الکساندر یکم، امپراتور روسیه
بخش آغازین این مقاله ممکن است به خوبی چکیدهای از نکات کلیدی محتوای آن را بیان ندارد. |
الکساندر یکم تزار روسیه از سال ۱۸۰۱ تا ۱۸۲۵ میلادی بر مسند قدرت بود و در تاریخ روسیه به الکساندر متحد معروف است.
| الکساندر یکم، امپراتور روسیه | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| سلطنت | ۲۴ مارس ۱۸۰۱–۱ دسامبر ۱۸۲۵ | ||||
| ۱۵ سپتامبر ۱۸۰۱ | |||||
| پیشین | پاول یکم | ||||
| جانشین | نیکلای یکم | ||||
| زاده | ۱۶ دسامبر ۱۸۸۸ سن پترزبورگ، امپراتوری روسیه | ||||
| درگذشته | الگو:مرگ و سن۱۹۳۴ تاگانروگ، امپراتوری روسیه | ||||
| آرامگاه | کلیسای جامع پتر و پل | ||||
| |||||
| خاندان | رومانوف | ||||
| پدر | پاول یکم | ||||
| مادر | ماریا فئودورفنا | ||||
| امضاء |  | ||||
الکساندر اول (۱۶ دسامبر ۱۸۸۸–۹ اکتبر ۱۹۳۴)، به عنوان الکساندر متحد نیز شناخته می‌شود، پادشاه صربها، کروات‌ها و اسلوونی‌ها از ۱۶ اوت ۱۹۲۱ تا ۳ اکتبر ۱۹۲۹ و پادشاه یوگسلاوی از ۳ اکتبر ۱۹۲۹ تا زمان ترورش در سال ۱۹۳۴ بود. ۱۳ سال سلطنت او طولانی‌ترین سلطنت در میان سه پادشاه پادشاهی یوگسلاوی است. الکساندر در Cetinje، مونته‌نگرو به دنیا آمد و دومین پسر پیتر و زورکا کاراجورجویچ بود. سلسله کاراجورجویچ ۳۰ سال قبل از قدرت در صربستان کنار گذاشته شده‌بود و اسکندر زندگی اولیه خود را در تبعید همراه با پدرش در مونته‌نگرو و سپس در سوئیس گذراند. پس از آن به روسیه نقل مکان کرد و در سپاه امپراتوری پیج ثبت‌نام کرد. پس از یک کودتا و قتل پادشاه الکساندر اول اوبرنوویچ در سال ۱۹۰۳، پدرش پادشاه صربستان شد. در سال ۱۹۰۹، برادر بزرگ اسکندر، جورج، از ادعای خود برای تاج و تخت انصراف داد و اسکندر را وارث آشکار کرد. اسکندر در طول جنگ‌های بالکان خود را به عنوان یک فرمانده متمایز کرد و ارتش صربستان را به پیروزی بر عثمانی‌ها و بلغارها رساند. در سال ۱۹۱۴، او شاهزاده نایب السلطنه صربستان شد. در طول جنگ جهانی اول، او فرماندهی اسمی ارتش سلطنتی صربستان را بر عهده داشت. در سال ۱۹۱۸، الکساندر بر اتحاد صربستان و استان‌های اتریش سابق بوسنی، کرواسی و اسلوونی به پادشاهی صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها نظارت کرد. او پس از مرگ پدرش در سال ۱۹۲۱ به تاج و تخت نشست. دوره طولانی بحران سیاسی به دنبال داشت که با ترور رهبر کروات استیپان رادیچ به اوج خود رسید. در پاسخ، اسکندر قانون اساسی ویدوودان را در سال ۱۹۲۹ لغو کرد، پارلمان را لغو کرد، نام کشور را به پادشاهی یوگسلاوی تغییر داد و یک دیکتاتوری سلطنتی برقرار کرد. قانون اساسی ۱۹۳۱ حکومت شخصی اسکندر را رسمیت بخشید و وضعیت یوگسلاوی را به عنوان یک کشور واحد تأیید کرد و جمعیت غیر صرب را تشدید کرد. تنش‌های سیاسی و اقتصادی با شیوع رکود بزرگ، که کشور عمدتاً روستایی را ویران کرد، تشدید شد. اسکندر در امور خارجی از پیمان بالکان با یونان، رومانی و ترکیه حمایت کرد و در پی بهبود روابط با بلغارستان بود. در سال ۱۹۳۴، الکساندر سفری دولتی به فرانسه را آغاز کرد تا از آنتنت کوچک در برابر بدخواهی مجارستانی و طرح‌های امپریالیستی ایتالیا حمایت کند. در طی توقفی در مارسی، وی توسط ولادو چرنوزمسکی، یکی از اعضای سازمان انقلابی مقدونیه داخلی طرفدار بلغارستان، که از اوستاشه کروات به رهبری آنته پاولیچ کمک دریافت کرد، ترور شد. لوئی بارتو وزیر خارجه فرانسه نیز در این حمله جان باخت. اسکندر توسط پسر یازده ساله اش، پیتر دوم، در زمان نایب‌نشینی پسر عموی اولش شاهزاده پل، جانشین او شد.
