کنوانسیون مکمل لغو برده‌داری

کنوانسیون مکمل لغو برده‌داری (انگلیسی: Supplementary Convention on the Abolition of Slavery) که عنوان کامل آن کنوانسیون تکمیلی لغو برده‌داری، تجارت برده و نهادها و اقدامات مشابه به برده داری می‌باشد، یک معاهده سازمان ملل متحد سال ۱۹۵۶ است، که بر پایه کنوانسیون برده‌داری ۱۹۲۶ تنظیم شده‌است، که هنوز معتبر است و هنوز مبنای لغو برده‌داری و تجارت برده به‌شمار می‌رود و کنوانسیون کار اجباری سال ۱۹۳۰ که کار اجباری را ممنوع کرده‌است، بر اساس کار در ازای بدهی، رعیت‌داری، ازدواج کودکان، ازدواج خدمتکار و بردگی کودک تنظیم شده‌است.

کنوانسیون مکمل لغو برده‌داری
نام بلند:
  • ۱۹۵۶ کنوانسیون تکمیلی لغو برده داری، تجارت برده و موسسات و اقدامات مشابه با برده داری
تاریخ امضا۷ سپتامبر ۱۹۵۶
مکان امضاژنو، سوییس
تاریخ اجرا۳۰ آوریل ۱۹۵۷
شرط اجراتکمیل شده
امضاکنندگان۳۵
گروه‌ها۱۲۳ (همان‌طور که در دسامبر ۲۰۱۷ است)[۱](کنوانسیون و پروتکل بعدی)

خلاصه‌ای از عنوان‌های کلیدی

ویرایش
بند ۱ - طرفها متعهد به لغو و رها کردن کار اجباری در ازای بدهی، غلامی، ازدواج با خدمتکار و بیگاری کشیدن از کودک.
بند ۲- طرفها متعهد به اجرائی کردن حداقل سن ازدواج، تشویق به ثبت ازدواجها و تشویق به اعلام عمومی رضایت طرفین از ازدواج.
بند ۳ - جرم شناختن قاچاق برده.
بند ۴ - بردگان فراری که از کشتی‌های پرچم دار درخواست پناهندگی می‌کنند، در این حالت آزادی خود را بدست می‌آورند.
بند ۵ - مجرم شناختن علامت گذاری (از جمله با قطع عضو و علامت گذاری) بردگان.
بند ۶ - مجرم شمردن برده‌داری و وادار کردن دیگران به بردگی.
بند ۷ - تعریف «برده»، «شرایط یک خدمتکار» و «تجارت برده»
بند ۹ - هیچ شرط و شروطی در این کنوانسیون وجود ندارد.
بند ۱۲ - این کنوانسیون شامل کلیه تراستهای غیر خودگردان، سرزمینهای تحت قیمومیت سازمان ملل و مستعمرات و سرزمینهای غیر شهری وابسته به روابط بین‌المللی که تحت مسئولیت یک نهاد دولتی است، می‌شود.

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. "United Nations Treaty Collection". un.org. Retrieved 28 December 2017.

پیوند به بیرون

ویرایش