ویکی‌پدیا

آلترناتیو برای آلمان

آلترناتیو برای آلمان یا جایگزین برای آلمان (آلمانی: Alternative für Deutschland, AfD، تلفظ در آلمانی: [a:ʔɛfˈde:] ⓘ) یک حزب راست افراطی،[۴] پوپولیستی راست‌گرا،[۵] و ملی‌محافظه‌کار[۶] در آلمان است. آاف‌د یک حزب اروپاشکاک[۷] و طرفدار روسیه[۸] است و با مهاجرت به آلمان، به‌ویژه مهاجرت مسلمانان مخالفت می‌کند.[۹] نام حزب به‌گونه‌ای انتخاب شده که مخالفتش با سیاست‌های آنگلا مرکل را که مبتنی بر مفهوم Alternativlosigkeit (ت.ت. 'بدون آلترناتیو') بود، منعکس کند؛ اصطلاحی آلمانی برای «هیچ جایگزینی وجود ندارد».[۱۰] ادارهٔ فدرال نگهبانی از قانون اساسی، آژانس اطلاعات داخلی آلمان، این حزب را به‌عنوان یک سازمان «مشکوک به افراط‌گرایی» طبقه‌بندی کرده است.[۱۱]

آلترناتیو برای آلمان

Alternative für Deutschland
کوته‌نوشتAfD
رهبران
جانشین رهبران
رهبران پارلمانی
  • تینو کروپالا
  • آلیس وایدل
رئیس افتخاریالکساندر گاولاند
بنیان‌گذارانالکساندر گاولاند
برند لوکه
کنراد ادام
بنیان‌گذاری۶ فوریه ۲۰۱۳؛ ۱۲ سال پیش (۲۰۱۳-0۶}})
انشعاب ازاتحادیه دموکرات مسیحی آلمان[۱]
ستادبرلین، خیابان شیل، شمارهٔ ۹
اندیشکدهDesiderius-Erasmus-Stiftung
شاخه جوانانندارد (اکنون)
آلترناتیو جوان برای آلمان (۲۰۱۵–۲۰۲۵)
اعضای ثبت‌نام کرده  (۲۰۲۴)افزایش ۴۶٬۸۸۱[۲]
مرام سیاسیپوپولیسم جناح راست
محافظه‌کاری ملی
شکاکیت به اروپا
طیف سیاسیراست افراطی[A]
وابستگی اروپاییاروپای ملت‌های مستقل (از ۲۰۲۴)[nb ۱]
گروه پارلمانی اروپاییگروه اروپای ملت‌های مستقل (از ۲۰۲۴ تاکنون)[nb ۲]
رنگ رسمی  آبی روشن
شعارZeit für Deutschland.
('زمان برای آلمان.')
بوندستاگ
۱۵۲ از ۶۳۰
پارلمان‌های ایالتی
۲۸۶ از ۱۸۸۴
پارلمان اروپا
۱۵ از ۹۶
وبگاه
^ A: حزب آلترناتیو برای آلمان (AfD) در مراحل اولیهٔ خود یک حزب راست افراطی به‌شمار نمی‌رفت، اما در سال ۲۰۱۵ و با جایگزینی رهبری نخستین خود، به راست افراطی پوپولیست گرایش پیدا کرد.[۳]

این حزب در آوریل ۲۰۱۳ تأسیس شد و در انتخابات فدرال آلمان (۲۰۱۳) به‌سختی از رسیدن به حد نصاب انتخاباتی ۵٪ برای ورود به بوندستاگ بازماند. در انتخابات پارلمان اروپا در سال ۲۰۱۴، آاف‌د با عضویت در گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا هفت کرسی کسب کرد. تا اکتبر ۲۰۱۷، این حزب در ۱۴ ایالت از ۱۶ ایالت آلمان به پارلمان‌های ایالتی راه یافت و در انتخابات فدرال آلمان (۲۰۱۷) با ۹۴ کرسی به سومین حزب بزرگ کشور و بزرگ‌ترین حزب مخالف تبدیل شد. نامزدهای اصلی آن در این انتخابات الکساندر گاولاند و آلیس وایدل بودند. در انتخابات ۲۰۲۱، آاف‌د به جایگاه پنجم سقوط کرد.[۱۲] با این‌حال، در انتخابات ۲۰۲۵ با کسب ۲۰٫۸٪ آرا، به دومین حزب بزرگ بدل شد و جایگاه خود به‌عنوان بزرگ‌ترین حزب مخالف را حفظ کرد.

آاف‌د توسط الکساندر گاولاند، برند لوکه و برخی اعضای پیشین اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان (CDU) تأسیس شد تا به‌عنوان جایگزینی راست‌گرا و معتدل در نقد سیاست‌های منطقهٔ یورو عمل کند.[۱۳] در آغاز، این حزب خود را اقتصاداً لیبرال، اروپاشکاک و محافظه‌کارانه معرفی می‌کرد.[۱۴][۱۵][۱۶] اما به‌تدریج مواضع خود را به راست افراطی سوق داد،[۱۷] و تحت رهبری‌های مختلف، سیاست‌های ضد مهاجرت،[۱۸][۱۹] ضد اسلام[۲۰] و ضد اتحادیهٔ اروپا[۲۱] را دنبال کرد. از سال ۲۰۱۵، ایدئولوژی آاف‌د با ملی‌گرایی آلمانی،[۲۲][۲۳][۲۴] ملی‌گرایی مردم‌محور[۲۵] و محافظه‌کاری ملی[۲۶][۲۷][۲۸] شناخته می‌شود، و تمرکز سیاستی آن بر نقد اسلام،[۲۹][۳۰][۳۱] مخالفت با مهاجرت،[۳۲] شوونیسم رفاهی،[۳۳] اروپاشکاکی،[۳۴] انکار تغییرات اقلیمی ناشی از انسان[۳۵][۳۶] و تمایل به نزدیکی با روسیه[۳۷] است.

برخی از شاخه‌ها و جناح‌های آاف‌د به ارتباط با جنبش‌های ملی‌گرای افراطی مانند پگیدا، Neue Rechte و جنبش هویت‌خواهی متهم شده‌اند،[۳۸] و همچنین استفاده از بازنگری تاریخی[۳۹] و بیگانه‌هراسی به آن‌ها نسبت داده شده است.[۴۰][۴۱][۴۲] از سال ۲۰۱۸، دفاتر ایالتی حفاظت از قانون اساسی، آاف‌د را زیر نظر دارند.[۴۳] رهبران حزب انکار کرده‌اند که این حزب نژادپرست است، ولی در درون حزب بر سر رابطه با چنین گروه‌هایی اختلاف‌نظر وجود دارد.[۴۴] در ژانویهٔ ۲۰۲۲، یورگ مویتن، رهبر وقت حزب، پس از شکست در نبرد قدرت، فوراً از ریاست حزب کناره‌گیری کرد و از آاف‌د خارج شد. او گفت که حزب بسیار به راست افراطی سوق پیدا کرده، صفاتی تمامیت‌خواهانه یافته و دیگر بر پایه نظام پایهٔ دموکراتیک لیبرال استوار نیست.[۴۵][۴۶] برند لوکه نیز در سال ۲۰۱۵ با استدلالی مشابه حزب را ترک کرده بود.[۴۷]

پایگاه رأی آاف‌د عمدتاً در نواحی سابق جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی)، به‌ویژه ایالت‌های زاکسن و تورینگن قرار دارد؛ که این امر ناشی از مشکلات اقتصادی و اجتماعی باقی‌مانده پس از اتحاد آلمان و گرایش بیشتر رأی‌دهندگان شرق به رهبری اقتدارگراست.[۴۸][۴۹][۵۰] در انتخابات فدرال آلمان (۲۰۲۱)، این حزب در مجموع از رتبهٔ سوم به پنجم سقوط کرد، اما در ایالت‌های شرقی (آلمان شرقی سابق) پیشرفت داشت. در برلین شرقی دوم شد، درحالی‌که در غرب در رتبهٔ پنجم قرار گرفت. در انتخابات فدرال آلمان (۲۰۲۵)، آاف‌د با ۲۰٫۸٪ آرا، دوم شد و موقعیت خود به‌عنوان بزرگ‌ترین حزب مخالف را تثبیت کرد.

تاریخچه

ویرایش

پیش‌زمینه

ویرایش

در سپتامبر ۲۰۱۲، الکساندر گاولاند، برند لوکه، و کنراد آدام گروه سیاسی «آلترناتیو انتخاباتی ۲۰۱۳» (آلمانی: Wahlalternative 2013) را در باد نائوهایم بنیان گذاشتند تا با سیاست‌های فدرال آلمان دربارهٔ بحران مالی منطقهٔ یورو مخالفت کنند و با کمک‌های مالی آلمان به کشورهای فقیرتر جنوب اروپا مقابله نمایند.[۵۱] بیانیهٔ این گروه با حمایت چندین اقتصاددان، روزنامه‌نگار و مدیر تجاری منتشر شد و در آن آمده بود که منطقهٔ یورو به‌عنوان یک منطقهٔ پولی "نامناسب" ثابت شده و کشورهای جنوب اروپا "زیر فشار رقابتی یورو در حال فرو رفتن در فقر هستند".[۵۲]

برخی از نامزدهای گروهی که بعدها به آاف‌د تبدیل شد، در ایالت نیدرزاکسن با عنوان «آلترناتیو انتخاباتی ۲۰۱۳» و در ائتلاف با رأی‌دهندگان آزاد (که نهادی محلی بدون سیاست‌های فدرال یا خارجی مشخص است) در انتخابات شرکت کردند و ۱٪ آرا را به‌دست آوردند.[۵۳][۵۴] در فوریهٔ ۲۰۱۳، این گروه تصمیم گرفت حزبی تازه برای رقابت در انتخابات فدرال ۲۰۱۳ تأسیس کند. طبق ایمیلی فاش‌شده از برند لوکه، رهبری رأی‌دهندگان آزاد از پیوستن به این طرح خودداری کرده بود.[۵۵]

تأسیس

ویرایش
 
کنراد آدام (چپ)، فراوکه پتری و برند لوکه در نخستین کنگرهٔ آاف‌د در ۱۴ آوریل ۲۰۱۳ در برلین

این حزب در ۶ فوریهٔ ۲۰۱۳ تأسیس شد. در ۱۴ آوریل ۲۰۱۳، آاف‌د با برگزاری نخستین کنگرهٔ خود در برلین، انتخاب رهبری حزب و تصویب برنامهٔ حزبی، رسماً موجودیتش را به اطلاع عموم رساند. برند لوکه،[۵۶] فراوکه پتری، و کنراد آدام به‌عنوان سخنگویان حزب انتخاب شدند.[۵۷] هیئت فدرال آاف‌د همچنین الکساندر گاولاند، رولاند کلاوس و پاتریشیا کازاله را به‌عنوان سه نایب‌رئیس برگزید. نوربرت اشتنزل به‌عنوان خزانه‌دار، و ایرینا اسمیرنووا، بیاتریکس دیفنباخ و ولف-یواخیم شونه‌مان به‌عنوان سه عضو علی‌البدل انتخاب شدند. یواخیم استاربتی، همراه با یورن کروزه، هلگا لوکنباخ، دیرک مایر و رولاند فوبل به عضویت هیئت مشورتی علمی حزب درآمدند. بین ۳۱ مارس تا ۱۲ مهٔ ۲۰۱۳، آاف‌د در همهٔ ۱۶ ایالت آلمان شعبه‌های ایالتی خود را تأسیس کرد تا در انتخابات فدرال شرکت کند. در ۱۵ ژوئن ۲۰۱۳، سازمان جوانان حزب با عنوان آلترناتیو جوان برای آلمان در دارمشتات تأسیس شد.[۵۸] در جریان سفر نخست‌وزیر بریتانیا، دیوید کامرون، به آلمان در آوریل ۲۰۱۳، گزارش شد که حزب محافظه‌کار بریتانیا با آاف‌د و رأی‌دهندگان آزاد تماس گرفته تا دربارهٔ امکان همکاری، با حمایت گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا (ECR) در پارلمان اروپا گفت‌وگو کند.[۵۹] در ژوئن ۲۰۱۳، برند لوکه در نشستی پرسش و پاسخ که توسط گروه بروژ، اندیشکده‌ای نزدیک به حزب محافظه‌کار بریتانیا، در لندن برگزار شد، سخنرانی کرد. در گزارشی تحلیلی در روزنامهٔ محافظه‌کار فرانکفورتر آلگماینه زایتونگ در آوریل ۲۰۱۳، خبرنگار سیاسی مقیم برلین، ماجید ستار، فاش کرد که حزب سوسیال دموکرات آلمان و اتحادیهٔ دموکرات مسیحی (CDU) به‌منظور مهار رشد و جاذبهٔ آاف‌د، تحقیقات ضدحزبی انجام داده‌اند.[۶۰]

