پادشاهی کوماژن

پادشاهی آناتولی (۱۶۳ قبل از میلاد - ۷۲ پس از میلاد)
(تغییرمسیر از کوماژن)

پادشاهی کوماژن (زبان یونانی: Κομμαγηνή، انگلیسی: Commagene) یک پادشاهی یونانی-ایرانی بود که توسط یک خاندان ایرانی هلنی‌شده از دودمان یرواندی، که بر ساتراپی ارمنستان حکومت می‌کردند، اداره می‌شد.[۴] این پادشاهی در منطقه جنوب آناتولی امروزی در نزدیکی انطاکیه، در مکان شهر باستانی سام‌شاد که پایتخت آن بود و مناطق اطراف آن مستقر بود.[۵][۶][۷] نام شهر سام‌شاد در عصر آهن، کوموه بوده و احتمالاً کوماژن از این نام بدست آمده باشد.[۸]

کوماژن

Κομμαγηνή
Commagene
۱۶۳ پ. م – ۷۲ میلادی
نقشه کوماژن در سال ۵۰ میلادی به رنگ صورتی روشن در سمت چپ. کشورهای همسایه آن نیز ارمنستان، سوفن، اسروئن، و امپراتوری‌های روم و اشکانی هستند.
نقشه کوماژن در سال ۵۰ میلادی به رنگ صورتی روشن در سمت چپ. کشورهای همسایه آن نیز ارمنستان، سوفن، اسروئن، و امپراتوری‌های روم و اشکانی هستند.
پایتختسام‌شاد
زبان(های) رایجزبان یونانی (زبان رسمی)[۱]
زبان فارسی (خاندان حاکم)[۲]
زبان آرامی (بومی‌های آن منطقه)
دین(ها)
ترکیبی از باورهای یونانی و ایرانی[۳]
حکومتپادشاهی
پادشاه 
• ۱۶۳ پ. م – ۱۳۰ پ. م
بطلمیوس
• ۳۸ میلادی – ۷۲ میلادی
آنتیوخوس چهارم
دوره تاریخیعصر هلنیستی
• بنیان‌گذاری
۱۶۳ پ. م
• فروپاشی
۷۲ میلادی
پیشین
پسین
سوفن
امپراتوری روم
امروز بخشی ازترکیه
آناتولی در اوایل قرن یکم میلادی و کوماژن به عنوان یک دولت دست‌نشانده رومی

کوماژن به عنوان یک «کشور حائل» میان کشورهای ارمنستان، اشکانی، سلوکی، و روم شناخته‌است؛[۹] و به همین ترتیب از نظر فرهنگی، دارای هویتی ترکیبی از این چهار کشور بود.[۱۰] پادشاهان کوماژن، نسب خود را به یرواند یکم و از آن طریق خود را از تبار داریوش بزرگ هخامنشی می‌رساندند، زیرا یرواند با روزگون دختر اردشیر دوم هخامنشی ازدواج کرده بود که نوادگان داریوش بزرگ بود.[۱۱][۱۲] قلمرو کوماژن تقریباً با استان‌های ترکیه امروزی آدیامان و شمال عینتاب مطابقت دارد.[۱۳]

در حدود سال ۱۶۴ پیش از میلاد، بعد از مرگ آنتیوخوس چهارم، منطقه کوماژن توسط پادشاه بطلمیوس مستقل گردید.[۱۴]

کوماژن از ۱۷ میلادی تا ۳۸ میلادی توسط تیبریوس یکی از استان‌های امپراتور روم گردید و بالاخره کوماژن از سال ۳۸ میلادی تا ۷۲ میلادی به دستور کلودیوس به پادشاهی مستقل بدل گردید و آنتیوخوس چهارم کوماژن به سلطنت رسید. در نهایت پادشاهی کوماژن در ۷۲ میلادی توسط وسپاسیان ضمیمه امپراتوری روم گردید.[۱۵]

جستارهای وابسته

ویرایش

پانویس

ویرایش
  1. Shayegan 2016, p. 13.
  2. Ball 2002, p. 436.
  3. (Shayegan 2016، ص. 13); (Ball 2002، ص. 436); (Strootman 2020، ص. 214)
  4. (Canepa 2010، ص. 13); (Garsoian 2005); (Erskine، Llewellyn-Jones و Wallace 2017، ص. 75); (Canepa 2015، ص. 80); (Sartre 2005، ص. 23); (Widengren 1986، صص. 135–136); (Merz و Tieleman 2012، ص. 68); (Ball 2002، ص. 436); (Shayegan 2016، صص. 8, 13); (Strootman 2020، ص. 205); (Facella 2021); (Michels 2021، ص. 485); (Toumanoff 1963، ص. 278); (Gaggero 2016، ص. 79); (Allsen 2011، ص. 37); (Olbrycht 2021، ص. 38); (Drower و دیگران 2021); (Ferguson 2021، ص. 170); (Boyce و Grenet 1991، ص. 309); Vlassopoulos 2013، ص. 312; Crone 2012، ص. 351; (Graf 2019، ص. III); (Jacobs و Rollinger 2021، ص. 1660); (Russell 1986، صص. 438–444); Spawforth 2016; Sherwin-White و Kuhrt 1993، ص. 193; (Campbell 2015، ص. 27)
  5. Frank McLynn (2010). Marcus Aurelius: A Life. New York: Da Capo Press. p. 377. ISBN 0-7867-4580-0.
  6. Yarshater, Ehsan (1983). The Cambridge History of Iran, Volume 3: The Seleucid, Parthian and Sasanid Periods, Part 1 of 2 (به یونانی). کمبریج، United Kingdom: Cambridge University Press. p. 535 (627). ISBN 978-0-521-20092-9. Retrieved 20 February 2014.
  7. Wolfgang, Haase (1986). Aufstieg und Niedergang der römischen Welt: Geschichte und Kultur Roms im spiegel der neueren Forschung. Walter de Gruyter. p. 736. ISBN 3-11-007337-4.
  8. Blömer & Winter (2011), p. 142.
  9. Lang 1983, p. 510.
  10. Lang 1983, p. 535.
  11. Cook, J.M. (1993). The Persian Empire (Repr. ed.). New York: Barns & Noble Books. pp. 170, 173, 193, 212, 213, 216, 217, 221–223, 257, 263. ISBN 978-1-56619-115-9.
  12. Hovannisian, Richard G. (1997). The Armenian People from Ancient to Modern Times - 2 Vols. St. Martin's Press, New York.
  13. Blömer & Winter (2011), p. 13.
  14. Sartre, M. , The Middle East under Rome (2007), p. 23
  15. Hazel, J. (2002). Who's Who in the Roman World. Psychology Press. p. 13. ISBN 978-0-415-29162-0. Retrieved 20 February 2014.

منابع

ویرایش