زندگی شخصی ویرایش
الکساندر کاراجورجویچ در ۱۶ دسامبر ۱۸۸۸ در شاهزاده مونته‌نگرو به عنوان چهارمین فرزند و پسر دوم پیتر کاراجورجویچ و همسرش پرنسس زورکا به دنیا آمد. پدربزرگ پدری او که اسکندر نیز نام داشت، مجبور شده‌بود از سمت شاهزاده صربستان کناره‌گیری کند و قدرت را به خانه رقیب اوبرنوویچ تسلیم کند. پدربزرگ مادری اسکندر نیکلاس اول شاهزاده مونته‌نگرو بود، علیرغم برخورداری از حمایت امپراتوری روسیه، در زمان تولد اسکندر و اوایل کودکی، خاندان کاراجورجویچ در تبعید سیاسی بود و اعضای خانواده در سراسر اروپا پراکنده بودند و قادر به بازگشت به صربستان نبودند.
صربستان اخیراً از یک شاه نشین به پادشاهی تحت فرمان اوبرنوویچ‌ها که با حمایت قوی اتریش-مجارستان حکومت می‌کردند، تبدیل شده بود. تضاد بین دو خاندان سلطنتی رقیب به حدی بود که پس از ترور شاهزاده میهایلو اوبرنوویچ در سال ۱۸۶۸ (رویدادی که Karađorđevićs مشکوک به شرکت در آن بودند)، به ایجاد تغییرات در قانون اساسی متوسل شد و به‌طور خاص اعلام کرد که وارد صربستان شده است. و سلب حقوق شهروندی آنها.
الکساندر دو ساله بود که مادرش، پرنسس زورکا، در سال ۱۸۹۰ بر اثر عوارض ناشی از تولد برادر کوچکترش، اندرو، که ۲۳ روز بعد درگذشت، درگذشت.
اسکندر دوران کودکی خود را در مونته‌نگرو گذراند. در سال ۱۸۹۴، پدر بیوه او چهار فرزند از جمله اسکندر را به ژنو برد، جایی که مرد جوان تحصیلات ابتدایی خود را به پایان رساند. . مورخ بریتانیایی رابرت ستون واتسون توصیف کرد که اسکندر در زمان اقامت خود در سن پترزبورگ یک روسوفیل شد و از تمایل امپراتور نیکلاس دوم برای دادن پناهگاهی به او بسیار سپاسگزار بود، جایی که با او با احترام و احترام بسیار رفتار شد.
به عنوان یک صفحه، الکساندر به عنوان فردی سخت کوش و مصمم توصیف می‌شد و در عین حال یک «تنها» بود که خود را حفظ می‌کرد و به ندرت احساسات خود را نشان می‌داد. مهمان افتخاری در وعده‌های غذایی که توسط خانواده امپراتوری روسیه برگزار می‌شد، که افتخار بزرگی برای یک شاهزاده از خانواده شاهزاده سرنگون شده صربستان بود.
اسکندر در طول مدت اقامت خود در سن پترزبورگ از صومعه الکساندر نوسکی دیدن کرد، جایی که راهب مقدس نمادی از شاهزاده الکساندر نوسکی را به اسکندر داد و او را به قبر مارشال الکساندر سووروف راهنمایی کرد پس از بازدید از صومعه، اسکندر ابراز تمایل کرد که یک صومعه باشد. ژنرال بزرگی مانند مارشال سووروف یا شاهزاده الکساندر نوسکی که می‌گفتند وقتی مرد بود می‌خواست فرماندهی یک ارتش بزرگ یا یک ناوگان بزرگ را بر عهده بگیرد.
در سال ۱۹۰۳، زمانی که جورج و الکساندر جوان در مدرسه بودند، گروهی از توطئه گران کودتای خونینی را در پادشاهی صربستان انجام دادند که به عنوان سرنگونی ماه مه شناخته شد که در آن پادشاه اسکندر و ملکه دراگا به قتل رسیدند و قطعه قطعه شدند؛ بنابراین خاندان Karađorđević پس از چهل و پنج سال تاج و تخت صرب را بازپس گرفتند و پدر ۵۸ ساله اسکندر پادشاه صربستان شد و باعث شد جورج و اسکندر برای ادامه تحصیل به صربستان بازگردند. پس از پانزدهمین سالگرد تولد اسکندر، پادشاه پیتر اسکندر را به عنوان سرباز ارتش سلطنتی صربستان به خدمت گرفت و به افسرانش دستور داد که تنها در صورت اثبات شایستگی پسرش را ارتقا دهند. در ۲۵ مارس ۱۹۰۹، اسکندر به‌طور ناگهانی توسط پدرش بدون هیچ توضیحی به بلگراد فراخوانده شد. به غیر از این، او یک اطلاعیه مهم برای پسرش داشت.
