کستی: تفاوت میان نسخه‌ها

این واژه در [[زبان پهلوی|پهلوی]] کُستیک از مادهٔ کُست به معنی سو و پهلو و کنار است. در فارسی نیز کشت یا کست به همین معنی است. کُشتی را '''بند دین''' نیز گویند. '''کُستیج''' معرب کُستی است. در [[اوستا]] از برای کُستیت به معنی مطلق چه '''بند دین''' و چه کمربند أئیویااُنگهَنَ استعمال شده‌است. این کلمه مرکب است از دو جزء اَئیوی به معنی برورو و بالا که در فارسی اَف شده و بر سر یک دسته از لغات دیده می‌شود چون افسر، افسار، افروختن، افکندن، افشاندن و غیره. دوم یانگهن از ریشهٔ یاه که فعل و به معنی کمربستن است و در [[اوستا]] به معنی کمربند آمده‌است. در [[هرمزدیشت]] بندهایبند‌های ۱۷ و ۱۸ آمده‌است. «کسی که نام‌های [[اهورامزدا]] را در هنگام خوابیدن و برخاستن و کُستی بستن و کشتی گشودن و از جائیجایی به جائیجایی رفتن و از ناحیه و مملکت بیرون رفتن بسراید، به چنین کسی ضربت و کارد و تبرزین و تیر و دشنه و گرز و سنگ و فلاخن دشمن کارگر نشود.»

کستی یاکشتی هم‌اکنون درمیاندر میان کردها رواج دارد و سه گره آن، کردار و گفتار و پندار نیک، هنوز برجا است. به این کمربند پشتوین می‌گویند، که درآیین‌های رسمی روی لباس کردی بسته می‌شود.

همچنان که در اشعار بالا دیده می‌شود، در بعضی از نسخه ها "کُشتی" و در بعضی دیگر "کستی" نام برده شده است. در [[شاهنامه فردوسی]] بر اساس چاپ [[مسکو]] کُشتی و در تصحيحتصحیح [[جلال خالقی مطلق]] کستی آورده اند.