آلبرت فون بتسولد
آلبرت فون بتسولد (آلمانی: Albert von Bezold؛ ۷ ژانویه ۱۸۳۶ – ۲ مارس ۱۸۶۸) فیزیولوژیست و استاد دانشگاه اهل آلمان بود. او در مونیخ و وورتسبورگ درس خواند و در آنجا دستیار امیل دو بوا ریمون بود. سالها بعد خودش استاد فیزیولوژی دانشگاه ینا و دانشگاه وورتسبورگ شد. وی پژوهشهای مهمی دربارهٔ فیزیولوژی ماهیچه، عصب محیطی و دستگاه گردش خون انجام داد. او همچنین بابت پژوهشهایش بر روی اثر مواد شیمیایی دارویی چون کورار، آتروپین و خربقهای کاذب بر روی ماهیچه، قلب، اعصاب محیطی و دستگاه گردش خون شناخته میشود. وی در سن ۳۲ سالگی بر اثر تنگی دریچه میترال ناشی از آندوکاردیت درگذشت.
آلبرت فون بتسولد | |
---|---|
زادهٔ | ۷ ژانویه ۱۸۳۶ آنسباخ، پادشاهی بایرن |
درگذشت | ۲ مارس ۱۸۶۸ (۳۲ سال) وورتسبورگ، امپراتوری آلمان |
ملیت | آلمانی |
پیشه | فیزیولوژیست |
شناختهشده برای | کشف رفلکس بتسولد–یاریش |
«گانگلیون بتسولد»، نوعی تجمع سلولهای گانگلیونی در دیوارهٔ بین دهلیزی قلب است که توسط او در سال ۱۸۶۳ تشریح شد.[۱]
منابع
ویرایش- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Albert von Bezold». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴.
بیشتر بخوانید
ویرایش- Steudel, Johannes. Bezold, Albert von. Vol. 2. pp. 110–111.
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ آلبرت فون بتسولد موجود است.