با موضع‌گیری برای کنار گذاشتن یورو، آاف‌د سیاستی رادیکال‌تر از رأی‌دهندگان آزاد اتخاذ کرد.[۶۱] حزب دزدان دریایی آلمان در کنگرهٔ بهار ۲۰۱۳ خود هرگونه ائتلاف با آاف‌د را رد کرد.[۶۲] حامیان اولیهٔ آاف‌د همان اقتصاددانان، مدیران و روزنامه‌نگاران سرشناسی بودند که از «آلترناتیو انتخاباتی ۲۰۱۳» نیز حمایت کرده بودند. این گروه شامل اعضای سابق اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان (CDU) نیز می‌شد که پیش‌تر در دادگاه قانون اساسی فدرال آلمان سیاست‌های دولت در منطقهٔ یورو را به چالش کشیده بودند.[۶۳][۶۴][۶۵] آاف‌د خود را انشعابی از اتحادیه‌ٔ دموکرات مسیحی آلمان نمی‌دانست، زیرا در میان اعضای اولیه‌اش همچنین یک رهبر ایالتی سابق از حزب دموکرات آزاد آلمان و اعضای فدراسیون رأی‌دهندگان مستقل، که یک گروه فشار متشکل از مستقل‌ها و کارآفرینان خرد بود، حضور داشتند.[۶۶]

رهبری لوکه (۲۰۱۳–۲۰۱۵)

ویرایش
اطلاعات بیشتر: انتخابات فدرال آلمان (۲۰۱۳) و انتخابات پارلمان اروپا در آلمان (۲۰۱۴)
 
درصد آرای فهرست حزبی آاف‌د در انتخابات فدرال ۲۰۱۳ آلمان، نتایج نهایی

در ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۳، آاف‌د در انتخابات فدرال ۲۰۱۳ موفق شد ۴٫۷٪ از آرا را به‌دست آورد، و تنها اندکی کمتر از حد نصاب ۵٪ برای ورود به بوندستاگ کسب کرد. این حزب حدود دو میلیون رأی فهرستی و ۸۱۰٬۰۰۰ رأی حوزه‌ای به‌دست آورد، که معادل ۱٫۹٪ از کل آرا در آلمان بود.[۶۷]

آاف‌د در انتخابات ایالتی باواریا (۲۰۱۳) که در ۱۵ سپتامبر برگزار شد، شرکت نکرد. این حزب نخستین حضور خود را در یک پارلمان ایالتی از طریق پیوستن یوشن پائولوس، نمایندهٔ منشعب از حزب دموکرات آزاد آلمان به آاف‌د در مهٔ ۲۰۱۳ تجربه کرد؛[۶۸] وی در انتخابات بعدی موفق به راه‌یابی مجدد نشد و در ژانویهٔ ۲۰۱۴ از سمت خود کناره گرفت. در انتخابات ایالتی هسن (۲۰۱۳) که هم‌زمان با انتخابات فدرال در ۲۲ سپتامبر برگزار شد، آاف‌د با کسب تنها ۴٪ از آرا موفق به ورود به پارلمان ایالتی نشد.

 
شعار پیشین «شهامت برای حقیقت! یورو اروپا را تقسیم می‌کند!» روی پوستر انتخاباتی سال ۲۰۱۳

در اوایل ۲۰۱۴، دادگاه قانون اساسی فدرال آلمان قانون مربوط به حد نصاب ۳٪ برای ورود به پارلمان اروپا را مغایر با قانون اساسی اعلام کرد و بدین‌ترتیب انتخابات پارلمان اروپا در سال ۲۰۱۴ نخستین انتخاباتی در آلمان بود که بدون هیچ حد نصابی برگزار شد.[۶۹]

آاف‌د در ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۱۴ گردهمایی حزبی‌ای در ورزشگاه فرانکنشتولتز، واقع در آشافنبورگ در شمال غربی بایرن برگزار کرد. در این نشست، شعار جدید حزب Mut zu Deutschland («شهامت برای آلمان») جایگزین شعار قبلی Mut zur Wahrheit (ت.ت. 'شهامت برای گفتن حقیقت') شد.[۷۰] این تغییر موجب اختلاف‌نظر در میان هیئت فدرال شد، چرا که برخی نگران بودند حزب بیش‌ازحد ضد اروپایی دیده شود. در نهایت، توافق شد تا شعار «MUT ZU D*EU*TSCHLAND» استفاده شود، به‌گونه‌ای که «EU» در واژهٔ «DEUTSCHLAND» با دوازده ستارهٔ پرچم اروپا احاطه شده باشد.[۷۱] در ۲۶ ژانویه ۲۰۱۴، حزب شش نامزد نخست خود را برای انتخابات پارلمان اروپا انتخاب کرد و در آخر هفتهٔ بعد، باقی نامزدهای لیست را نیز برگزید.[۷۲][۷۳][۷۴] نامزدهای ردهٔ ۷ تا ۲۸ در فهرست حزبی، در اول فوریه در برلین انتخاب شدند.[۷۵] برند لوکه به‌عنوان نامزد اول فهرست برگزیده شد.

در فوریهٔ ۲۰۱۴، مقام‌های آاف‌د اعلام کردند که گفت‌وگوهایی دربارهٔ ائتلاف احتمالی با حزب استقلال پادشاهی متحد (UKIP)، حزب ضد اتحادیهٔ اروپا بریتانیا، داشته‌اند؛ اما برند لوکه و هیئت فدرال آاف‌د با این ائتلاف مخالفت کردند. آن‌ها همچنین دربارهٔ همکاری با گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا (ECR)، که حزب محافظه‌کار بریتانیا عضو آن است، وارد مذاکره شدند.[۷۶] در آوریل ۲۰۱۴، هانس-اُلاف هنکل، نامزد دوم آاف‌د در فهرست انتخابات پارلمان اروپا، تشکیل ائتلاف با حزب استقلال پادشاهی متحد را رد کرد،[۷۷] و حزب محافظه‌کار بریتانیا را شریک ترجیحی آاف‌د در پارلمان اروپا دانست.[۷۸] در ۱۰ مهٔ ۲۰۱۴، برند لوکه با احزاب چک و لهستانی عضو گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا وارد گفت‌وگو شد.[۷۹]

 
پوستر انتخاباتی آاف‌د از سال ۲۰۱۴ با شعار «واشینگتن جاسوسی می‌کند. بروکسل دیکته می‌کند. برلین اطاعت می‌کند.»

در انتخابات پارلمان اروپا در ۲۵ مهٔ ۲۰۱۴، آاف‌د در آلمان به رتبهٔ پنجم رسید و با کسب ۷٫۱٪ از آرای ملی (۲٬۰۶۵٬۱۶۲ رأی) توانست هفت نمایندهٔ پارلمان اروپا (MEP) به دست آورد.[۸۰] در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۴، اعلام شد که آاف‌د به گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا در پارلمان اروپا پذیرفته شده‌است.[۸۱] نتیجهٔ رسمی رأی‌گیری اعلام نشد، اما گفته شد که ۲۹ رأی موافق در برابر ۲۶ رأی مخالف وجود داشته‌است.[۸۲] عضویت آاف‌د در گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا تنش‌های خفیفی میان صدراعظم آلمان آنگلا مرکل و نخست‌وزیر بریتانیا دیوید کامرون ایجاد کرد.[۸۳]

در ۳۱ اوت، آاف‌د در انتخابات ایالتی زاکسن (۲۰۱۴) موفق به کسب ۹٫۷٪ آرا شد،[۸۴] و ۱۴ کرسی در مجلس ایالتی زاکسن به‌دست آورد.[۸۵] در ۱۴ سپتامبر، آاف‌د در انتخابات ایالتی تورینگن (۲۰۱۴) به ۱۰٫۶٪ و در انتخابات ایالتی براندنبورگ (۲۰۱۴) به ۱۲٫۲٪ آرا دست یافت، و در هر دو پارلمان ایالتی ۱۱ کرسی به دست آورد.[۸۶]

در ۱۵ فوریهٔ ۲۰۱۵، آاف‌د در انتخابات ایالتی هامبورگ (۲۰۱۵) توانست ۶٫۱٪ آرا را کسب کند[۸۷] و هشت کرسی در مجلس ایالتی هامبورگ به‌دست آورد، که نخستین حضور این حزب در یک ایالت غربی آلمان بود.در ۱۰ مهٔ ۲۰۱۵، آاف‌د در انتخابات ایالتی برمن (۲۰۱۵) با ۵٫۵٪ آرا و مشارکت ۵۰ درصدی، موفق به راه‌یابی به پنجمین پارلمان ایالتی خود شد.[۸۸]

رهبری پتری (۲۰۱۵–۲۰۱۷)

ویرایش

پس از ماه‌ها کشمکش درون‌حزبی و لغو نشست حزبی در ژوئن ۲۰۱۵، فراوکه پتری در ۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۵ با کسب ۶۰٪ آرای اعضا، در کنگرهٔ حزب در اسن به‌عنوان سخنگوی اصلی حزب به‌صورت دفاکتو جانشین برند لوکه شد.[۸۹] پتری عضو جناح ملی‌محافظه‌کار آاف‌د بود.[۹۰] رهبری او به‌طور گسترده به‌عنوان نشانه‌ای از چرخش بیشتر حزب به راست تفسیر شد، با تمرکز بر مسائلی چون مهاجرت، اسلام، و تقویت روابط با روسیه؛ تغییری که لوکه از آن به‌عنوان تبدیل شدن حزب به «حزبی مانند پگیدا» یاد کرد.[۹۱] در هفتهٔ پس از انتخاب پتری، پنج نمایندهٔ آاف‌د در پارلمان اروپا در ۷ ژوئیه از حزب خارج شدند و تنها بئاتریکس فون شتورخ و مارکوس پرتسل باقی ماندند.[۹۲] لوکه نیز در ۸ ژوئیه اعلام کرد که از آاف‌د کناره‌گیری می‌کند، و دلیل آن را رشد گرایش‌های بیگانه‌هراسانه و طرفدار روسیه در حزب عنوان کرد.[۹۳] در گردهمایی گروه بیدارباش (Weckruf 2015) در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۵، برند لوکه و شماری از اعضای پیشین آاف‌د اعلام کردند که حزبی جدید با عنوان ائتلاف برای پیشرفت و نوسازی را با تکیه بر اصول بنیان‌گذاری آاف‌د تشکیل خواهند داد.[۹۴] این حزب تازه بعداً به اصلاح‌طلبان محافظه‌کار لیبرال تغییر نام داد، اما در انتخابات موفقیت چندانی نداشت.[۹۵]

در فوریهٔ ۲۰۱۶، آاف‌د پیمان همکاری با حزب آزادی اتریش (FPÖ) بست.[۹۶] در ۸ مارس ۲۰۱۶، هیئت رئیسهٔ گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا روند اخراج آاف‌د را از این گروه آغاز کرد، به‌دلیل پیوندهایش با حزب راست افراطی آزادی اتریش،[۹۷] و از دو نمایندهٔ باقی‌ماندهٔ آاف‌د در پارلمان اروپا خواست تا تا ۳۱ مارس به‌طور داوطلبانه گروه را ترک کنند. در غیر این صورت، قرار بود در ۱۲ آوریل رأی‌گیری برای اخراج رسمی آن‌ها صورت گیرد.[۹۸] بئاتریکس فون شتورخ در ۸ آوریل گروه محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا را ترک کرد و به اروپای آزادی و دموکراسی مستقیم پیوست،[۹۹][۱۰۰] و مارکوس پرتسل نیز در ۱۲ آوریل ۲۰۱۶ به‌صورت رسمی از گروه اخراج شد.[۱۰۱]

با تداوم بحران ۲۰۱۵ مهاجران اروپا به‌عنوان مسئلهٔ غالب ملی، در ۱۳ مارس انتخابات در سه ایالت بادن-وورتمبرگ، راینلاند-فالتس و زاکسن-آنهالت برگزار شد و آاف‌د در هر سه ایالت توانست درصدی دورقمی از آرا را به‌دست آورد.[۱۰۲][۱۰۳] در انتخابات ایالتی زاکسن-آنهالت (۲۰۱۶)، آاف‌د با کسب ۲۴٫۲٪ از آرا در رتبهٔ دوم مجلس ایالتی قرار گرفت. در انتخابات ایالتی بادن-وورتمبرگ (۲۰۱۶)، آاف‌د با ۱۵٫۱٪ رأی سوم شد. در انتخابات ایالتی راینلاند-فالتس (۲۰۱۶)، آاف‌د با ۱۲٫۶٪ رأی نیز رتبهٔ سوم را به‌دست آورد. در ایالت زادگاه آنگلا مرکل، یعنی مکلنبورگ-فورپومرن، اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان (CDU) با عملکرد قوی آاف‌د که برای نخستین‌بار در سطح ایالتی در این منطقه رقابت می‌کرد، به رتبهٔ سوم سقوط کرد. آاف‌د با کسب ۲۰٫۸٪ آرا در انتخابات ایالتی مکلنبورگ-فورپومرن (۲۰۱۶) در جایگاه دوم قرار گرفت.[۱۰۴] به‌نظر می‌رسد حمایت از آاف‌د در مکلنبورگ-فورپومرن از میان رأی‌دهندگان احزاب چپ و راست به‌دست آمده باشد؛ به‌طوری‌که حمایت از حزب سوسیال دموکرات آلمان ۴٫۹٪، اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان ۴٫۱٪، حزب چپ ۵٫۲٪، اتحاد ۹۰/سبزها ۳٫۹٪ کاهش یافت و حمایت از حزب دموکرات ملی آلمان (NPD) به نصف رسید و به ۳٪ سقوط کرد. رشد آاف‌د باعث شد که سبزها و حزب دموکرات ملی آلمان از عبور از آستانهٔ ۵٪ باز بمانند و کرسی‌های خود در مجلس ایالتی مکلنبورگ-فورپومرن را از دست بدهند. در انتخابات ایالتی برلین (۲۰۱۶)، که آاف‌د نیز برای نخستین‌بار در آن شرکت کرد، این حزب موفق شد ۱۴٫۲٪ رأی کسب کند و به‌عنوان پنجمین حزب بزرگ وارد مجلس ایالتی شود. به‌نظر می‌رسد این آرا به‌طور مساوی از سوی رای‌دهندگان حزب سوسیال دموکرات آلمان و اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان آمده باشد، که به‌ترتیب با کاهش ۶٫۷٪ و ۵٫۷٪ مواجه شدند.[۱۰۵]

