateazad.com/index.php?catid=28:1389-02-09-02-29-42&id=582:1389-04-22-14-50-17&option=com_content&view=article |date=۱۴ مارس ۲۰۱۶}}. ۲۲ تیر ۱۳۸۹.</ref>
