زگیل پیری که به آن کراتوز (شاخینگی[۱]) چربی‌دار و کراتوز سبوره‌ای[۲] (به انگلیسی: Seborrheic keratosis) هم گفته‌اند، تومور پوستی خوش‌خیمی است که از کراتینوسیت‌ها سرچشمه می‌گیرد. مانند لکه‌های پیری، زگیل‌های پیری نیز با بالا رفتن سن بیشتر دیده می‌شوند.

زگیل پیری
ضایعات متعدد زگیل پیری روی پشت یک بیمار (علامت لزر-ترلا (Leser–Trélat)).
تخصصپوست‌شناسی
طبقه‌بندی و منابع بیرونی
آی‌سی‌دی-۱۰L82
آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام702.1
اُمیم۱۸۲۰۰۰
دادگان بیماری‌ها29386
مدلاین پلاس000884
ئی‌مدیسینderm/۳۹۷
سمپD017492

ضایعات به رنگ‌های مختلف، از رنگ برنزهٔ روشن تا سیاه، ظاهر می‌شوند. شکل آنها گرد یا بیضوی است، در لمس مسطح یا اندکی برآمده است، مانند دلمه‌ای که روی زخم در حال التیام تشکیل می‌شود، و اندازهٔ آن از خیلی کوچک تا قطر بیش از ۲٫۵ سانتی‌متر (۱ اینچ) متغیر است. خیلی از اوقات، این ضایعات ممکن است به صورت تومور ترکیبی یا در نتیجهٔ پدیده‌های پیشرفت تومور، همراه با وضعیت‌های دیگر پوستی، از جمله کارسینوم سلول بازال، وجود داشته باشند. در بررسی بالینی، تشخیص افتراقی شامل زگیل (گرچه این ضایعه منشأ ویروسی ندارد) و ملانوم (گرچه این ضایعه ربطی به ملانوم ندارد) است. از آنجا که فقط لایه‌های بالای روپوست درگیر هستند، کراتوزهای سبورئیک غالباً منظرهٔ «چسبانده شده» دارند.

طبقه‌بندی ویرایش

زگیل پیری را به انواع زیر می‌توان تقسیم کرد:

  • زگیل پیری معمولی (پاپیلوم سلول بازال، زگیل پیری توپر)
  • زگیل پیری مشبک (زگیل پیری آدنویید)
  • زگیل پیری گچ‌مانند (زگیل پیری انگشتی، زگیل پیری هیپرکراتوزی، زگیل پیری دندانه‌دندانه؛ زگیل پیری زگیلی)—غالباً به رنگ قهوه‌ای روشن تا مایل به سفید است. اندازهٔ آن از سرسوزن تا چند میلی‌متر است. غالباً در ناحیهٔ دیستال تیبیا، قوزک پا، و پا یافت می‌شود.
  • زگیل پیری کلونال
  • زگیل پیری تحریک شده (آکانتوم سلول قاعده‌ای-سنگفرشی، زگیل پیری ملتهب)
  • زگیل پیری با آتیپی سنگفرشی
  • ملانوآکانتوم (زگیل پیری پیگمانته)
  • درماتوز پاپولی سیاه—عموماً در افراد بزرگسال سیاه‌پوست یافت می‌شود، و روی چهره به صورت پاپول‌های خوش‌خیم کوچک از اندازهٔ سرسوزنی تا چند میلی‌متر ظاهر می‌شود.
  • کراتوز فولیکولی وارون.

میزان بروز ویرایش

زگیل پیری شایع‌ترین تومور خوش‌خیم پوستی است و میزان بروز آن در افزایش مسن افزایش می‌یابد و بین دو جنس تفاوتی ندارد. شیوع آن در افراد با رنگ پوست تیره‌تر کمتر است. بر اساس مطالعات گروهه‌ای بزرگ، ۱۰۰٪ بیماران بالای ۵۰ سال لااقل دارای یک زگیل پیری بودند. شروع آن معمولاً در میانسالی است، گرچه در افراد جوان‌تر هم ناشایع نیست—یعنی در ۱۲٪ افراد ۱۵ تا ۲۵ ساله نیز یافت می‌شود—بنا بر این، «کراتوز پیری» نام مناسبی برای آن نیست.