در کنگرهٔ حزبی برگزارشده بین ۳۰ آوریل تا ۱ مهٔ ۲۰۱۶، آاف‌د سیاست‌نامه‌ای با تمرکز بر مخالفت با اسلام تصویب کرد. در این سیاست‌نامه، خواستار ممنوعیت نمادهای اسلامی از جمله برقع، مناره و اذان شد و شعار «اسلام بخشی از آلمان نیست» را مطرح کرد.[۱۰۶][۱۰۷][۱۰۸][۱۰۹]

رهبری یورگ مویتن (۲۰۱۷–۲۰۲۲)

ویرایش
اطلاعات بیشتر: انتخابات فدرال آلمان (۲۰۱۷) و انتخابات فدرال آلمان (۲۰۲۱)
 
درصد آرای فهرستی آاف‌د در انتخابات فدرال ۲۰۱۷ آلمان، نتایج نهایی
 
کنگرهٔ ملی حزب در کلن، آوریل ۲۰۱۷

در کنگرهٔ حزبی آوریل ۲۰۱۷، فراوکه پتری اعلام کرد که قصد ندارد به‌عنوان نامزد اصلی حزب در انتخابات فدرال ۲۰۱۷ شرکت کند. این تصمیم در بستر رقابت‌های درون‌حزبی اتخاذ شد، چراکه حمایت از حزب در نظرسنجی‌ها از ۱۵٪ در تابستان ۲۰۱۶ به ۷٪ پیش از کنگره کاهش یافته بود. بیورن هوکه از جناح راست افراطی حزب و پتری تلاش می‌کردند یکدیگر را از حزب کنار بزنند. تصمیم پتری تا حدی تلاشی برای پرهیز از رأی‌گیری دربارهٔ نامزدی‌اش در کنگره تلقی شد.[۱۱۰] حزب الکساندر گاولند، محافظه‌کاری سرسخت و عضو پیشین اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان را برای رهبری در انتخابات برگزید.[۱۱۱] گاولند از باقی‌ماندن هوکه در حزب حمایت می‌کرد. آلیس وایدل، که دیدگاه‌هایی معتدل‌تر و نئولیبرال‌تر دارد، به‌عنوان معاون و همراه انتخاباتی او برگزیده شد.[۱۱۲] حزب در این کنگره سیاست‌نامه‌ای را تصویب کرد که بنا به گزارش وال‌استریت ژورنال، خواستار بسته شدن مرزهای آلمان بر روی پناه‌جویان، پایان تحریم‌ها علیه روسیه، و خروج از اتحادیه اروپا در صورت عدم بازگرداندن حاکمیت ملی از بروکسل به برلین بود. همچنین این سیاست‌نامه خواستار اصلاح قانون اساسی برای سلب تابعیت آلمانی از افرادی بود که از والدینی غیرآلمانی زاده شده‌اند و مرتکب جرایم سنگین شده‌اند.[۱۱۳]

در انتخابات فدرال ۲۰۱۷، آاف‌د موفق به کسب ۱۲٫۶٪ آرا و ۹۴ کرسی در بوندستاگ شد؛ این نخستین حضور این حزب در پارلمان فدرال بود.[۱۱۴][۱۱۵] حزب همچنین سه کرسی حوزه‌ای را مستقیماً به‌دست آورد، که طبق قانون قدیمی، برای دریافت کرسی‌های نسبی کافی بود؛ بر اساس این قانون، هر حزبی که دست‌کم سه کرسی حوزه‌ای کسب کند، بدون در نظر گرفتن حد نصاب ۵٪، مستحق دریافت سهمیهٔ کرسی‌های نسبی است.[۱۱۶]

در کنفرانس خبری روز بعد از انتخابات، فراوکه پتری اعلام کرد که به‌عنوان نمایندهٔ مستقل وارد بوندستاگ خواهد شد. او این تصمیم را به دلیل اظهارات افراطی برخی اعضا عنوان کرد که به‌گفتهٔ او، امکان ایفای نقش اپوزیسیون سازنده را از حزب گرفته بود و هدفش را شفاف‌سازی وجود اختلافات داخلی در آاف‌د دانست. پتری همچنین اعلام کرد که در آینده از حزب کناره‌گیری خواهد کرد.[۱۱۷][۱۱۸] پتری در سپتامبر ۲۰۱۷ حزب آبی را بنیان گذاشت. چهار تن از اعضای آاف‌د در مجلس ایالتی مکلنبورگ-فورپومرن نیز، از جمله برنهارد ویلد، از حزب جدا شدند و گروه شهروندان برای مکلنبورگ-فورپومرن را تشکیل دادند،[۱۱۹] که در دسامبر ۲۰۱۸ منحل شد. در ۶ نوامبر ۲۰۱۹، پتری اعلام کرد که حزب آبی تا پایان سال منحل خواهد شد.[۱۲۰]

در سال ۲۰۱۸، آندره پوگن‌بورگ، رهبر منطقه‌ای آاف‌د در ایالت شرقی زاکسن-آنهالت، پس از بیان اظهارات نژادپرستانه علیه ترک‌ها و مهاجران دارای تابعیت دوگانه از سمت خود استعفا داد.[۱۲۱][۱۲۲] او در سال ۲۰۱۹ حزبی راست‌افراطی به‌نام Aufbruch deutscher Patrioten – Mitteldeutschland (جنبش پیشرفت میهن‌پرستان آلمانی – آلمان میانه، به اختصار ADPM) تأسیس کرد، اما در اوت همان سال، پس از آن‌که درخواستش برای انحلال حزب و حمایت مجدد از آاف‌د در انتخابات ایالتی پاییز ۲۰۱۹ رد شد، از حزب جدید نیز کناره‌گیری کرد.[۱۲۳]

در آستانهٔ انتخابات فدرال آلمان (۲۰۲۱)، آاف‌د با شعار «آلمان. اما نُرمال» به کارزار انتخاباتی وارد شد و با مخالفت با قرنطینه‌های بیشتر در پاسخ به دنیاگیری کووید–۱۹ در آلمان موضع‌گیری کرد. با وجود تلاش‌هایی برای عادی‌سازی چهرهٔ حزب، آاف‌د از نظر اقتصادی به‌سمت راست متمایل‌تر شده و در مسائل فرهنگی و اجتماعی همچنان راست‌گرای شدید باقی ماند. به همین دلیل، برنامهٔ انتخاباتی حزب برای مشارکت در دولت، هنوز بسیار رادیکال ارزیابی شد.[۱۲۴]

در انتخابات فدرال، سهم آاف‌د از آرا کاهش یافت و به ۱۰٫۳٪ رسید (در مقایسه با ۱۲٫۶٪ در سال ۲۰۱۷)، اما این حزب به بزرگ‌ترین حزب در ایالت‌های زاکسن و تورینگن تبدیل شد و در ایالت‌های تازه نیز عملکرد خوبی داشت.[۱۲۵] نتایج حزب با تحلیل‌های متفاوتی از سوی اعضای آاف‌د و مفسران سیاسی روبه‌رو شد. مفسران، کاهش اندک آرا را ناشی از درگیری‌های درونی دانستند، در حالی‌که نامزدهایی چون آلیس وایدل رسانه‌ها را به جانبداری علیه حزب متهم کردند. کای آرتسهایمر، دانشمند علوم سیاسی، اظهار داشت که این نتیجه «نه پیشرفتی چشمگیر بود و نه فاجعه‌آمیز» و نشان داد که آاف‌د جایگاه خود را در سیاست ملی آلمان تثبیت کرده، اما فراتر از پایگاه اصلی خود نرفته است. تینو کروپالا و وایدل، دو نامزد اصلی، نتیجه را «محکم» خواندند، در حالی‌که سخنگوی حزب، یورگ مویتن، خواهان بازنگری در عملکرد حزب و حرکت به‌سمت «ارسال سیگنال‌های قوی به مرکز» برای جذب رأی‌دهندگان جدید شد.[۱۲۶] مویتن در ژانویهٔ ۲۰۲۲ از حزب کناره‌گیری کرد.[۱۲۷][۱۲۸]

رهبری کروپالا و وایدل (۲۰۲۲–تاکنون)

ویرایش

آاف‌د توانست سه کرسی خود را در انتخابات ایالتی زارلند (۲۰۲۲) حفظ کند.[۱۲۹] هم‌زمان، این حزب در انتخابات ایالتی اشلسویگ-هولشتاین (۲۰۲۲) تمام کرسی‌هایش را از دست داد.[۱۳۰] در انتخابات ایالتی نیدرزاکسن (۲۰۲۲) که در اکتبر برگزار شد، آاف‌د در مقایسه با سال ۲۰۱۷، ۹ کرسی بیشتر به دست آورد و به مجموع ۱۸ کرسی رسید.[۱۳۱] در انتخابات ایالت برلین (۲۰۲۳)، آاف‌د با چهار کرسی بیشتر نسبت به انتخابات ۲۰۲۱، افزایش اندکی در آرای خود ثبت کرد.[۱۳۲] اما در انتخابات ایالتی برمن (۲۰۲۳)، این حزب به دلیل اختلافات داخلی و ارائهٔ دو فهرست جداگانهٔ نامزدها، از سوی کمیتهٔ انتخاباتی ایالتی رد صلاحیت شد و نتوانست شرکت کند. در عوض، حزب راست‌گرای دیگر یعنی شهروندان خشمگین شرکت کرد و موفق شد با جهشی قابل‌توجه از یک کرسی در سال ۲۰۱۹ به ۱۰ کرسی در مجلس ایالتی برمن برسد.[۱۳۳][۱۳۴] در ۲۵ ژوئن ۲۰۲۳، هم‌زمان با افزایش محبوبیت آاف‌د در نظرسنجی‌ها،[۱۳۵] شاخهٔ آاف‌د در تورینگن موفق شد در شهرستان زون‌نبرگ برای نخستین بار پیروزی در انتخابات منطقه‌ای را به‌دست آورد.[۱۳۶][۱۳۷][۱۳۸] در دور دوم نظام انتخاباتی دومرحله‌ای که در ۲ ژوئیه برگزار شد، نامزد آاف‌د، هانس لوت [de]، رقیب سیاستمدار مستقل خود نیلس ناومن را شکست داد،[۱۳۹][۱۴۰] و بدین ترتیب، به نخستین شهردار رسمی آاف‌د در آلمان تبدیل شد.[۱۴۱][۱۴۲][۱۴۳]

در ۸ اکتبر، در جریان انتخابات ایالتی در هسن، آاف‌د با کسب ۹ کرسی بیشتر، به دومین حزب بزرگ در این ایالت بدل شد و در انتخابات ایالتی بایرن (۲۰۲۳) نیز با ۱۰ کرسی افزوده، به جایگاه سوم رسید. ناظران این افزایش حمایت از آاف‌د را محدود به سطح محلی ندانستند. نظرسنجی انتخابات فدرال آلمان (۲۰۲۵) که در اوایل ژوئیهٔ ۲۰۲۳ انجام شد، نشان داد که آاف‌د با پیشی گرفتن از حزب سوسیال دموکرات آلمان، در جایگاه دوم پس از ائتلاف حزب اتحادیه قرار گرفته است.[۱۴۴]

یکی از رهبران حزب سوسیال دموکرات آلمان اظهار داشت که اگر آاف‌د از سوی اداره فدرال نگهبانی از قانون اساسی به‌عنوان «گروهی متشکل از راست‌گرایان افراطی اثبات‌شده» طبقه‌بندی شود، باید احتمال ممنوعیت آن را بررسی کرد. فریدریش مرتس، رهبر اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان، در واکنش گفت: «ممنوع‌کردن احزاب، هرگز واقعاً مشکلات سیاسی را حل نکرده است.» مردم آلمان در این باره دچار دوگانگی‌اند: ۴۷ درصد موافق ممنوعیت و ۴۷ درصد مخالف آن هستند؛ این ممنوعیت در غرب آلمان و میان طرفداران اتحاد ۹۰/سبزها از محبوبیت بیشتری برخوردار است.