دوران ولیعهد ویرایش
یک رویداد کلیدی برای شاهزاده اسکندر در ۲۷ مارس ۱۹۰۹ رخ داد، زمانی که برادر بزرگترش، ولیعهد جورج، پس از فشار شدید محافل سیاسی در صربستان، علناً ادعای خود را برای تاج و تخت انکار کرد. بسیاری در صربستان، از جمله شخصیت‌های قدرتمند سیاسی و نظامی مانند نخست‌وزیر نیکولا پاشیچ، و همچنین افسران عالی‌رتبه دراگوتین «آپیس» دیمیترییوویچ و پتار ژیوکوویچ، که قدردان ماهیت تکانشی و شخصیت بی‌ثبات و حادثه خیز مرد جوان نبودند. مدتها بود که جورج را برای حکومت نالایق می‌دانست. آنها بر این باور بودند که شاهزاده اسکندر توانایی‌های یک حاکم خوب را دارد. جورج خدمتکار خود کولاکوویچ را با لگد زدن به شکمش کشت که به عنوان آخرین نی بود. این مرگ باعث رسوایی بزرگی در میان مردم صربستان و همچنین مطبوعات اتریش-مجارستان شد که به‌طور گسترده در مورد آن گزارش دادند و شاهزاده جورج ۲۱ ساله مجبور شد از ادعای خود برای تاج و تخت چشم پوشی کند. در سال ۱۹۱۰، ولیعهد اسکندر تقریباً بر اثر تیفوس معده درگذشت و تا پایان عمر با مشکلات معده باقی ماند. در آستانه جنگ اول بالکان ۱۹۱۲–۱۹۱۳، اسکندر نقش یک دیپلمات را بازی کرد و از صوفیه بازدید کرد تا با تزار فردیناند بلغارستان برای گفتگوهای مخفیانه برای لیگ بالکان، که هدف آن بیرون راندن عثمانی‌ها از بالکان بود، ملاقات کند. بلغارستان و صربستان هر دو ادعاهای رقیب در قبال منطقه عثمانی مقدونیه داشتند و مذاکرات با فردیناند دشوار بود. اسکندر به همراه پسر تزار فردیناند، ولیعهد بوریس (تزار آینده بوریس سوم بلغارستان)، برای دیدن امپراتور روسیه نیکلاس دوم به سن پترزبورگ سفر کرد تا از روسیه در مورد برخی مواردی که بین صربها و بلغارها تقسیم می‌کرد در مارس ۱۹۱۲ میانجیگری کند. صربستان و بلغارستان یک اتحاد دفاعی امضا کردند که بعداً (مه ۱۹۱۲) یونان به آن پیوست.
جنگ جهانی اول ویرایش
در مارس ۱۹۱۲، اسکندر با ده فرمانده ارشد نظامی ملاقات کرد. همه آنها توافق کردند که به تمام درگیری‌های داخلی در ارتش پایان دهند و به‌طور کامل به تحقق اهداف ملی متعهد شوند، که فضا را برای تحکیم قبل از دو جنگ متوالی بالکان فراهم کرد. در جنگ اول بالکان در سال ۱۹۱۲، به عنوان فرمانده ارتش اول، ولیعهد اسکندر نبردهای پیروزمندانه ای را در کومانوو و بیتولا انجام داد. یکی از ارزشمندترین لحظات اسکندر زمانی بود که او عثمانی‌ها را از کوزوو بیرون راند و در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۲ ارتش صربها را در بررسی میدان پرندگان سیاه رهبری کرد. میدان پرندگان سیاه جایی بود که صربها به رهبری شاهزاده لازار در یک نبرد افسانه ای شکست خورده بودند. توسط سلطان مراد اول عثمانی در ۲۸ ژوئن ۱۳۸۹ و صربها آن را سرزمین مقدس می‌دانند. برای او افتخار بزرگی بود که به صرب‌هایی که در آن نبرد قبلی سقوط کرده بودند، احترام بگذارد. پس از جنگ اول بالکان، اختلافاتی بین پیروزمندان بر سر کنترل مقدونیه پدید آمد و صربستان و یونان اتحادی را علیه بلغارستان امضا کردند. بعداً در سال ۱۹۱۳، در طول جنگ دوم بالکان، اسکندر ارتش صربها را در نبرد برگالنیکا علیه بلغارها فرماندهی کرد. پس از عقب‌نشینی عثمانی‌ها از اسکوپیه (که اکثر آنها پس از شورش آلبانیایی در سال ۱۹۱۲ ترک کرده بودند)، شاهزاده اسکندر با گل توسط مردم محلی روبرو شد. او ایستاد و از دختر هفت ساله ای به نام واسکا زویچوا پرسید: "تو چی هستی؟" (Pa šta si ti؟) وقتی او پاسخ داد "بلغاری!" (Bugarka!)، شاهزاده به او سیلی زد. این خبر این رویداد به سرعت در سراسر بلغارستان پخش شد. در سالهای ۱۹۲۰ و ۱۹۲۱، مقامات صربستان به دنبال پدر دختر، دانائیل زویچف، پرداختند و به او پیشنهاد پول دادند تا این رویداد را تخیلی رد کند، اما او نپذیرفت.
پس از جنگ دوم بالکان، شاهزاده اسکندر در جنگ پیچیده قدرت بر سر نحوه اداره مقدونیه طرف شد. در این مورد، اسکندر سرهنگ دراگوتین دیمیتریویچ «آپیس» را به دست آورد و در پی آن، پدر اسکندر، پادشاه پیتر، موافقت کرد که قدرت‌های سلطنتی را به پسرش واگذار کند. اگرچه سرهنگ دیمیتریویچ مغز متفکر کودتای ۱۹۰۳ بود که خاندان کاراجورجویچ را به تاج و تخت صربستان بازگرداند، اسکندر به او اعتماد نداشت، در مورد تلاش‌های او برای اینکه خود را به عنوان یک «پادشاه ساز» معرفی کند و ارتش صربستان را «دولتی در داخل کشور» قرار دهد. دولت خارج از کنترل غیرنظامی به عنوان یک تهدید بزرگ وجود دارد
علاوه بر این، اسکندر دیمیتریویچ را یک دسیسه غیرمسئول می‌دانست که با خیانت به یک پادشاه ممکن است همیشه به پادشاه دیگری خیانت کند. در ژانویه ۱۹۱۴، نیکولا پاشیچ، نخست‌وزیر صربستان، نامه ای به امپراتور نیکلاس دوم فرستاد که در آن پادشاه پیتر ابراز تمایل کرد که پسرش با یکی از دختران نیکلاس نیکلاس ازدواج کند و در پاسخ خود اظهار داشت که دخترانش مجبور به این کار نمی‌شوند. ازدواج کرد، اما اشاره کرد که اسکندر در آخرین سفرهایش به سن پترزبورگ در طول شام در کاخ زمستانی مدام نگاه‌های محبت آمیز به دوشس بزرگ تاتیانا می‌کرد و باعث شد که حدس بزند که اسکندر با او بود که می‌خواست با او ازدواج کند. در ۲۴ ژوئن ۱۹۱۴، اسکندر نایب السلطنه صربستان شد.
