ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۲/۱۲
کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران یا به اختصار، کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، بزرگ‌ترین کتابخانهٔ دانشگاهیِ ایران است. بنیان این کتابخانه در سال ۱۳۲۸ که سید محمد مشکات مجموعه نفیس کتاب‌های خطی خود را به دانشگاه تهران اهدا کرد، گذاشته شد. کتابخانه مرکزی در سال ۱۳۴۶ خورشیدی از اداره انتشارات دانشگاه تهران مستقل شد و نخستین مدیرش ایرج افشار یزدی بود. ساختمان فعلی کتابخانه مساحتی بالغ بر ۲۲٬۰۰۰ متر مربع دارد و مشتمل بر نه طبقه است. این بنا در سال ۱۳۵۰ افتتاح شد و در مرکز محوطهٔ دانشگاه تهران، در جنوب مسجد دانشگاه تهران واقع است. کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران دارای پانزده بخش متفاوت است؛ از جمله بخش نسخه‌های خطی که از مهم‌ترین و باارزش‌ترین بخش‌های این مجموعه است و بخش نشریات ادواری که تهیه، سازماندهی، صحافی و تهیه آرشیو از مجلات و روزنامه‌هایی به زبان‌های مختلف را به عهده دارد. این بخش دارای قسمت‌های خدمات فنی پیایندها، مخزن روزنامه‌های فارسی، مخزن مجلات فارسی و مخزن پیایندهای لاتین است. در کتابخانه مجازی این مجموعه نیز ۴۱٬۰۰۰ رسالهٔ دکتری و پایان‌نامهٔ کارشناسی ارشد و بیش از ۱۲٬۰۰۰ نسخه خطی منتشر شده‌است. یکی از خدمات کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران بخش تالارهای آن است. این کتابخانه در مجموع نه تالار دارد که عبارتند از تالار ابوریحان بیرونی، تالار سیدمحمدعلی جمالزاده ، تالار اقبال لاهوری، تالار رشیدالدین فضل‌الله همدانی، تالار خواجه نصیرالدین طوسی، تالار نشریات، تالار محمدتقی دانش‌پژوه، تالار پایان‌نامه‌ها و تالار اطلاع‌رسانی. این مجموعه تاکنون ۱۲ مدیر را به خود دیده‌است که در حال حاضر، ریاست آن را رسول جعفریان برعهده دارد.