در دسامبر ۲۰۲۳، تیم لوخنر از آاف‌د در انتخابات شهرداری پیرنا (در زاکسن) پیروز شد و نخستین شهردار عضو این حزب در شهری با بیش از ۲۰٬۰۰۰ نفر جمعیت لقب گرفت.[۱۴۵]

در سال ۲۰۲۳، بیش از ۸۶ مورد خشونت سیاسی علیه نمایندگان حزب آاف‌د گزارش شد که بیشتر از هر حزب آلمانی دیگر بود.[۱۴۶][۱۴۷]

نشست ۲۰۲۳ و اعتراضات پس از آن

ویرایش

در ژانویهٔ ۲۰۲۴، پایگاه خبری کارکتیو گزارش داد که اعضایی از آاف‌د در نوامبر ۲۰۲۳ در نشستی محرمانه با چهره‌هایی از راست افراطی آلمان و اتریش شرکت کرده‌اند. بنا بر این گزارش، در این نشست طرحی موسوم به «بازمهاجرت» برای اخراج مهاجران—شامل شهروندان آلمانیِ تابعیت‌گرفته—مورد بحث قرار گرفته است. از جمله حاضران در نشست، فعال جنبش هویت‌خواهی، مارتین زلنر بود.[۱۴۸][۱۴۹][۱۵۰] آاف‌د از محتوای این نشست فاصله گرفت و اعلام کرد که مسئول آنچه در آن‌جا مطرح شده نیست و اعضایش در ظرفیت شخصی در نشست شرکت کرده‌اند. آلیس وایدل همکاری خود را با رولاند هارتویگ، مشاور حاضر در این نشست، قطع کرد.[۱۵۱][۱۵۲] سیاست‌مداران آلمانی، از جمله صدراعظم اولاف شولتس، این طرح را محکوم کردند.[۱۵۳][۱۵۴] این افشاگری موجب اعتراضات گسترده‌ای در سراسر آلمان علیه آاف‌د شد و معترضان خواهان ممنوعیت این حزب شدند.[۱۵۵][۱۵۶][۱۵۷][۱۵۸] در پی این رخدادها و نیز جنجال‌های پیرامون ماکسیمیلیان کراه، آاف‌د از گروه هویت و دموکراسی در پارلمان اروپا اخراج شد. حزب محافظه‌کار خلق استونی (EKRE) از اخراج شخص کراه حمایت کرد، اما با حذف کل هیئت آاف‌د مخالفت نمود. در مقابل، حزب آزادی اتریش نیز با اخراج آاف‌د مخالفت کرد.[۱۵۹][۱۶۰]

۲۰۲۴

ویرایش
اطلاعات بیشتر: انتخابات پارلمان اروپا در آلمان (۲۰۲۴)
 
نمودار نتایج آاف‌د در انتخابات پارلمان اروپا در آلمان (۲۰۲۴)

در ۹ ژوئن ۲۰۲۴، آاف‌د با کسب ۱۶٪ از آرا در انتخابات پارلمان اروپا، پس از حزب اتحادیه در جایگاه دوم قرار گرفت و نسبت به انتخابات ۲۰۱۹، نزدیک به پنج درصد افزایش رأی داشت.[۱۶۱][۱۶۲] آاف‌د در هر پنج ایالت آلمان شرقی پیشین پیروز شد.[۱۶۳][۱۶۴]

تینو کروپالا، از رهبران حزب، این نتایج را «تاریخی» توصیف کرد.[۱۶۵] در تلاش برای بازگشت به گروه هویت و دموکراسی، آاف‌د رنه اوست را جایگزین ماکسیمیلیان کراه به‌عنوان رئیس هیئت خود در پارلمان اروپا کرد.[۱۶۶] با این حال، آاف‌د نتوانست به گروه هویت و دموکراسی—که اکنون با عنوان میهن‌پرستان برای اروپا شناخته می‌شود—بپیوندد. در عوض، این حزب گروه جدیدی به نام گروه ملت‌های حاکم در اروپا (ESN) را تشکیل داد که عمدتاً از اعضای آاف‌د و چند حزب قوم‌محور دیگر از سراسر اروپا تشکیل شده‌است.[۱۶۷]

انتخابات ایالتی در آلمان شرقی سابق

ویرایش

در انتخابات ایالتی تورینگن (۲۰۲۴)، آاف‌د به نخستین حزب راست افراطی در آلمان پس از حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان تبدیل شد که در یک انتخابات ایالتی، اکثریت نسبی کرسی‌ها را به‌دست می‌آورد.[۱۶۸][۱۶۹][۱۷۰][۱۷۱][۱۷۲] آاف‌د همچنین در براندنبورگ و زاکسن عملکرد قوی‌ای داشت.[۱۷۳]

۲۰۲۵

ویرایش
اطلاعات بیشتر: انتخابات فدرال آلمان (۲۰۲۵)
 
نمودار ترکیب کرسی‌ها در بوندستاگ

در ۲۳ فوریه ۲۰۲۵، آاف‌د در انتخابات فدرال آلمان (۲۰۲۵) با کسب ۲۰٫۸٪ از آرا، پس از حزب اتحادیه در جایگاه دوم قرار گرفت و نسبت به انتخابات ۲۰۲۱، ۱۰٫۴ درصد رشد داشت.[۱۷۴] این حزب در ایالت‌های آلمان شرقی پیشین نزدیک به یک‌سوم آرا را کسب کرد؛ کمترین میزان در براندنبورگ با ۳۲٫۵٪ و بیشترین در تورینگن با ۳۸٫۵٪ بود. آاف‌د در تمامی حوزه‌های انتخابیهٔ آلمان شرقی سابق به‌جز پوتسدام، ارفورت و یکی از دو حوزهٔ لایپزیگ، برنده شد. در آلمان غربی سابق نیز این حزب با اختلاف کمتر از نیم درصد از حزب سوسیال دموکرات آلمان پیشی گرفت و در دو ایالت جنوب‌غربی زارلاند (۲۱٫۶٪) و راینلاند فالتس (۲۰٫۱٪) بیش از ۲۰٪ رأی به‌دست آورد.[۱۷۵]

در آوریل ۲۰۲۵، آاف‌د برای نخستین‌بار در نظرسنجی‌های انتخاباتی جایگاه نخست را به خود اختصاص داد.[۱۷۶]

دیدگاه‌های سیاسی

ویرایش

فراوکه پتری رئیس وقت حزب، خواهان آن بود که جلوی ورود بیشتر پناهجویان به آلمان گرفته‌شود. وی گفته بود: پلیس باید اجازه داشته باشد در مواقع ضروری به پناهجویانی که بدون نام‌نویسی قصد ورود به خاک آلمان را دارند شلیک کند.[۱۷۷] پتری پس از آن اظهار داشت که او از این اصطلاح شلیک استفاده نکرده است؛ اما پلیس مرزی باید برای حفظ تمامیت مرزهای اروپا از قانون پیروی کند.[۱۷۸]

اسلام‌ستیزی

ویرایش

رهبران حزب آلترناتیو برای آلمان از اسلام با عنوان امپریالیسم دینی سخن می‌گویند. برنامه انتخاباتی این حزب روشن است؛ بزرگ‌نمایی خطر اسلام و ایجاد وحشت ناشی از بر باد رفتن آزادی‌های فردی در بین مردم این کشور. دو موضوع در کارزار انتخاباتی حزب آلترناتیو برای آلمان نقش مهمی ایفا می‌کنند. این دو موضوع عبارتند: از «اسلام» و «امنیت داخلی». هر دو رهبر این حزب در سخنرانی‌های خود و در کارزار انتخاباتی این دو موضوع را اساس تبلیغات حزبی خود قرار داده‌اند؛ دو موضوعی که به باور آن‌ها به یکدیگر مربوط هستند. از آن گذشته، حزب آلترناتیو برای آلمان تصمیم دارد فعالیت پارلمانی خود را پس از ورود به بوندس‌تاگ بر این دو محور تنظیم کند. موضوع اصلی حزب آلترناتیو برای آلمان کماکان موضوع پناهندگی و پناهجویی در این کشور است. اما با کاهش شمار تقاضای پناهندگی در آلمان، آن‌ها همان موضوع را به‌طور غیرمستقیم و با جلوه‌ای جدید در پوشش دو موضوع «اسلام» و «امنیت داخلی» عرضه می‌کنند. شعار و محور اصلی تبلیغ حزب این است: «امنیت داخلی در آلمان در حال محو شدن است و این یکی از پیامدهای مستقیم سیاست مرزهای باز است.» می‌توان گفت دو چهره اصلی حزب آلترناتیو برای آلمان، یعنی آلکساندر گاولند و آلیس وایدل به تقسیم کاری بین خود رسیده‌اند. درحالی‌که آلیس وایدل به گونه‌ای مداوم نسبت به از بین رفتن امنیت در جامعه آلمان هشدار می‌دهد، وظیفه آلکساندر گاولند تبلیغ پیرامون زیان‌های برخاسته از اسلام و باورهای اسلامی است.[۱۷۹]

ضدیت با مهاجرین به خصوص پناهندگان

ویرایش

حزب آلترناتیو برای آلمان نخستین و اصلی‌ترین حزب مخالف سیاست‌های مهاجرتی دولت آلمان و ورود مهاجرین به این کشور است. موفقیت‌های این حزب ظرف سال گذشته عمدتاً برخاسته از نارضایتی عمومی مردم آلمان از سیاست مهاجرپذیری آنگلا مرکل بوده است، به‌ویژه گشودن درهای کشور بر روی پناهجویان سوری و دیگر کشورهای عربی باعث نارضایتی مردم شده است. از سال ۲۰۱۵ تا کنون بیش از یک میلیون و ۵۰۰ هزار نفر مهاجر وارد آلمان شده‌اند. حزب آلترناتیو برای آلمان خواستار بستن مرزهای اتحادیه اروپا و کنترل کامل مرزهای آلمان است. این حزب در ضمن خواهان آن است تا با ایجاد کمپ‌های پناهندگی در خارج از مرزهای کشور، از ورود پناهجویان به آلمان جلوگیری شود. این حزب خواستار اخراج فوری همه کسانی است که درخواست پناهندگی سیاسی آن‌ها رد شده است. حزب آلترناتیو برای آلمان در عین حال مایل است که با پشتیبانی مالی، خارجیان ساکن آلمان را به ترک این کشور و بازگشت به کشور خود ترغیب کند. این حزب معتقد است که آن دسته از خارجیانی که اجازه سکونت در آلمان را دریافت می‌کنند، می‌باید کاملاً به وظیفه همگرایی در جامعه آلمان پایبند باشند. از این رو، فراگیری زبان آلمانی و آشنایی با فرهنگ بومی آلمان از نظر آنان، برای زندگی در این کشور الزامی است. به باور این حزب، اسلام بخشی از جامعه و فرهنگ آلمان نیست.[۱۸۰]

ضدیت با اتحادیه اروپا

ویرایش

زمانی که حزب آلترناتیو برای آلمان در سال ۲۰۱۳ تأسیس شد، از اخراج همه کشورهای مقروض اتحادیه اروپا، مثل یونان دفاع می‌کرد. یکی از پایه‌گذاران این حزب، برند لوکه، این حزب را حزب جدیدی می‌دانست که نه گرایش به راست دارد و نه گرایش به چپ. در انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۳ آلمان، حزب آلترناتیو برای آلمان موفق نشد شرط به دست آوردن حداقل ۵ درصد آرا برای ورود به مجلس را تأمین کند. اما یک سال بعد، در سال ۲۰۱۴، همین حزب موفق شد در انتخابات پارلمان اروپا، بیش از ۷ درصد رای بیاورد. این نخستین پیروزی انتخاباتی حزب آلترناتیو برای آلمان به‌شمار می‌آمد. این حزب مخالفت ایده «دولت‌های متحده اروپا» بوده و مایل است که اعضای قدرتمند اتحادیه اروپا با تغییر رویکرد خود به سطح ملی پیشین بازگردند. از این‌رو حزب آلترناتیو برای آلمان مخالف یورو به عنوان واحد پولی مشترک اتحادیه اروپاست.[۱۸۰]