در ۲۴ ژوئیه ۱۹۱۴، الکساندر یکی از اولین مقامات صرب بود که اولتیماتوم اتریشی حاوی عباراتی را دید که عمداً برای القای رد نوشته شده بود. با مراجعه به روسیه برای کمک، به اسکندر توصیه شد که تا آنجا که می‌تواند به اولتیماتوم کمک کند. الکساندر دیر گفت که «تا جایی که یک فرد مستقل می‌توانست پیش رفت» تا اولتیماتوم را بپذیرد، زیرا صربستان همه شروط را پذیرفت، به جز شروطی که از افسران پلیس اتریش می‌خواست که در مورد ترور آرشیدوک فرانتس فردیناند تحقیق می‌کردند، بتوانند در خاک صربستان عمل کنند. اختیارات دستگیری، که می‌توانست پایان مؤثر صربستان به عنوان یک کشور مستقل باشد. همان‌طور که انتظار می‌رفت، اتریشی‌ها به صربستان اعلان جنگ کردند و اسکندر خود را به آماده‌سازی دفاع از کشورش انداخت. اسکندر در نامه ای به نیکلاس پادشاه مونته‌نگرو نوشت: «خدا دوباره اراده کرده است که مردم صربستان جان خود را برای صربها در همه جا بدهند. .. برای حمایت پدران عزیز و فرزانه ام دعا می‌کنم»
در آغاز جنگ جهانی اول او فرمانده عالی ارتش صربستان بود. فرماندهی واقعی در دست رئیس ستاد عالی ستاد بود، سمتی که توسط استپا استپانوویچ (در طول بسیج)، رادومیر پوتنیک (۱۹۱۴–۱۹۱۵)، پتار بویوویچ (۱۹۱۶–۱۹۱۷) و ژیووین میشیچ (۱۹۱۸) بر عهده داشتند. ارتش صربستان در نبردهای سر و درینا (نبرد کولوبارا) در سال ۱۹۱۴ خود را متمایز کرد و در برابر نیروهای متجاوز اتریش-مجارستان پیروزی به دست آورد و آنها را از کشور بیرون کرد.
مورخ بریتانیایی مکس هستینگز ارتش سلطنتی صربستان را در سال ۱۹۱۴ به عنوان سرسخت‌ترین ارتش اروپا و همچنین برابرترین ارتش بدون هیچ‌یک از تمایزات درجه ای که مشخصه دیگر ارتش‌های اروپایی بود توصیف کرد، نمونه ای از این که چگونه ارتش صرب تنها ارتش در اروپا بود که در آن ارتش وجود داشت. افسران با رده‌های دیگر دست می‌دادند. با این حال، ارتش صربستان با کمبود عمده تجهیزات مواجه شد، به طوری که یک سوم از مردانی که در اوت ۱۹۱۴ فراخوانده شدند، تفنگ یا مهمات نداشتند و به سربازان جدید توصیه شد که چکمه‌ها و لباس‌های خود را بیاورند، زیرا یونیفرم برای آنها وجود نداشت. اسکندر به پلیس صربستان دستور داد تا خانه‌ها را در سراسر صربستان بازرسی کنند تا ببینند آیا تفنگ و مهماتی برای ارتش وجود دارد یا خیر.
در سال ۱۹۱۵ ارتش صربستان در چندین جبهه مورد حمله نیروهای متحد آلمان و اتریش-مجارستان قرار گرفت و متحمل خسارات سنگین شد. در ۷ اکتبر ۱۹۱۵ یک گروه ارتش اتریش-آلمانی به فرماندهی فیلد مارشال آگوست فون مکنسن به صربستان حمله کرد و پس از مواجهه با مقاومت شدید در ۹ اکتبر ۱۹۱۵ بلگراد را تصرف کرد. راه‌آهنی که صربستان را به سالونیکا در یونان وصل می‌کرد. صربها در ۲۵ نوامبر ۱۹۱۵ که از شمال توسط اتریش‌ها و آلمانی‌ها و از جنوب توسط بلغارها مورد حمله قرار گرفتند، مجبور به ورود به منطقه کوزوو شدند.
قتل‌عام اتریشی‌ها در سال ۱۹۱۴ هنگامی که آنها دو بار به صربستان حمله کردند باعث وحشت شدید شد و صدها هزار صرب برای فرار از دست اتریشی‌ها خانه‌های خود را ترک کردند که حرکت ارتش صرب را به شدت به تأخیر انداخت. فیلد مارشال رادومیر پوتنیک، ولیعهد اسکندر و شاه پیتر را متقاعد کرد که بهتر است ارتش صرب را دست نخورده نگه دارند تا روزی صربستان را آزاد کنند، نه اینکه همان‌طور که بسیاری از افسران صرب می‌خواستند در کوزوو بایستند و بجنگند.
