آنگران هفتم
آنگران هفتم (به فرانسوی: Enguerrand VII de Coucy) (۱۳۴۰ میلادی– ۱۸ فوریه ۱۳۹۷ میلادی) اشراف‌زاده فرانسوی و آخرین سنیور کوسی در پیکاردی در شمال پادشاهی فرانسه از سال ۱۳۴۷ میلادی تا هنگام مرگش در سال ۱۳۹۷ میلادی بود. آنگران سوم با ازدواج با ایزابلا داماد ادوارد سوم، پادشاه انگلستان شد و اراضی زیادی از جمله کنت‌نشین سوآسون در فرانسه را از او دریافت نمود. او در جنگ صلیبی علیه امپراتوری عثمانی شرکت کرد و سال ۱۳۹۶ میلادی در نبرد نیکوپولیس اسیر شد. آنگران سوم با ابتلا به طاعون خیارکی یک سال بعد در اسارت در بورسا جان باخت.
| آنگران هفتم | |
|---|---|
| سنیور کوسی | |
 | |
| ۱۳۹۷–۱۳۴۷ میلادی | |
| پیشین | آنگران ششم |
| زاده | ۱۳۴۰ میلادی قلعه کوسی، پیکاردی، فرانسه |
| درگذشته | ۱۸ فوریه ۱۳۹۷ میلادی (۵۷ سال) بورسا، امپراتوری عثمانی |
| همسر(ان) | ایزابلای انگلستان ایزابل لورن |
| پدر | آنگران ششم |
| مادر | کاترین اتریش |
زندگی‌نامه ویرایش
آنگران هفتم سال ۱۳۴۰ میلادی زاده شد. او تنها فرزند پدرش آنگران ششم، سنیور کوسی و مادرش شاهزاده کاترین، دختر لئوپولت یکم، دوک اتریش از خاندان هابسبورگ بود. کاترین همچنین نوه دختری آمادئوس پنجم، کنت ساووی به حساب می‌آمد. فیلیپ ششم، پادشاه فرانسه به دنبال کسب متحد در جنگ با ادوارد سوم، پادشاه انگلستان، موجبات ازدواج پدر و مادر او را فراهم کرده بود. پدرش سال ۱۳۴۶ میلادی در جنگ با انگلیسی‌ها کشته شد. سرپرستی او در اختیار عمویش ژان دو کوسی قرار گرفت. مادرش توانست با اعطای بخشی از املاک و مستقلات آنگران ششم به برادران و خواهران او، جانشینی آنگران هفتم بر بیشتر دارایی‌های پدرش، شامل نواحی کوسی، مارل، لا فر، بویسی-آن-بری و وازی-لو-کمبرسیس و قصبات آن را را تثبیت کند. گفته می‌شود کاترین اهتمام ویژه‌ای برای آموزش آنگران هفتم مخصوصاً در زمینه هنر و علوم صرف می‌کرد. به هر صورت، کاترین سال ۱۳۴۸ میلادی با شخص دیگری ازدواج کرد و یک سال بعد در جریان شیوع مرگ سیاه در اثر ابتلا به طاعون خیارکی درگذشت. همانند بسیاری دیگر از هم‌عصرانش، اطلاعات دیگری از دوران کودکی آنگران هفتم در دست نیست.[۱]
در جریان مراحل آغازین جنگ صدساله، در پی حمله انگلیسی‌ها به شمال شرقی فرانسه در ماه نوامبر سال ۱۳۵۵ میلادی و اعلان بسیج عمومی از طرف ژان دوم، پادشاه فرانسه، آنگران در سن پانزده سالگی در قالب گردانی از اشراف پیکاردی موسوم به «مورو دو فیِن» برای نخستین بار راهی جنگ شد. به هر صورت با عقب‌نشینی دشمن درگیری خاصی پدید نیامد.[۲]
با توجه به روحیه ضد والوآیی حاکم بر اشراف شمال فرانسه، آنگران نیز احتمالاً در جریان قضایای مربوط به شارلِ ناوار، مدعی تاج‌وتخت فرانسه در سال ۱۳۵۷ میلادی، دخیل بوده‌است. به هر صورت با شم سیاسی که داشت مدت زیادی با شارل همراهی نکرد و حتی به مخالفت با او پرداخت. متعاقباً سال ۱۳۵۸ میلادی یکی از عوامل سرکوب شدید دهقانان در شورش ژاکری علیه شارل، ولیعهد فرانسه بود.[۳]