سیاست پوپولیسم راست

ویرایش

حزب آاِف‌د، به‌رغم ویژگی‌های غیرحزبی اولیه خود، به مرور زمان بدل به یک حزب راستگرا شده است که عملاً از سیاستی راست‌تر در قیاس با احزاب محافظه‌کار این کشور، یعنی دو حزب دموکرات مسیحی و سوسیال مسیحی پیروی می‌کند. این حزب هم خواستار جذب نیروهای راست‌افراطی آلمان است و هم مایل است تا آن دسته از مردمی را که از سیاست جاری و حاکم آلمان ناراضی هستند، به سوی خود جلب کند. برخی از صاحبنظران از «رادیکالیزه شدن هسته‌مرکزی» این حزب می‌گویند. به باور آن‌ها این حزب در بین مردم ساکن ایالت‌های شرقی کشور که پیش از این آلمان دموکراتیک را تشکیل می‌دادند، از محبوبیت بیشتری برخوردار است. مطالعات صورت گرفته نشان می‌دهد که حزب آاِف‌د از همه احزاب تثبیت شده آلمان نیرو جذب کرده و شمار اعضای آن به ۲۳ هزار نفر رسیده است. بسیاری از مفسران، رشد نفوذ و قدرت این حزب را جلوه دیگری از قدرت‌گیری پوپولیستها می‌دانند، یعنی همان روندی که باعث خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا شد یا پیروزی دونالد ترامپ را در انتخابات آمریکا رقم زد.[۱۸۰]

نتایج انتخاباتی

ویرایش

حزب آلترناتیو برای آلمان از سال ۲۰۱۶ به بعد در بسیاری از مناطق آلمان به رقیب سیاسی احزاب سنتی این کشور مبدل شد. در سال ۲۰۱۹ این حزب در پارلمان‌های ده ایالت از ۱۶ ایالت آلمان حضور داشت. حضور این حزب در پارلمان‌های ایالت‌های شرقی آلمان به نسبت پررنگ‌تر است. در انتخابات ایالتی سال ۲۰۱۶ در ایالت زاکسن-آنهالت، این حزب موفق شد بیش از ۲۴ درصد آرا را از آن خود کند[۱۸۱]؛ پدیده‌ای که ائتلاف سه حزب دموکرات مسیحی، سوسیال دموکرات و سبزها را الزامی ساخت. یا در انتخابات پارلمان ایالت مکلنبورگ فورپومن که در سپتامبر سال ۲۰۱۶ صورت گرفت، این حزب نزدیک به ۲۱ درصد آرا را به دست آورد و حتی از حزب دموکرات مسیحی، یعنی حزب صدراعظم آلمان، آنگلا مرکل نیز پیشی گرفت. در ماه آوریل سال ۲۰۱۷ نیز، حزب آلترناتیو موفق شد با کسب بیش از ۶ درصد آرا، وارد پارلمان ایالت زارلند شود. در انتخابات ایالتی فوریه سال ۲۰۲۰ مجلس هامبورگ این حزب ۵٫۲ درصد کل آرا را به‌دست‌آورد که ۰٫۸ درصد نسبت به دوره قبل کاهش داشته است.[۱۸۲] اگرچه بعد از چند سال اقبال برای این حزب، انتخابات دو ایالت بادن وورتمبرگ و راینلند فالتس در سال ۲۰۲۱ با شکست برای این حزب همراه بود.[۱۸۳]

انتخابات ایالتی

ویرایش
پارلمان ایالتی سال انتخابات تعداد آرا درصد آرا تعداد کرسی‌ها دولت
تعداد تغییر رتبه
بادن ووتمبرگ ۲۰۲۱ ۴۷۳۳۰۹ ۹/۷ (پنجم)  
۱۷ از ۱۴۳
   ۶   پنجم اپوزیسیون
بایرن ۲۰۱۸[۱۸۴] ۱۳۸۳۸۶۶ ۱۰/۲ (چهارم)  
۲۲ از ۲۰۵
   ۲۲   چهارم اپوزیسیون
برلین ۲۰۲۱ ۱۴۵٬۴۹۴ ۸٫۰ (پنجم)  
۱۳ از ۱۶۰
   12   پنجم اپوزیسیون
براندنبورگ ۲۰۱۹ ۲۹۷۴۸۴ ۲۳/۵(دوم)  
۲۳ از ۸۸
   ۱۲   دوم اپوزیسیون
برمن ۲۰۱۹[۱۸۵] ۸۹۷۴۴ ۶/۱ (پنجم)  
۵ از ۸۴
   1[۱۸۵][۱۸۶]   پنجم اپوزیسیون
هامبورگ ۲۰۲۰ ۲۱۱۳۲۷ ۵/۳ (پنجم)  
۷ از ۱۲۱
   ۱   پنجم اپوزیسیون
هسن ۲۰۱۸ ۳۷۸۶۹۲ ۱۳/۱ (چهارم)  
۱۹ از ۱۳۷
   ۱۹   چهارم اپوزیسیون
نیدرزاکسن ۲۰۱۷[۱۸۴] ۲۳۵۸۴۰ ۶/۲ (پنجم)  
۹ از ۱۳۷
   ۹   پنجم اپوزیسیون
مکلنبورگ فورپومرن ۲۰۲۱ ۱۵۲٫۷۴۷ ۱۶٫۷ (دوم)  
۱۴ از ۷۹
   4   دوم اپوزیسیون
نوردراین-وستفالن ۲۰۱۷[۱۸۷] ۶۲۴۵۵۲ ۷/۴ (چهارم)  
۱۶ از ۱۹۹
   ۱۶   چهارم اپوزیسیون
راینلند-فالتس ۲۰۲۱ ۱۶۰۲۷۳ ۸/۳ (چهارم)  
۹ از ۱۰۱
   ۵   چهارم اپوزیسیون
زارلند ۲۰۱۷[۱۸۸] ۳۲۹۷۱ ۶/۲ (چهارم)  
۳ از ۵۱
   ۳   چهارم اپوزیسیون
زاکسن ۲۰۱۹ ۵۹۵۶۷۱ ۲۷/۵ (دوم)  
۳۸ از ۱۱۹
   ۲۴   دوم اپوزیسیون
زاکسن-آنهالت ۲۰۲۱[۱۸۹] ۲۲۱٬۴۹۸ ۲۰٫۸ (#دوم)
۲۳ از ۹۷
   ۲   دوم اپوزیسیون
اشلسویگ-هولشتاین ۲۰۱۷[۱۹۰] ۸۶۲۷۵ ۵/۹ (پنجم)  
۵ از ۷۳
   ۵   پنجم اپوزیسیون
تورینگن ۲۰۱۹ ۲۵۹۳۵۹ ۲۳/۴ (دوم)  
۲۲ از ۹۰
   ۱۱   دوم اپوزیسیون

انتخابات فدرال

ویرایش
 
نتایج میزان رای دهی ایالات مختلف آلمان به حزب آلترناتیو برای آلمان در انتخابات ۲۰۱۷ بوندستاگ

در انتخابات ۲۰۱۷ پارلمان آلمان، بیش از ۱۲ درصد کل رأی‌دهندگان به حزب آلترناتیو برای آلمان رای دادند. برای نخستین بار در تاریخ جمهوری فدرال آلمان، یک حزب راستگرا به پارلمان این کشور راه یافت. این حزب با ۹۴ کرسی از ۷۰۹ کرسی پارلمان آلمان، سومین حزب پرقدرت مجلس پس از احزاب متحده (دموکرات مسیحی و سوسیال مسیحی) و سوسیال دمکرات است. پیروزی حزب آلترناتیو برای آلمان ظاهراً این تصور را تغییر داده که آلمان در برابر خطر راست افراطی مصون است و سیستم‌های کنترل سیاسی برای مهار آن را در اختیار دارد. گویا آلمان هم دیگر در برابر راست افراطی مصونیت ندارد.[۱۹۱]

سال تعداد آرای

حوزه‌ها

تعداد آرای

لیست حزبی

درصد آرای

لیست حزبی

تعداد کرسی‌ها تعییر وضعیت
۲۰۱۳[۱۹۲] ۸۱۰۹۱۵ ۲۰۵۶۹۸۵ ۴/۷
۰ از ۶۳۱
 -- بیرون از پارلمان
۲۰۱۷[۱۹۳][۱۹۴] ۵۳۱۶۰۹۵ ۵۸۷۷۰۹۴ ۱۲٫۶ (سوم)
۹۴ از ۷۰۹
   ۹۴ اپوزیسیون
۲۰۲۱ ۴٬۶۹۴٬۰۱۷ ۴٬۸۰۲٬۰۹۷ ۱۰٫۳ (پنجم)
۸۳ از ۷۳۵
   11 اپوزیسیون

رای دادگاه قانون اساسی آلمان

ویرایش

در روز ۳ مارس ۲۰۲۱ دادگاه قانون اساسی آلمان، حزب آلترناتیو را یک حزب مظنون به گرایش‌های راست افراطی نامید و آن را به دلیل به زیر سؤال بردن نظم دموکراتیک و گرایشهای راست افراطی و خلاف قانون اساسی، تحت مراقبت و نظارت‌های امنیتی قرار داد. رهبران حزب این اتهامات را رد کردند. یک سال پیش از آن، شاخه جوانان این حزب تحت نظر قرار گرفته بود.[۱۹۵]

جستارهای وابسته

ویرایش

یادداشت‌ها

ویرایش
  1. ↑ این حزب پیش‌تر عضو اتحاد برای دموکراسی مستقیم در اروپا (۲۰۱۶–۲۰۱۷) و حزب هویت و دموکراسی (۲۰۲۳–۲۰۲۴) بوده است.
  2. ↑ این حزب پیش‌تر عضو محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپا (۲۰۱۴–۲۰۱۶)، اروپای آزادی و دموکراسی مستقیم (۲۰۱۶–۲۰۱۹)، هویت و دموکراسی (۲۰۱۹–۲۰۲۴)، و غیرمتحدها (۲۰۲۴) بوده است.