ارتش صربستان از طریق دره‌های مونته‌نگرو و شمال آلبانی به جزیره یونانی کورفو عقب‌نشینی کرد و در آنجا دوباره سازماندهی شد. راهپیمایی در سراسر کوه‌های Prokletije ("نفرین") بسیار دلخراش بود زیرا ارتش صرب به همراه انبوهی از پناهجویان مجبور بودند از کوه‌هایی عبور کنند که در اواسط زمستان به ارتفاع ۳۰۰۰ فوت می‌رسید و میانگین دمای روزانه ۲۰- درجه بود. نبرد با قبایل متخاصم آلبانیایی با ارتش اتریش، آلمان و بلغارستان در تعقیب.[۲۶] بسیاری از صربها در طول راه جان باختند، همان‌طور که یکی از سربازان صرب در دفتر خاطرات خود نوشت که چگونه پناهندگان در کنار جاده استراحت می‌کردند: "در اثر برف بی‌حرکت شده‌اند، سرشان به سینه‌هایشان چسبیده است. دانه‌های برف سفید دور آنها می‌رقصند در حالی که بادهای کوهستانی آنها را سوت می‌زند. سرودهای مرگ، سر اسب‌ها و گاوهای افتاده از برف بیرون زده است».
در حالی که صربها در برابر بادهای یخی و بارش‌های برف شهامت می‌کردند، تنها دلداری برای اسکندر این بود که هوای زمستان ارتش‌های آلمان، اتریش و بلغارستان را به فرماندهی فون مکنسن که در تعقیب ارتش او بودند نیز به تأخیر می‌انداخت. اسکندر در طول راهپیمایی به سمت دریا بارها خود را در معرض خطر قرار داد در حالی که سلامتی او رو به افول بود. با رسیدن به دریا، صرب‌های زنده مانده که حدود ۱۴۰۰۰۰ نفر بودند توسط کشتی‌های انگلیسی و فرانسوی نجات یافتند و آنها را به کورفو بردند.
در سپتامبر ۱۹۱۵، نیروی ارتش سلطنتی صربستان حدود ۴۲۰۰۰۰ نفر تخمین زده شد که از این تعداد ۹۴۰۰۰ نفر کشته یا زخمی شده بودند و ۱۷۴۰۰۰ نفر دیگر در جریان عملیات سقوط در سال ۱۹۱۵ و عقب‌نشینی متعاقب آن به دریا اسیر یا مفقود شده بودند. تلفات غیرنظامیان صرب در جریان لشکرکشی پاییزی در سال ۱۹۱۵ همراه با عقب‌نشینی به دریا هرگز محاسبه نشده است، اما تخمین زده می‌شود که بسیار زیاد باشد. این وضعیت با شیوع تیفوس و اپیدمی تب راجعه که در سال ۱۹۱۵ کشور را ویران کرد، بدتر شد. تلفات صربها به عنوان درصدی از جمعیت، بزرگ‌ترین تلفات جنگ طلبان در جنگ بود.
سربازان صرب بازمانده در نهایت به تسالونیکی برده شدند تا به متحدان ارتش در شرق بپیوندند. در پاییز ۱۹۱۶، اختلاف طولانی مدت اسکندر با گروه Black Hand زمانی که سرهنگ دیمیتریویچ شروع به انتقاد از رهبری او کرد، به اوج رسید. اسکندر که به تهدیدی برای تاج و تخت مشکوک بود، فوراً افسرانی را که از اعضای دست سیاه بودند در دسامبر ۱۹۱۶ دستگیر کردند و به دلیل نافرمانی محاکمه کردند. پس از محکومیت آنها، دیمیتریویچ و چند تن دیگر از رهبران دست سیاه در ۲۳ ژوئن ۱۹۱۷ توسط جوخه تیراندازی اعدام شدند.
در همان زمان، دولت صربستان در تبعید به رهبری نخست‌وزیر نیکولا پاشیچ با کمیته یوگسلاوی، گروهی از کروات‌ها و اسلوونیایی‌های ضد هابسبورگ به رهبری آنته ترومبیچ که در مورد ایجاد کشور جدیدی به نام یوگسلاوی صحبت می‌کردند در تماس بود. که همه مردم اسلاو جنوبی را در یک دولت متحد می‌کند. در ژوئن ۱۹۱۷، اعلامیه کورفو توسط پاشیچ و ترومبیچ امضا شد که وعده یوگسلاوی پس از جنگ را داده بود.
به نظر می‌رسد اسکندر در مورد برنامه‌های یوگسلاوی مشکوک بوده است، زیرا در طول جنگ، او در مورد آزادی صربستان صحبت می‌کرد. معرفی ۱۴ نقطه توسط رئیس‌جمهور آمریکا وودرو ویلسون در ژانویه ۱۹۱۸ تردید اسکندر را در مورد یوگسلاوی افزایش داد زیرا نقطه ۱۰ از «خود مختاری قابل توجه» در امپراتوری اتریش پس از جنگ صحبت می‌کرد، نه تجزیه آن. الکساندر که مایل به دشمنی با ویلسون نبود، طرفدار «صربستان بزرگ» بود که شاهد الحاق صربها به استان‌های خاصی از امپراتوری اتریش بود. اگرچه ولیعهد در یک سخنرانی در جریان سفر به بریتانیا اعلام کرد که «برای اتحاد یوگسلاوی در یک کشور یوگسلاوی می‌جنگد». هنگامی که او خطاب به سربازان خود گفت که برای «بازسازی صربستان، میهن عزیز ما» می‌جنگد.
