گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو

غزلی با مطلع «گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو»، غزل شمارهٔ ۴۱۴ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

گلبن عیش می‌دمد
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۷
بحر	رجز مثمن مطوی مخبون مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن
متن
گُلبن عیش میدمد ساقی گُلعذار کو باد بهار می‌وزد بادهٔ خوشگوار کو هر گل نو ز گلرخی یاد همی‌کند ولی گوش سخن‌شنو کجا دیدهٔ اعتبار کو مجلس بزم عیش را غالیّه مراد نیست ای دم صبح خوش‌نفس نافهٔ زلف یار کو حسن‌فروشی گلم نیست تحمّل ای صبا دست زدم بخون دل بهر خدا نگار کو شمع سحرگهی اگر لاف ز عارض تو زد خصم زبان‌دراز شد خنجر آبدار کو؟ گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو مُردم از این هوس ولی قدرت و اختیار کو حافظ اگر چه در سخن خازن گنج حکمتست از غم روزگار دون طبع سخن‌گزار کو ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۸۷ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ بیات اصفهان اجرا کرده‌است.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.