منابع

ویرایش
  1. ↑ Lachmann, Günther (4 October 2012). "Euro-Politik: Enttäuschte CDU-Politiker gründen Wahlalternative". Die Welt (به آلمانی). Archived from the original on 6 May 2024. Retrieved 6 May 2024.
  2. ↑ Marsh, Sarah (29 June 2024). "Far-right Alternative for Germany reports surge in membership". Reuters. Retrieved 26 February 2025.
  3. ↑ Mudde, Cas (2016). "Introduction to the populist radical right". In Mudde, Cas (ed.). The Populist Radical Right: A Reader. روتلج. pp. 1–10. ISBN 978-1-315-51456-7.
  4. ↑ Far-right:
  5. ↑ * Lux, Thomas (June 2018). "Die AfD und die unteren Statuslagen. Eine Forschungsnotiz zu Holger Lengfelds Studie Die 'Alternative für Deutschland': eine Partei für Modernisierungsverlierer?". KZFSS Kölner Zeitschrift für Soziologie und Sozialpsychologie. 70 (2): 255–273. doi:10.1007/s11577-018-0521-2. S2CID 149934029.
  6. ↑ Gabriele D'Ottavio; Thomas Saalfeld (2015). "Introduction: Breaking the Mould of Post-Unification German Politics?". In Gabriele D'Ottavio; Thomas Saalfeld (eds.). Germany After the 2013 Elections: Breaking the Mould of Post-Unification Politics?. Ashgate Publishing. p. 8. ISBN 978-1-4724-4439-4.
  7. ↑ Arzheimer, Kai (January 2015). "The AfD: Finally a Successful Right-Wing Populist Eurosceptic Party for Germany?". West European Politics. 38 (3): 535–556. doi:10.1080/01402382.2015.1004230. S2CID 14613344. Archived from the original on 2 November 2021. Retrieved 31 October 2021 – via Arzheimer's personal website.
  8. ↑ Pfeifer, Hans (1 September 2024). "Russia's best friends in Germany: AfD and BSW". Deutsche Welle. Retrieved 22 December 2024.
  9. ↑ Arzheimer, Kai; Berning, Carl C. (2019). "How the Alternative for Germany (AfD) and their voters veered to the radical right, 2013–2017". Electoral Studies. 60: 102040. doi:10.1016/j.electstud.2019.04.004. S2CID 181403226.
  10. ↑ Berbuir, Lewandowsky & Siri 2015, pp. 162–163.
  11. ↑ Brady, Kate (13 May 2024). "Far-right German party may threaten democracy, can be spied on, court rules: Germany's far right AfD has been classified as 'suspected extremist' since 2021. It is now the second most popular party in Germany". The Washington Post. Retrieved 28 February 2025.
  12. ↑ Schultheis, Emily (28 September 2021). "Germany's far-right AfD loses nationally, but wins in the East". Politico. Archived from the original on 23 October 2021. Retrieved 31 October 2021.
  13. ↑ * D'Ottavio; Saafeld, Thomas (2016). Germany After the 2013 Elections: Breaking the Mould of Post-Unification Politics?. Routledge. ISBN 9781317128373. Beyond economic liberalism, the AfD fosters rather more conservative core issues, such as traditional forms of morality and political authority.
    • Muzergues, Thibault (2019). The Great Class Shift: How New Social Class Structures are Redefining Western Politics. Routledge. ISBN 9781000727432. Created in 2013, first and foremost as a libertarian and Eurosceptic party, ... .
    • Close, Caroline (2019). Liberal Parties in Europe. Routledge. p. 157. ISBN 9781351245494.
    • Havertz, Ralf (2021). Radical Right Populism in Germany: AfD, Pegida, and the Identitarian Movement. Routledge. ISBN 9781000368888. The founders of the AfD party were a group of economic liberal, ... .
  14. ↑ Stijn van Kessel (2015). Populist Parties in Europe: Agents of Discontent?. Palgrave Macmillan UK. pp. 61–62. ISBN 978-1-137-41411-3.
  15. ↑ Wayne C. Thompson (2014). Nordic, Central, and Southeastern Europe 2014. Rowman & Littlefield. p. 283. ISBN 978-1-4758-1224-4.
  16. ↑ Lee McGowan; David Phinnemore (2015). A Dictionary of the European Union. Taylor & Francis. pp. 23–24. ISBN 978-1-317-44515-9.
  17. ↑ "Germany's AfD: How right-wing is nationalist Alternative for Germany?". BBC News. 11 February 2020. Archived from the original on 17 January 2019. Retrieved 18 December 2020. As AfD moved to the right so did he, making a number of remarks condemned as racist.
  18. ↑ Zeller, Frank. "Anti-migrant, anti-Muslim and anti-Merkel, Germany's AfD set to enter parliament". The Times of Israel. Archived from the original on 22 January 2018. Retrieved 22 January 2018.
  19. ↑ Ellyatt, Holly (25 September 2017). "Germany's far-right AfD party: 5 things you need to know". CNBC. Archived from the original on 12 May 2019. Retrieved 22 January 2018. Nowadays, the AfD is mainly known for its anti-immigration (namely, anti-Islamic)
  20. ↑ Dancygier, Rafaela. "The anti-Muslim AfD just scored big in Germany's election. What does this mean for German Muslims?". The Washington Post. Archived from the original on 23 January 2018. Retrieved 22 January 2018.
  21. ↑ Schmitt-Beck, Rüdiger (2 January 2017). "The 'Alternative für Deutschland in the Electorate': Between Single-Issue and Right-Wing Populist Party". German Politics. 26 (1): 124–148. doi:10.1080/09644008.2016.1184650. S2CID 156431715.
  22. ↑ Taub, Amanda; Fisher, Max (18 January 2017). "Germany's Extreme Right Challenges Guilt Over Nazi Past". The New York Times. Archived from the original on 9 February 2020. Retrieved 29 April 2017.
  23. ↑ "Understanding the 'Alternative for Germany': Origins, Aims and Consequences" (PDF). University of Denver. 16 November 2016. Archived (PDF) from the original on 19 April 2017. Retrieved 29 April 2017.
  24. ↑ Beyer, Susanne; Fleischhauer, Jan (30 March 2016). "AfD Head Frauke Petry: 'The Immigration of Muslims Will Change Our Culture'". Der Spiegel. Archived from the original on 21 June 2019. Retrieved 29 April 2017.
  25. ↑ Julia Leser; Florian Spissinger (2023). "The Functionality of Affects: Conceptualising Far-Right Populists Beyond Negative Emotions (Notes)". In Dan Degerman (ed.). The Politics of Negative Emotions. Policy Press. p. 172. ISBN 9781529228816.
  26. ↑ Simon Franzmann (2015). "The Failed Struggle for Office Instead of Votes". In Gabriele D'Ottavio; Thomas Saalfeld (eds.). Germany After the 2013 Elections: Breaking the Mould of Post-Unification Politics?. Ashgate. pp. 166–167. ISBN 978-1-4724-4439-4.
  27. ↑ Gabriele D'Ottavio; Thomas Saalfeld (2015). "Introduction: Breaking the Mould of Post-Unification German Politics?". In Gabriele D'Ottavio; Thomas Saalfeld (eds.). Germany After the 2013 Elections: Breaking the Mould of Post-Unification Politics?. Ashgate Publishing. p. 8. ISBN 978-1-4724-4439-4.
  28. ↑ Hans-Georg Betz; Fabian Habersack (2020). "Regional Nativism in East Germany: the case of the AfD". In Reinhard Heinisch; Emanuele Massetti; Oscar Mazzoleni (eds.). The People and the Nation: Populism and Ethno-Territorial Politics in Europe. Taylor & Francis. pp. 115–116. ISBN 978-1-351-26554-6.
  29. ↑ "Thousands rally in Hanover against anti-Islam AfD party". Al Jazeera. Archived from the original on 21 January 2018. Retrieved 22 January 2018. ... rally in Hanover against anti-Islam AfD party
  30. ↑ Pfaffenbach, Kai (24 September 2017). "German Election: Anti-Islam AfD Party That Worked With U.S. Ad Agency Predicted To Take Third Place". Newsweek. Archived from the original on 22 January 2018. Retrieved 22 January 2018. Sunday's election in Germany is expected to bring big gains for the hard-right, anti-Islam Alternative for Germany (AfD) party ...
  31. ↑ Horn, Heather (27 May 2016). "The Voters Who Want Islam Out of Germany". The Atlantic. Archived from the original on 22 January 2018. Retrieved 22 January 2018. The AfD's founder Bernd Lucke, an economics professor, left the party last summer, condemning rising xenophobia.
  32. ↑ "German election: Why this vote matters". BBC News. 15 September 2017. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved 20 September 2017.
  33. ↑ Julia Leser; Florian Spissinger (2023). "The Functionality of Affects: Conceptualising Far-Right Populists Beyond Negative Emotions (Notes)". In Dan Degerman (ed.). The Politics of Negative Emotions. Policy Press. p. 172. ISBN 9781529228816.
  34. ↑ * Lansford, Tom, ed. (2014). Political Handbook of the World 2014. Sage. p. 532. ISBN 978-1-4833-3327-4.
  35. ↑ "Germany has an unholy new alliance: climate denial and the far right Bernhard Pötter". theguardian.com. 18 March 2020. Archived from the original on 24 March 2022. Retrieved 24 March 2022.
  36. ↑ Deleja-Hotko, Vera; Müller, Ann-Katrin; Traufetter, Gerald (6 May 2019). "AfD Hopes to Win Votes by Opposing Climate Protection". Der Spiegel. Archived from the original on 24 March 2022. Retrieved 24 March 2022.
  37. ↑ Pfeifer, Hans (1 September 2024). "Russia's best friends in Germany: AfD and BSW". Deutsche Welle. Retrieved 22 December 2024.
  38. ↑ Bennhold, Katrin (3 March 2021). "Germany Places Far-Right AfD Party Under Surveillance for Extremism". The New York Times. Archived from the original on 23 March 2021. Retrieved 5 March 2021.
  39. ↑ "The Utilisation of Historically Revisionist Narratives by the FPÖ and the AfD". 21 April 2021. Archived from the original on 8 November 2021. Retrieved 8 November 2021.
  40. ↑ "AfD embraces Pegida ahead of German election". The Irish Times. Archived from the original on 24 September 2018. Retrieved 20 December 2017.
  41. ↑ Meaker, Morgan. "How Two Cities Encapsulate the Battle for Germany's Identity". The Atlantic. Archived from the original on 18 February 2019. Retrieved 20 December 2017.
  42. ↑ "Waving German flag, far-right and anti-Islam groups rally together before vote". Reuters. 19 September 2017. Archived from the original on 22 December 2017. Retrieved 20 December 2017.
  43. ↑ "Verfassungsschutz darf AfD als »Verdachtsfall« beobachten". Der Spiegel (به آلمانی). 8 March 2022. Archived from the original on 27 March 2022. Retrieved 24 March 2022.
  44. ↑ "Germany's far-right AfD party 'tearing itself apart'". www.aljazeera.com. Archived from the original on 27 March 2023. Retrieved 31 March 2023.
  45. ↑ Pittelkow, Sebastian; Riedel, Katja; Schmidt, Martin (28 January 2022). "Meuthen verlässt die AfD". Tagesschau (به آلمانی). Archived from the original on 4 June 2023.
  46. ↑ "Parteichef Jörg Meuthen verlässt die AfD". Deutsche Welle (به آلمانی). 28 January 2022. Archived from the original on 13 August 2023.
  47. ↑ "Lucke verlässt seine AfD". www.fr.de (به آلمانی). 12 January 2019. Retrieved 11 November 2024.
  48. ↑ Scholz, Kay-Alexander (2 September 2019). "What drives AfD voters in eastern Germany?". Deutsche Welle. Archived from the original on 22 July 2023. Retrieved 24 July 2023.
  49. ↑ Knight, Ben (11 June 2021). "Why young eastern German voters support the far-right AfD". Deutsche Welle. Archived from the original on 22 July 2023. Retrieved 24 July 2023.
  50. ↑ Scholz, Kay-Alexander (2 September 2019). "What drives AfD voters in eastern Germany?". Deutsche Welle. Archived from the original on 22 July 2023. Retrieved 24 July 2023.
  51. ↑ "Why AFD was created". BBC World news. 4 September 2016. Archived from the original on 4 September 2016. Retrieved 4 September 2016.
  52. ↑ Lachmann, Günther (3 March 2013). "Anti-Euro-Partei geißelt die Politik der Kanzlerin" [Anti-euro party lashes out at politics of Chancellor Merkel]. Die Welt (به آلمانی). Archived from the original on 5 December 2016. Retrieved 2 May 2013. 'Die Bundesrepublik Deutschland ist in der schwersten Krise ihrer Geschichte. Das Euro-Währungsgebiet hat sich als ungeeignet erwiesen. Südeuropäische Staaten verarmen unter dem Wettbewerbsdruck des Euro. Ganze Staaten stehen am Rande der Zahlungsunfähigkeit.' [The Federal Republic of Germany is in the gravest crisis of its history. The euro currency area has shown itself to be unfit for purpose. Countries in southern Europe are sinking into poverty under the competitive pressure of the euro. Whole countries are on the brink of bankruptcy.]
  53. ↑ Lachmann, Günther (3 March 2013). "Anti-Euro-Partei geißelt die Politik der Kanzlerin" [Anti-euro party lashes out at politics of Chancellor Merkel]. Die Welt (به آلمانی). Archived from the original on 5 December 2016. Retrieved 2 May 2013. 'Die Bundesrepublik Deutschland ist in der schwersten Krise ihrer Geschichte. Das Euro-Währungsgebiet hat sich als ungeeignet erwiesen. Südeuropäische Staaten verarmen unter dem Wettbewerbsdruck des Euro. Ganze Staaten stehen am Rande der Zahlungsunfähigkeit.' [The Federal Republic of Germany is in the gravest crisis of its history. The euro currency area has shown itself to be unfit for purpose. Countries in southern Europe are sinking into poverty under the competitive pressure of the euro. Whole countries are on the brink of bankruptcy.]
  54. ↑ Frymark, Kamil (10 April 2013). "German Euro-sceptics to establish a political party". Centre for Eastern Studies. Archived from the original on 5 July 2013. Retrieved 22 May 2013.
  55. ↑ "Here comes ... the German Anti-Euro Party". Open Europe. 28 February 2013. Archived from the original on 29 September 2017. Retrieved 21 May 2013.