ترومبیچ به نشانه مشکلات پیش رو، خواستار حق صحبت برای اسلاوهای جنوبی شد که تحت حاکمیت اتریش زندگی می‌کردند، درخواستی که اسکندر به این دلیل که دولت صرب نماینده اسلاوهای جنوبی است رد کرد. پس از اینکه ارتش مجدداً سازماندهی و تقویت شد، به پیروزی قاطعی در جبهه مقدونی، در Kajmakcalan دست یافت. ارتش صربستان بخش عمده‌ای را در موفقیت نهایی متفقین در جبهه مقدونیه در پاییز ۱۹۱۸ انجام داد. بحث در مورد آنچه که ارتش صرب برای یوگسلاوی یا صربستان می‌جنگید، در اکتبر تا نوامبر ۱۹۱۸ با فروپاشی امپراتوری اتریش حل شد. ارتش سلطنتی صربستان وارد خلاء می‌شود.
ایتالیایی‌ها آرزو داشتند دالماسیا، ایستریا و بسیاری از اسلوونی را ضمیمه کنند، که باعث شد کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها زندگی با هموطنان اسلاو خود را ترجیح دهند. در ۱ دسامبر ۱۹۱۸، شورای ملی از اسکندر خواست تا صربستان را بر اساس اعلامیه کورفو با استان‌های بوسنی، کرواسی و اسلوونی سابق اتریش متحد اعلام کند. صربستان از جنگ ویران شده بود، و از هر ۵ صرب، ۱ نفر از این جنگ ویران شده بود. زنده در سال ۱۹۱۴ تا سال ۱۹۱۸ مرده بودند. بیشتر زمان اسکندر در سالهای بلافاصله پس از جنگ با بازسازی سپری می‌شد.
پادشاه یوگسلاوی ویرایش
در ۱ دسامبر ۱۹۱۸، در یک مجموعه از پیش تعیین شده، الکساندر به عنوان شاهزاده نایب السلطنه، هیئتی از شورای مردمی اسلوونی، کروات و صرب را پذیرفت، سخنرانی توسط یکی از هیئت‌ها قرائت شد و اسکندر به عنوان پذیرش سخنرانی کرد. این به عنوان تولد پادشاهی صربها، کروات‌ها و اسلوونی‌ها در نظر گرفته شد. یکی از اولین اقدامات اسکندر به عنوان شاهزاده نایب السلطنه پادشاهی جدید این بود که حمایت خود را از تقاضای گسترده اصلاحات ارضی اعلام کرد و گفت: «در کشور آزاد ما فقط مالکان آزاد می‌توانند و خواهند بود».
در ۲۵ فوریه ۱۹۱۹، اسکندر فرمان اصلاحات ارضی را امضا کرد که به موجب آن تمام املاک فئودالی به اندازه ۱۰۰ یوغ کاداستر با غرامتی که باید برای مالکان سابق پرداخت شود، به جز کسانی که به خاندان هابسبورگ و سایر خانواده‌های حاکم دولت‌های دشمن تعلق داشتند، متلاشی کرد. در جنگ بزرگ بر اساس فرمان اصلاحات ارضی، حدود دو میلیون هکتار زمین به نیم میلیون خانوار دهقانی واگذار شد، اگرچه اجرای آن بسیار کند بود و ۱۵ سال طول کشید تا اصلاحات ارضی کامل شود.
هم در مقدونیه و هم در بوسنی و هرزگوین، اکثریت مالکانی که زمین‌های خود را از دست دادند مسلمان بودند در حالی که اکثر مستاجران سابق آنها که زمین را دریافت کردند مسیحی بودند و در هر دو مکان اصلاحات ارضی به عنوان حمله به قدرت سیاسی و اقتصادی تلقی می‌شد. اعیان مسلمان در کرواسی، اسلوونی و وویودینا، اکثریت مالکانی که زمین خود را از دست دادند، اشراف اتریشی یا مجارستانی بودند که معمولاً در آن مکان‌ها سکونت نداشتند، به این معنی که هر قدر هم که ممکن بود از دست دادن زمین خود ناراحت باشند، این گونه نبود. از پیامدهای سیاسی آن در مقدونیه و بوسنی که زمین‌داران مسلمان آلبانیایی و بوسنیایی در آن زندگی می‌کردند، داشت.
در ۱۶ آگوست ۱۹۲۱، پس از مرگ پدرش، اسکندر بر تاج و تخت پادشاهی صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها نشست، که از همان ابتدا هم در پادشاهی و هم در بقیه اروپا به‌طور یکسان به عنوان یوگسلاوی شناخته می‌شد. بریجیت فارلی مورخ، الکساندر را برای مورخان به عنوان رمزی توصیف کرد، زیرا او مردی کم حرف و محجوب بود که از بیان احساسات خود چه به صورت حضوری و چه به صورت کتبی متنفر بود. از آنجایی که اسکندر هیچ دفتر خاطراتی نداشت و هیچ خاطره ای نمی‌نوشت، فارلی نوشت که هر بیوگرافی اسکندر به راحتی می‌تواند عنوان «در جستجوی پادشاه اسکندر» را به خود اختصاص دهد زیرا او شخصیتی مبهم و مرموز است.
مورخ بریتانیایی R.W. Seton-Watson، که اسکندر را به خوبی می‌شناخت، او را مردی نظامی می‌خواند که در یک محیط نظامی بسیار راحت‌تر بود و برای یک پادشاه بسیار آرام و به‌طور شگفت‌انگیزی متواضع بود. ستون واتسون الکساندر را دارای شخصیتی «خودکامه» توصیف کرد، مردی که در درجه اول سربازی بود که «شش سال از دوران شکل‌گیری خود» را در ارتش صربستان گذراند، که او را با «دیدگاه نظامی که برای مقابله با آن ناتوان بود» معرفی کرد. مشکلات ظریف حکومت مشروطه که سازش را برای او سخت کرده بود».