در پی انعقاد پیمان برتینی در سال ۱۳۶۰ میلادی که موقتاً به جنگ بین فرانسوی‌ها و انگلیسی‌ها پایان داد، آنگران به عنوان یکی از قدرتمندترین حاکمان شمال فرانسه و یکی از هسته‌های مقاومت علیه انگلیسی‌ها، جزو چهل اشراف‌زاده‌ای بود که برای تضمین پایبندی فرانسه به مفاد پیمان به عنوان گروگان به انگلستان فرستاده شد. دو تن از پسران و یکی از برادران ژان دوم، پادشاه فرانسه نیز جزو این گروگان‌ها بودند. با وجود توافق بر آزاد شدن مرحله به مرحله این افراد، در اثر کوتاهی فرانسه در پرداخت غرامت مقرر شده و عمل به تعهدات ارضی خود، گروگان‌ها مدت طولانی‌تری در اسارت ماندند. ژان دوم سعی داشت در مراحل نخستین توافق آنگران را باز پس بگیرد اما ادوارد سوم، پادشاه انگلستان این اجازه را نمی‌داد. به هر صورت آنگران و سایر گروگان‌ها در این دوران بسیار مورد تنعم انگلیسی‌ها بودند و می‌توانستند آزادانه گردش و خوش‌گذرانی کنند.[۴]
در این زمان آنگران مورد توجه ایزابلا، دختر بزرگ ادوارد سوم قرار گرفت. ایزابلا با بهره‌مندی از دارایی‌های متعدد که پدرش به او بخشیده بود، زنی مستقل به حساب می‌آمد. ادوارد سوم سال ۱۳۶۳ میلادی تمامی اراضی خانوادگی به ارث رسیده به او در یورک‌شر، لانکاشر، وستمورلند و کامبرلند در انگلستان را که پیش از این مصادره شده بود، به آنگران بازگرداند. آنگران ماه ژوئیه سال ۱۳۶۵ میلادی در مراسمی مجلل در کاخ وینزر با ایزابلا ازداوج کرد. درحالی که انگلستان و فرانسه در این زمان موقتاً در شرایط صلح به سر می‌بردند، هر دو طرف از این ازدواج منافع سیاسی و مادی زیادی می‌بردند. ایزابلا که برای ششمین بار قصد ازدواج می‌کرد، در این هنگام ۳۳ سال داشت و ۸ سال از آنگران بزرگ‌تر بود. در پی این وصلت آنگران توسط ادوارد سوم بدون دریافت غرامت از وضعیت گروگان بودن آزاد شد و چهار ماه بعد به همراه همسر خود به فرانسه بازگشت. ایزابلا در این هنگام باردار بود و ماه آوریل سال بعد دختری برای آنگران به دنیا آورد که ماری نام گرفت. زوج به همراه نوزاد ماه بعد مجدداً به انگلستان رفتند. ادوارد سوم به دنبال تقویت هر چه بیشتر رابطه، مقام ارل بدفورد را به آنگران اعطا کرد. بدین شکل از او با عنوان «اینگلرام، ارل بدفورد» در منابع انگلیسی یاد شده‌است. آنگران همچنین نشان بند جوراب را از پادشاه انگلستان دریافت نمود. ماه آوریل سال ۱۳۶۷ میلادی دختر دیگری برای آنگران این بار در انگلستان زاده شد که همانند مادربزرگ مادری‌اش، فیلیپا نامیده گشت. در این حال ادوارد سوم کنت‌نشین سوآسون در فرانسه را که به تازگی به عنوان غرامت از گی دو بلوآ، یکی از گروگان‌ها گرفته بود، به آنگران سپرد. بدین ترتیب آنگران حاکم بخش بزرگی از پیکاردی شد. ماه ژوئیه همان سال به فرانسه مراجعت کرد.[۵]
در تک‌چهره‌ای که از حدود ۲۰۰ سال پس از مرگ او باقی مانده‌است، آنگران هفتم فردی بلند قامت، قوی‌هیکل، تیره‌گون و عبوس ترسیم شده‌است. با وجود این که برخی ویژگی‌های ظاهری آنگران ممکن است به نگارگر رسیده باشد، به هر صورت با توجه به فاصله‌ای که بین این اثر و زندگانی او وجود دارد این توصیفات می‌تواند خیالی باشد.[۶]
پانویس ویرایش
- ↑ Tuchman 1978, p. 46 & 48–49 & 61–62.
- ↑ Tuchman 1978, p. 141.
- ↑ Tuchman 1978, p. 169–170 & 181–182.
- ↑ Tuchman 1978, p. 189–190 & 193–194 & 200.
- ↑ Tuchman 1978, p. 204 & 207 & 219–221.
- ↑ Tuchman 1978, p. 193–194.
منابع ویرایش
- Tuchman, Barbara (1978). A Distant Mirror: The Calamitous 14th Century. New York: Ballantine Books. ISBN 978-0-307-79369-0.