  56. ↑ "Southern Europe out of euro says Alternative For Germany". BBC Daily Politics. 13 June 2013. Archived from the original on 16 June 2013. Retrieved 16 June 2013.
  57. ↑ Jahn, Joachim (14 April 2013). "Aufstand gegen Merkels 'alternativlose Politik'" [Uprising Against Merkel's 'No Alternative Politics']. Frankfurter Allgemeine Zeitung (به آلمانی). Archived from the original on 28 October 2020. Retrieved 2 June 2020. Vasagar, Jeevan (14 April 2013). "1,000 Germans abandon Angela Merkel for Eurosceptic party". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 11 January 2022.
  58. ↑ "Bernd Lucke und die wilde Jugend" (به آلمانی). N24. 13 June 2014. Archived from the original on 17 August 2014. Retrieved 2 July 2014.
  59. ↑ Tories build secret alliance with Eurosceptics behind Merkel's back بایگانی‌شده در ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۱ توسط Wayback Machine, The Daily Telegraph, UK, 12 April 2013.
  60. ↑ Weinthal, Benjamin (3 May 2013). "The Rise of Germany's Tea Party". Foundation for Defense of Democracies. Archived from the original on 5 August 2017. Retrieved 22 May 2013.
  61. ↑ Pop, Valentina (12 March 2013). "New anti-euro party forms in Germany". EUobserver. Archived from the original on 16 March 2022. Retrieved 21 May 2013.
  62. ↑ Scholz, Kay-Alexander (13 May 2013). "German Pirate Party in uncharted waters". Deutsche Welle. Archived from the original on 27 April 2015. Retrieved 24 May 2013.
  63. ↑ Czuczka, Tony (4 March 2013). "German Euro Foes to Found Party in Merkel Election Challenge". Bloomberg. Archived from the original on 28 December 2013. Retrieved 5 March 2017.
  64. ↑ Winand von Petersdorff-Campen (4 March 2013). "Die neue Anti-Euro-Partei". Frankfurter Allgemeine (به آلمانی). Archived from the original on 26 August 2013. Retrieved 2 June 2020.
  65. ↑ Boesler, Matthew (4 March 2013). "A small band of German professors is the hottest new threat to the future of the Euro". Business Insider. Archived from the original on 21 July 2023. Retrieved 11 March 2013.
  66. ↑ Arzheimer, Kai (January 2015). "The AfD: Finally a Successful Right-Wing Populist Eurosceptic Party for Germany?". West European Politics. 38 (3): 535–556. doi:10.1080/01402382.2015.1004230. S2CID 14613344. Archived from the original on 2 November 2021. Retrieved 31 October 2021 – via Arzheimer's personal website.
  67. ↑ "German Euroskeptic Party AFD Could Unravel After Election". Der Spiegel. 25 September 2013. Archived from the original on 17 May 2023. Retrieved 27 December 2013.
  68. ↑ Paulick, Jane (5 May 2013). "German Euro-Skeptic Party Gaining Ground". Der Spiegel (به آلمانی). Archived from the original on 23 July 2023. Retrieved 8 May 2013.
  69. ↑ Demuth, Norbert (26 February 2014). "Germany's top court scraps 3 percent vote threshold for EU poll". Reuters. Archived from the original on 29 May 2020. Retrieved 20 September 2014.
  70. ↑ Benzow, Gregg (26 January 2014). "Germany's euroskeptic party revamps its image". Deutsche Welle. Archived from the original on 27 April 2015. Retrieved 29 January 2014.
  71. ↑ Lachmann, Günther (26 January 2014). "Wie die AfD ihr inhaltliches Vakuum füllen will". Die Welt (به آلمانی). Archived from the original on 4 April 2023. Retrieved 2 February 2014.
  72. ↑ Benzow, Gregg (26 January 2014). "Germany's euroskeptic party revamps its image". Deutsche Welle. Archived from the original on 27 April 2015. Retrieved 29 January 2014.
  73. ↑ Lachmann, Günther (26 January 2014). "Wie die AfD ihr inhaltliches Vakuum füllen will". Die Welt (به آلمانی). Archived from the original on 4 April 2023. Retrieved 2 February 2014.
  74. ↑ Czygan, Michael (26 January 2014). "Die Alternative für Deutschland nominiert in Aschaffenburg Kandidaten für Europa". Main Post (به آلمانی). Archived from the original on 24 September 2017. Retrieved 2 February 2014.
  75. ↑ "Unsere Kandidaten für Europa" (به آلمانی). Alternative für Deutschland. Retrieved 3 February 2014.[پیوند مرده]
  76. ↑ Marsh, Sarah (13 February 2014). "German anti-euro party says won't team up with xenophobes". Reuters. Archived from the original on 5 December 2015. Retrieved 21 May 2014.
  77. ↑ Waterfield, Bruno (24 April 2014). "EU elections: German Eurosceptics snub 'ridiculous' Ukip". The Telegraph. Archived from the original on 11 January 2022. Retrieved 21 May 2014.
  78. ↑ Waterfield, Bruno (24 April 2014). "EU elections: German Eurosceptics snub 'ridiculous' Ukip". The Telegraph. Archived from the original on 11 January 2022. Retrieved 21 May 2014.
  79. ↑ Barker, Alex (11 May 2014). "David Cameron's European Parliament group fights for survival". Financial Times. Archived from the original on 23 July 2014. Retrieved 26 May 2014.
  80. ↑ Der Bundeswahlleiter (n.d.). "Endgültiges Ergebnis der Europawahl 2014". Archived from the original on 5 July 2015.
  81. ↑ Nicolaou, Anna; Barker, Luke (12 June 2014). "Anti-euro German AfD joins Cameron's EU parliament group". Reuters. Archived from the original on 6 March 2016. Retrieved 12 June 2014.
  82. ↑ Nicolaou, Anna; Barker, Luke (12 June 2014). "Anti-euro German AfD joins Cameron's EU parliament group". Reuters. Archived from the original on 6 March 2016. Retrieved 12 June 2014.
  83. ↑ Arzheimer, Kai (January 2015). "The AfD: Finally a Successful Right-Wing Populist Eurosceptic Party for Germany?". West European Politics. 38 (3): 535–556. doi:10.1080/01402382.2015.1004230. S2CID 14613344. Archived from the original on 2 November 2021. Retrieved 31 October 2021 – via Arzheimer's personal website.
  84. ↑ "Landtagswahl 2014" (به آلمانی). Free State of Saxony. Archived from the original on 21 April 2023. Retrieved 1 September 2014.
  85. ↑ Torry, Harriet (31 August 2014). "Alternative for Germany Party Takes Its First Seats in a State Parliament". The Wall Street Journal. Archived from the original on 17 May 2023. Retrieved 31 August 2014.
  86. ↑ "Anti-euro party makes big leap in Thuringia, Brandenburg state elections". Deutsche Welle. 14 September 2014. Archived from the original on 27 April 2015. Retrieved 20 September 2014.
  87. ↑ Exner, Ulrich; Sturm, Daniel Friedrich (15 February 2015). "Wer bei Scholz Führung bestellt, wird sie bekommen". Die Welt (به آلمانی). Archived from the original on 25 May 2023. Retrieved 15 February 2015.
  88. ↑ "Setback for SPD after narrow win in Bremen". Deutsche Welle. 11 May 2015. Archived from the original on 18 May 2015. Retrieved 11 May 2015.
  89. ↑ "Germany's Far-Right Populists Have an Infighting Problem". The Atlantic. 22 September 2017. Archived from the original on 28 September 2017. Retrieved 27 September 2017.
  90. ↑ "Germany's euroskeptic AfD elects conservative leader Petry". Deutsche Welle. 4 July 2015. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved 5 July 2015.
  91. ↑ Schneider, Jens (6 July 2015). "Lucke und der Auszug der Gemäßigten". Süddeutsche Zeitung (به آلمانی). Archived from the original on 23 July 2023. Retrieved 6 July 2015.
  92. ↑ "Nach 'Richtungsentscheidung' AfD meldet Hunderte Austritte" (به آلمانی). N-TV. 7 July 2015. Archived from the original on 20 May 2016. Retrieved 9 July 2015.
  93. ↑ Barkin, Noah (8 July 2015). "German AfD founder leaves party decrying xenophobic shift". Reuters. Archived from the original on 22 December 2015. Retrieved 9 July 2015.
  94. ↑ "Ousted chief of Germany's euroskeptic AfD sets up new political party". Deutsche Welle. 19 July 2015. Archived from the original on 14 March 2016. Retrieved 20 July 2015.
  95. ↑ "Ex-chief of German anti-euro party starts new eurosceptic group". Yahoo News. Agence France-Presse. 19 July 2015. Archived from the original on 12 April 2019. Retrieved 12 May 2023.
  96. ↑ Deutsche AfD und FPÖ beschließen Zusammenarbeit (in German). بایگانی‌شده در ۲۰ مه ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine Der Standard. Retrieved 19 February 2016.
  97. ↑ Crisp, James (9 March 2016). "AfD links to Austrian far-right 'final straw' for ECR MEPs". Euractiv.com. Archived from the original on 4 April 2023. Retrieved 13 March 2016.
  98. ↑ Peter Teffer (9 March 2016). "EU parliament group tells German AfD party to leave". EU Observer. Archived from the original on 27 March 2022. Retrieved 13 April 2016.
  99. ↑ Peter Teffer (8 April 2016). "Right-wing German MEP quits parliament group". EU Observer. Archived from the original on 1 April 2022. Retrieved 13 April 2016.
  100. ↑ "German AfD lawmaker joins eurosceptic group in European Parliament". Europe online. 8 April 2016. Archived from the original on 4 April 2023. Retrieved 13 April 2016.
  101. ↑ "German AfD lawmaker evicted from conservative group in EU legislature". Europe online. 12 April 2016. Archived from the original on 23 April 2016.
  102. ↑ Oltermann, Philip (13 March 2016). "Anti-refugee AfD party makes big gains in German state elections". The Guardian. Archived from the original on 17 May 2023. Retrieved 14 March 2016.
  103. ↑ "Landtagswahlen 2016: Die sechs Datenanalysen zur Wahl". Der Spiegel. 14 March 2016. Archived from the original on 17 May 2023. Retrieved 14 March 2016.
  104. ↑ Moulson, Geir (4 September 2016). "Nationalists overtake Merkel's party in German state vote". Associated Press. Archived from the original on 27 March 2022. Retrieved 27 December 2021. The three-year-old Alternative for Germany, or AfD, won 21 to 22 percent of votes in the election for the state legislature in Mecklenburg-Western Pomerania, according to projections for ARD and ZDF television based on exit polls and partial counting. They put support for Merkel's Christian Democrats between 19 and 20 percent, their worst result yet in the state.
  105. ↑ "Berlin 2016". 19 September 2016. Archived from the original on 18 September 2016. Retrieved 19 September 2016.
  106. ↑ Bender, Ruth (1 May 2016). "Germany's AfD Adopts Anti-Islam Stance at Party Conference". The Wall Street Journal. Archived from the original on 17 May 2019. Retrieved 5 March 2017.
  107. ↑ Shotter, James (1 May 2016). "Germany's AfD party adopts anti-Islamic manifesto". Financial Times. Archived from the original on 11 September 2016. Retrieved 1 May 2016.
  108. ↑ Bellon, Tina (1 May 2016). "Anti-immigrant AfD says Muslims are not welcome in Germany". The Independent. Archived from the original on 3 May 2016.
  109. ↑ "German fury at AfD Hoecke's Holocaust memorial remark". BBC. 18 January 2017. Archived from the original on 15 February 2022. Retrieved 27 December 2021.
  110. ↑ Wehner, Markus (28 February 2015). "AfD-Vizechef im Porträt – Die drei Leben des Alexander Gauland". Frankfurter Allgemeine Zeitung (به آلمانی). Archived from the original on 20 February 2022. Retrieved 27 December 2021.
  111. ↑ Wehner, Markus (28 February 2015). "AfD-Vizechef im Porträt – Die drei Leben des Alexander Gauland". Frankfurter Allgemeine Zeitung (به آلمانی). Archived from the original on 20 February 2022. Retrieved 27 December 2021.
  112. ↑ Troianovski, Anton (23 April 2017). "Head of Germany's Upstart Anti-Immigrant Party Pushed Aside". The Wall Street Journal. Archived from the original on 17 May 2023. Retrieved 27 December 2021.
  113. ↑ Troianovski, Anton (23 April 2017). "Head of Germany's Upstart Anti-Immigrant Party Pushed Aside". The Wall Street Journal. Archived from the original on 17 May 2023. Retrieved 27 December 2021.
  114. ↑ "CDU/CSU remains strongest parliamentary group in the Bundestag despite losses". German Bundestag. 27 September 2017. Archived from the original on 24 September 2015. Retrieved 27 September 2017.
  115. ↑ "Bundestagswahl am 24. September 2017". Wahlrecht.de (به آلمانی). Archived from the original on 26 September 2017. Retrieved 26 September 2017.
  116. ↑ "Grundmandatsklausel – Die Bundeswahlleiterin" [Basic Mandate Clause – The Federal Returning Officer]. Federal Returning Officer (به آلمانی). Archived from the original on 12 June 2023. Retrieved 12 June 2023.
  117. ↑ "Frauke Petry, co-chair of the far-right AfD, to quit the party". Deutsche Welle. 26 September 2017. Archived from the original on 31 May 2020. Retrieved 27 December 2021.
  118. ↑ Elwazer, Schams; Clarke, Hilary (25 September 2017). "German far-right party AfD in disarray". CNN. Archived from the original on 5 June 2020. Retrieved 27 December 2021.
  119. ↑ "Frauke Petry, co-chair of the far-right AfD, to quit the party". Deutsche Welle. 26 September 2017. Archived from the original on 31 May 2020. Retrieved 27 December 2021.
  120. ↑ "Germany: Frauke Petry's Blue Party dissolves after election routs". Deutsche Welle. 6 November 2019. Archived from the original on 6 January 2020. Retrieved 27 December 2021.