ستون واتسون نوشت که الکساندر "... بسیار شجاع بود، اگرچه هرگز مردی با هیکل قوی یا سلامتی قوی نبود. او یک هدف قوی، از خود گذشتگی زیاد به وظیفه، قدرت کار مداوم داشت. او جذابیت و سادگی زیادی داشت. او در دسترس بود و به نظرات بسیار باز بود - اگرچه به ندرت به آنها عمل می‌کرد، و اگرچه گاهی اوقات با خشونت مثبت واکنش نشان می‌داد، مانند مورد زرجاو اسلوونیایی که در حضور او غش کرد.
یکی از چیزهایی که مورخان می‌توانند در مورد اسکندر مطمئن باشند، اعتقاد او به حفظ یوگسلاوی به عنوان یک کشور واحد و مخالفت مداوم او با فدرالیسم است که به اعتقاد او منجر به تجزیه یوگسلاوی و شاید ترور خود او می‌شود. به نوبه خود، مخالفت اسکندر با فدرالیسم به این باور مربوط می‌شود که در یوگسلاوی فدرال شده، صرب‌های پیشچانی توسط کروات‌ها و مسلمانان بوسنیایی مورد تبعیض قرار می‌گیرند، یک بار به یک کشیش ارتدوکس صرب گفت که فدرالیسم «خنجر از پشت به صربها خواهد زد».
الکساندر به‌عنوان یک کاراجورجویچ، کاملاً از خصومت طولانی مدت بین خاندان اوبرنوویچ و کاراجورجویچ آگاه بود که سیاست صربها را در قرن نوزدهم مخدوش کرده بود و کودتای ۱۹۰۳ که سرانجام اوبرنوویچ‌ها را سرنگون کرد و به کاراجویچورها منجر شد. تاج و تخت به این دلیل اتفاق افتاده بود که آخرین پادشاه اوبرنوویچ، اسکندر، به‌طور گسترده‌ای مطیع اتریش-مجارستان بود و به منافع صربها خیانت می‌کرد. به دلیل تغییرات مکرر در وفاداری در ارتش سلطنتی صربستان در قرن نوزدهم بین خانواده‌های سلطنتی متخاصم، اسکندر هرگز کاملاً متقاعد نشد که افسران ارتش سلطنتی یوگسلاوی تحت تسلط صربها کاملاً به او وفادار هستند و همیشه این ترس را داشت. اگر دیده شود که او مانند آخرین پادشاه اوبرنوویچ به صربستان خیانت می‌کند، ممکن است او نیز سرنگون شود و کشته شود.
پادشاه الکساندر اول در سال ۱۹۲۶، کاخ الیزه، پاریس، فرانسه.
در ۸ ژوئن ۱۹۲۲ با پرنسس ماریا رومانی که دختر فردیناند اول رومانی بود ازدواج کرد. آنها سه پسر داشتند: ولیعهد پیتر و شاهزاده‌های تومیسلاو و آندری. گفته می‌شود که او آرزو داشت با دوشس اعظم تاتیانا نیکولاونا، پسر عموی همسرش و دختر دوم تزار نیکلاس دوم ازدواج کند و از مرگ نابهنگام او در جنگ داخلی روسیه ناراحت بود. اسکندر روسوفیل از قتل خاندان رومانوف - از جمله دوشس اعظم تاتیانا - وحشت زده شد و در دوران سلطنت او نسبت به اتحاد جماهیر شوروی بسیار خصمانه بود و از مهاجران روسی به بلگراد استقبال می‌کرد.
عروسی سلطنتی مجلل با پرنسس ماریا رومانی به منظور تحکیم اتحاد با رومانی، یک «ملت پیروز» در جنگ جهانی اول بود که مانند یوگسلاوی با کشورهای شکست خورده مانند مجارستان و بلغارستان اختلافات ارضی داشت. برای اسکندر، عروسی سلطنتی به ویژه رضایت بخش بود، زیرا اکثر خانواده‌های سلطنتی اروپا در آن شرکت کردند، که نشان داد خانه کاراجورجویچ، خانواده ای دهقانی که به خاطر سلاخی خانه رقیب اوبرنوویچ در سال ۱۹۰۳ مورد نفرت بودند، در نهایت مورد پذیرش قرار گرفتند. بقیه خانواده سلطنتی اروپا
در سیاست خارجی، اسکندر طرفدار حفظ نظام بین‌المللی ایجاد شده در سالهای ۱۹۱۸–۱۹۱۹ بود و در سال ۱۹۲۱ یوگسلاوی به همراه چکسلواکی و رومانی برای محافظت در برابر مجارستان به آنتانت کوچک پیوست. مجارستان از پذیرفتن معاهده تریانون امتناع ورزید و ادعاهای ارضی علیه هر سه کشور آنتانت کوچک داشت.[۴۳]
در سال ۱۹۲۱، یک کهنه سرباز جنگ و کمونیست Spasoje Stejić Baćo با پرتاب بمب به سمت کالسکه پادشاه اسکندر تلاش کرد تا پادشاه اسکندر را ترور کند. بمب از بالکن پرتاب شد و در سیم‌های تلفن گیر کرد و در نهایت چند نفر را مجروح کرد.[۴۴]
دشمن اصلی یوگسلاوی در دهه ۱۹۲۰ ایتالیای فاشیست بود که خواهان بسیاری از اسلوونی و کرواسی امروزی بود.[۴۳] خاستگاه اختلافات ایتالیا-یوگسلاوی مربوط به این دعوای ایتالیایی بود که آنها از آنچه در معاهده محرمانه لندن در سال ۱۹۱۵ در کنفرانس صلح پاریس در سال ۱۹۱۹ به آنها وعده داده شده بود، «فریب خورده» بودند. این عمدتاً به دلیل ترس از ایتالیا که اسکندر در سال ۱۹۲۷ یک پیمان اتحاد با فرانسه امضا کرد، که بنابراین متحد اصلی یوگسلاوی شد.[۴۵] در واقع، الکساندر اول و بنیتو موسولینی رقبای سرسخت بودند.