سبب‌شناسی ویرایش

علت زگیل پیری به خوبی شناخته نشده است. این فرضیه مطرح شده است که از آنجا که زگیل پیری غالباً در نواحی در معرض نور خورشید بروز می‌کند، نور فرابنفش ممکن است در بیماری‌زایی آن نقش داشته باشد. با این حال، خیلی از اوقات نیز این ضایعات در مناطقی بروز می‌کند که در معرض آفتاب نبوده است. اخیراً با شناسایی جهش‌های سوماتیک در FGFR3، یک گیرندهٔ فاکتور رشد، در سلول‌های تشکیل دهندهٔ ضایعه، اطلاعات بیشتری در بارهٔ بیولوژی زگیل پیری به دست آمده است.

ریشه‌شناسی ویرایش

اصطلاح «زگیل پیری» بر گرفته از کراتینوسیت (به معنای بخشی از اپیدرم که کراتین تولید می‌کند)، پسوند -وز (به معنای ناهنجاری)، و شکل صفت سبوره است.

تشخیص ویرایش

 
تصویر میکروسکوپی یک زگیل پیری (رنگ‌آمیزی H&E، بزرگ‌نمایی اسکن)

تشخیص بصری بر اساس منظرهٔ «چسبانده شده»، مرواریدها یا کیست‌های شاخی جای گرفته در ساختمان آن صورت می‌گیرد. ضایعات پیگمانتهٔ تیره ممکن است به سختی از ملانوم‌های ندولر قابل تشخیص باشند. علاوه بر این، زگیل‌های پیری نازک روی پوست صورت ممکن است حتی با درماتوسکوپی به سختی از لنتیگوی بدخیم قابل افتراق باشد. از نظر بالینی، خال‌های اپیدرمی از نظر ظاهری مشابه با زگیل‌های پیری هستند. خال‌های اپیدرمی غالباً در زمان تولد یا مدت کوتاهی بعد از آن وجود دارند. کندیلوماها و زگیل‌ها از نظر بالینی شبیه زگیل‌های پیری هستند، و درماتوسکوپی می‌تواند مفید باشد. بر روی آلت و پوست تناسلی، تشخیص افتراقی کندیلوماها و زگیل‌های پیری حتی با بیوپسی نیز ممکن است دشوار باشد.

تا این زمان، استاندارد طلایی در تشخیص زگیل پیری، بررسی هیستوپاتولوژیک بیوپسی پوست است.

درمان ویرایش

زگیل پیری، جز به لحاظ زیبایی، نیازی به درمان ندارد. از آنجا که، در صورت دستکاری ضایعه، خطر بروی عفونت محلی اندکی افزایش می‌یابد، لذا در مواقعی که ضایعه بر اثر لباس یا جواهرات تحریک می‌شود یا خارش پیدا می‌کند، عموماً برداشت جراحی ضایعه توصیه می‌شود.

ضایعات کوچک را می‌توان با کوتر برقی درمان کرد. ضایعات بزرگ‌تر را می‌توان با الکترودسیکاسیون و کورِت، برداشت تراشیدنی، یا کرایو درمان کرد. در صورتی که برداشت زگیل پیری به درستی انجام شود، معمولاً اسکار زیادی بر جای نمی‌ماند، مگر در افرادی که پوست تیره دارند. کرایو نیز روشی درمانی است که در آن ضایعات زگیل پیری با نیتروژن مایع منجمد می‌شود.

منابع ویرایش

  1. عطری, مرتضی (۱۳۸۴). واژه‌نامه علوم زیستی. دوجلدی. همدان: اداره انتشارات دانشگاه بوعلی‌سینا.
  2. همان منبع.