  121. ↑ "Warum Poggenburg zurücktreten musste". Der Spiegel. 8 March 2018. Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  122. ↑ Ninz, Ulrike (8 March 2018). "Wer glaubt, die AfD mäßigt sich, liegt falsch". Süddeutsche Zeitung. Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  123. ↑ "André Poggenburg tritt aus seiner rechtsnationalen Partei ADPM aus". RND. 12 August 2019. Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  124. ↑ Schwichtenberg, Leonie; Zehnter, Lisa (2 August 2021). "Das Wahlprogramm der Alternative für Deutschland zur Bundestagswahl 2021" [The election manifesto of the Alternative for Germany for the 2021 federal election]. Democracy (به آلمانی). Manifesto Project. Archived from the original on 23 October 2021. Retrieved 31 October 2021.
  125. ↑ "Germany's far-right populist AfD: No gains, small losses". Deutsche Welle. 27 September 2021. Archived from the original on 26 October 2021. Retrieved 31 October 2021.
  126. ↑ Schultheis, Emily (28 September 2021). "Germany's far-right AfD loses nationally, but wins in the East". Politico. Archived from the original on 23 October 2021. Retrieved 31 October 2021.
  127. ↑ "Germany: Far-right AfD co-chair Jörg Meuthen quits party". Deutsche Welle. 28 January 2022. Archived from the original on 28 January 2022. Retrieved 28 January 2022.
  128. ↑ Kurmayer, Nikolaus J. (28 January 2022). "Far-right AfD chief Jörg Meuthen quits party". Euractiv. Archived from the original on 28 January 2022. Retrieved 28 January 2022.
  129. ↑ "Germany: SPD maintains winning streak in Saarland vote". Deutsche Welle. 27 March 2022. Archived from the original on 10 May 2022. Retrieved 10 May 2022.
  130. ↑ Martus, Theresa (9 May 2022). "AfD: Machtkämpfe in der Partei – Wird Meuthens Prophezeiung wahr?". www.morgenpost.de (به آلمانی). Archived from the original on 10 May 2022. Retrieved 10 May 2022.
  131. ↑ "Social Democrats win Lower Saxony election". Deutsche Welle. Archived from the original on 22 October 2022. Retrieved 22 October 2022.
  132. ↑ "Berlin: Conservatives projected to win repeated vote". Deutsche Welle. 13 February 2023. Archived from the original on 13 February 2023. Retrieved 18 May 2023.
  133. ↑ Marsh, Sarah; Rinke, Andreas; Marsh, Sarah (14 May 2023). "Scholz's Social Democrats win Bremen state vote, Greens slump". Reuters. Archived from the original on 18 May 2023. Retrieved 18 May 2023.
  134. ↑ "AfD in Bremen nicht zur Bürgerschaftswahl zugelassen". Sueddeutsche Zeitung (به آلمانی). 17 March 2023. Archived from the original on 25 June 2023. Retrieved 9 July 2023.
  135. ↑ "German far-right party wins its first county leadership post as it rises in polls". ABC News. Associated Press. 25 June 2023. Archived from the original on 27 June 2023. Retrieved 2 July 2023.
  136. ↑ "Germany: Far-right AfD wins first governing post". Deutsche Welle. 25 June 2023. Archived from the original on 30 June 2023. Retrieved 2 July 2023.
  137. ↑ "Germany's far-right AfD wins vote to lead district for first time". Reuters. 26 June 2023. Archived from the original on 25 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  138. ↑ "Muss Sesselmann gehen? Das sagen die Experten" [Does Sesselmann have to go? This is what the experts say]. Frankfurter Rundschau (به آلمانی). 2 July 2023. Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  139. ↑ "'Wähler wollen diese Partei': Chef der Bundeszentrale für politische Bildung über AfD" ['Voters Want This Part': Head of Federal Agency for Civic Education on AfD]. Die Welt (به آلمانی). 2 July 2023. Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  140. ↑ "Bundeszentrale für politische Bildung: AfD-Erfolg ist mehr als 'Protest'". tagesschau.de (به آلمانی). Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  141. ↑ "Hannes Loth wird erster hauptamtlicher AfD-Bürgermeister in Deutschland". MDR.DE (به آلمانی). Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  142. ↑ "Sachsen-Anhalt: Erster AfD-Bürgermeister Deutschlands in Raguhn-Jeßnitz gewählt". Der Spiegel (به آلمانی). 2 July 2023. ISSN 2195-1349. Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  143. ↑ "Sachsen-Anhalt: Erster AfD-Bürgermeister Deutschlands in Raguhn-Jeßnitz gewählt". Der Spiegel (به آلمانی). 2 July 2023. ISSN 2195-1349. Archived from the original on 2 July 2023. Retrieved 2 July 2023.
  144. ↑ Jackson, James (13 August 2023). "Germany considers ban on far-Right AfD". The Telegraph. ISSN 0307-1235. Archived from the original on 13 August 2023. Retrieved 13 August 2023.
  145. ↑ "Oberbürgermeisterwahl in Pirna: Kandidat Lochner gewinnt für AfD". mdr.de (به آلمانی). Archived from the original on 11 January 2024. Retrieved 17 December 2023.
  146. ↑ "AfD politician stabbed by man wielding box cutter". 5 June 2024. Archived from the original on 2 September 2024. Retrieved 10 June 2024.
  147. ↑ "Green and AfD's politicians most at risk of violent attacks in Germany". 17 May 2024. Archived from the original on 10 June 2024. Retrieved 10 June 2024.
  148. ↑ Zick, Valentin (15 January 2024). "Secret plan against Germany". Correctiv. Archived from the original on 21 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  149. ↑ "Germany: AfD disputes 'remigration' investigative report". Deutsche Welle. 10 January 2024. Archived from the original on 21 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  150. ↑ "German far-right party assailed over report of extremist meeting". Associated Press. 18 January 2024. Archived from the original on 18 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  151. ↑ "German far-right party assailed over report of extremist meeting". Associated Press. 18 January 2024. Archived from the original on 18 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  152. ↑ Tanno, Sophie (20 January 2024). "Germany's far-right AfD face mounting protests over plan to deport migrants". CNN. Archived from the original on 20 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  153. ↑ "Tens of thousands protest in Germany against the far-right". Al Jazeera. 20 January 2024. Archived from the original on 20 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  154. ↑ "Germany's Scholz condemns alleged plot by far-right groups to deport millions if they take power". Associated Press. 11 January 2024. Archived from the original on 17 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  155. ↑ "Tens of thousands protest in Germany against the far-right". Al Jazeera. 20 January 2024. Archived from the original on 20 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  156. ↑ Tanno, Sophie (20 January 2024). "Germany's far-right AfD face mounting protests over plan to deport migrants". CNN. Archived from the original on 20 January 2024. Retrieved 21 January 2024.
  157. ↑ "Germany: Court says far-right AfD is suspected of extremism". BBC News. 13 May 2024. Archived from the original on 14 May 2024. Retrieved 14 May 2024.
  158. ↑ "German secret service can continue surveillance of AfD". DW. Archived from the original on 14 May 2024. Retrieved 14 May 2024.
  159. ↑ "Far-right ID group expels Alternative for Germany". Politico. 23 May 2024. Archived from the original on 23 May 2024. Retrieved 23 May 2024.
  160. ↑ "Riesen-Eklat in Brüssel: AfD fliegt aus Fraktion". Kronen Zeitung (به آلمانی). 23 May 2024. Archived from the original on 23 May 2024. Retrieved 23 May 2024.
  161. ↑ Nir, Sarah Maslin; Schuetze, Christopher F. (10 June 2024). "In Germany, Far-Right Party Rises to 2nd Place in E.U. Election". The New York Times. ISSN 0362-4331. Archived from the original on 10 June 2024. Retrieved 11 June 2024.
  162. ↑ Nöstlinger, Nette (9 June 2024). "German conservatives first, far-right AfD second in EU election". POLITICO. Archived from the original on 2 September 2024. Retrieved 11 June 2024.
  163. ↑ "Far-right AfD becomes strongest party in eastern German states". Archived from the original on 14 June 2024. Retrieved 14 June 2024.
  164. ↑ "Far-right AfD strong in eastern Germany, among young voters". Deutsche Welle. 10 June 2024. Archived from the original on 2 September 2024. Retrieved 14 June 2024.
  165. ↑ Nöstlinger, Nette (9 June 2024). "German conservatives first, far-right AfD second in EU election". POLITICO. Archived from the original on 2 September 2024. Retrieved 11 June 2024.
  166. ↑ "AfD's EU delegation shaken up following election results". euronews. 10 June 2024. Archived from the original on 2 September 2024. Retrieved 11 June 2024.
  167. ↑ "New far-right group led by Germany's AfD founded in European Parliament". POLITICO (به انگلیسی). 10 July 2024. Retrieved 4 December 2024.
  168. ↑ "German far right wins first major election since World War II". The Washington Post (به انگلیسی). 1 September 2024. Archived from the original on 1 September 2024. Retrieved 2 September 2024.
  169. ↑ "Far right set to win in a German state for the first time since WWII". The Washington Post (به انگلیسی). 1 September 2024. Archived from the original on 3 September 2024. Retrieved 2 September 2024.
  170. ↑ "Far-right AfD wins eastern state in Germany's regional election". Al Jazeera (به انگلیسی). 1 September 2024. Archived from the original on 1 September 2024. Retrieved 2 September 2024.
  171. ↑ Oltermann, Philip (1 September 2024). "Success of far-right AfD shows east and west Germany are drifting further apart". The Guardian (به انگلیسی). Archived from the original on 1 September 2024. Retrieved 2 September 2024.
  172. ↑ "German far right hails 'historic' election victory in east". BBC News (به انگلیسی). 1 September 2024. Archived from the original on 2 September 2024. Retrieved 2 September 2024.
  173. ↑ "Brandenburg election: Olaf Scholz's SPD narrowly beats AfD - exit polls". BBC News (به انگلیسی). 22 September 2024. Retrieved 23 September 2024.
  174. ↑ Gómez, Martín González; Marcus, Ilana; Lee, Jasmine C.; Schuetze, Christopher F.; Holder, Josh; Chang, Agnes (23 February 2025). "Germany Election Maps: How Conservatives Regained Power". The New York Times (به انگلیسی). Retrieved 24 February 2025.
  175. ↑ "Bundestagswahl 2025 > Ergebnisse". Federal Returning Officer (به آلمانی). 23 February 2025. Retrieved 27 February 2025.
  176. ↑ "Germany's far-right AfD tops poll for first time in blow to chancellor-in-waiting Merz" (به انگلیسی). Reuters.
  177. ↑ «معاون آنگلا مرکل: سازمان امنیت باید حزب "آلترناتیو برای آلمان" را زیر نظر بگیرد». دویچه وله فارسی. ۳۱ ژانویه ۲۰۱۶.
  178. ↑ Mack, Steffen; Serif, Walter (30 January 2016). ""Sie können es nicht lassen!"". Mannheimer Morgen (به آلمانی). Retrieved 30 January 2016.
  179. ↑ «استفاده ابزاری حزب پوپولیست AfD از اسلام‌ستیزی برای کسب رای». دویچه وله فارسی. ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۷.
  180. ↑ ۱۸۰٫۰ ۱۸۰٫۱ ۱۸۰٫۲ «ده نکته‌ای که باید دربارهٔ حزب AfD (آلترناتیو برای آلمان) بدانید». دویچه وله فارسی. ۲ سپتامبر ۲۰۱۷.
  181. ↑ "German state elections: Success for right-wing AfD, losses for Merkel's CDU" (به آلمانی). Archived from the original on 18 March 2016. Retrieved 2021-03-16.
  182. ↑ "Hamburg-Wahl" (به آلمانی). Archived from the original on 23 February 2020. Retrieved 2020-03-02.
  183. ↑ "سبزها و سوسیال دموکرات‌ها، پیروز انتخابات در دو ایالت آلمان" (به آلمانی).
  184. ↑ ۱۸۴٫۰ ۱۸۴٫۱ "Election results PDF" (PDF) (به آلمانی). 15 October 2017. Archived from the original (PDF) on 16 October 2017. Retrieved 15 October 2017.
  185. ↑ ۱۸۵٫۰ ۱۸۵٫۱ "Bürgerschaftswahl Land Bremen". wahlen-bremen.de (به آلمانی). Retrieved 31 May 2019.
  186. ↑ "Bürgerschaftswahl Land Bremen 2015". www.wahlen-bremen.de. Archived from the original on 27 December 2019. Retrieved 16 March 2021.
  187. ↑ "Landtagswahl am 14. Mai 2017 in Nordrhein-Westfalen". Wahlrecht.de (به آلمانی). Retrieved 14 May 2017.
  188. ↑ "Landtagswahl im Saarland am 26. März 2017". Wahlrecht.de (به آلمانی). Retrieved 25 April 2017.
  189. ↑ "Landtagswahl Sachsen-Anhalt 2021". mdr.de (به آلمانی). Retrieved 17 June 2021. {{cite news}}: Text "MDR.DE" ignored (help)
  190. ↑ "Landtagswahl am 7. Mai 2017 in Schleswig-Holstein". Wahlrecht.de (به آلمانی). Retrieved 8 May 2017.
  191. ↑ «پیروزی پوپولیست‌ها در آلمان؛ آیا زندگی برای خارجیان سخت‌تر می‌شود؟». دویچه وله فارسی. ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۷.
  192. ↑ "Bundestagswahl am 22. September 2013". Wahlrecht.de (به آلمانی). Retrieved 25 April 2017.
  193. ↑ "CDU/CSU remains strongest parliamentary group in the Bundestag despite losses". German Bundestag. 27 September 2017.
  194. ↑ "Bundestagswahl am 24. September 2017". Wahlrecht.de (به آلمانی). Retrieved 26 September 2017.
  195. ↑ "سازمان امنیت داخلی: حزب آلترناتیو آلمان مظنون به گرایش راست افراطی است" (به آلمانی). Retrieved 2021-03-16.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=آلترناتیو_برای_آلمان&oldid=41615858»