از سال ۱۹۲۶، اتحادی از دموکرات‌های صرب به رهبری سوتوزار پریبیچویچ و حزب دهقان کروات به رهبری استیپان رادیچ به‌طور سیستماتیک مانع از skupština برای اعمال فشار برای فدرالیسم برای یوگسلاوی، فیلیباستر کردن و ارائه طرح‌های بی‌معنی برای جلوگیری از تصویب دولت شدند. ۴۶] در پاسخ به انسداد احزاب مخالف، در ژوئن ۱۹۲۸، یکی از نمایندگان ناامید از مونته‌نگرو تفنگ دستی خود را بیرون آورد و رادیچ را در کف skupština تیراندازی کرد.[۴۶] رادیچ کاریزماتیک، «پادشاه بی تاج کرواسی»، ارادت شدیدی را در کرواسی برانگیخته بود و ترور او به عنوان نوعی اعلان جنگ صربها تلقی می‌شد.[۴۷] این ترور یوگسلاوی را به آستانه جنگ داخلی سوق داد و اسکندر را بر آن داشت تا «قطع عضو» کرواسی را بر فدرالیسم ترجیح دهد.[۴۷]
الکساندر به پریبیچویچ فکر کرد که: «ما نمی‌توانیم با کروات‌ها کنار هم بمانیم. چون نمی‌توانیم، بهتر است از هم جدا شویم. بهترین راه برای ایجاد یک جدایی مسالمت آمیز مانند سوئد و نروژ است».[۴۶] هنگامی که پریبیچویچ اعتراض کرد که این یک عمل «خیانت» است، اسکندر به او گفت که در مورد اینکه چه کاری انجام دهد بیشتر فکر خواهد کرد.[۴۶] الکساندر کشیش کاتولیک اسلوونی، پدر آنتون کوروشچ را به نخست‌وزیری منصوب کرد، با یک مأموریت، یعنی توقف حرکت به سمت جنگ داخلی.[۴۷] در ۱ دسامبر ۱۹۲۸، جشن‌های باشکوه دهمین سالگرد تأسیس پادشاهی سه‌گانه صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها که دولت ترتیب داد، به شورش‌هایی منجر شد که ۱۰ کشته در زاگرب برجای گذاشت.[۴۷]
در پاسخ به بحران سیاسی ناشی از ترور استیپان رادیچ، پادشاه اسکندر در ۶ ژانویه ۱۹۲۹ قانون اساسی را لغو کرد، پارلمان را لغو کرد و یک دیکتاتوری شخصی را معرفی کرد (به اصطلاح «دیکتاتوری ۶ ژانویه»، Šestojanuarska diktatura). یکی از اولین اقدامات رژیم جدید، پاکسازی خدمات دولتی با اخراج یک سوم از کارکنان دولت در ماه مه ۱۹۲۹ در تلاش برای رسیدگی به شکایات مردمی در مورد فساد گسترده در بوروکراسی بود.[۴۷] او همچنین نام کشور را به پادشاهی یوگسلاوی تغییر داد و تقسیمات داخلی را از ۳۳ استان به ۹ بانوینای جدید در ۳ اکتبر تغییر داد. از میان بانوین‌ها، تنها یکی از آنها اکثریت اسلوونی، دو نفر از اکثریت کروات‌ها و بقیه دارای اکثریت صرب بودند، که به ویژه مسلمانان بوسنیایی را که در هر بانوین در اقلیت بودند، خشمگین کرد.[۴۸]
شیوه ای که بانوین‌ها بر اساس مرزهای جدید که با مرزهای منطقه ای تاریخی مطابقت نداشتند، به ویژه در بوسنی و کرواسی به نارضایتی زیادی منجر شد.[۴۸] بانویناها به جای نام‌های تاریخی، بر اساس توپوگرافی یوگسلاوی نامگذاری شدند تا وفاداری‌های منطقه ای را تضعیف کنند، که توسط ممنوعیت‌های تعیین شده توسط پادشاه اداره می‌شدند.[۴۷] در همان ماه، او تلاش کرد تا با حکمی استفاده از سیریلیک صربی را برای ترویج استفاده انحصاری از الفبای لاتین در یوگسلاوی از بین ببرد.
اسکندر سه پرچم منطقه‌ای را برای پادشاهی سه‌گانه صربها، کروات‌ها و اسلوونی‌ها با یک پرچم واحد برای کل کشور جایگزین کرد، یک کد قانونی واحد برای قلمرو خود وارد کرد، یک کد مالی واحد وضع کرد تا همه رعایایش مالیات یکسانی بپردازند. نرخ، و یک بانک کشاورزی یوگسلاوی با ادغام تمام بانک‌های ارضی منطقه ای در یک بانک ایجاد شد.[۴۷] الکساندر سعی کرد با گذراندن تعطیلات در اسلوونی، نامگذاری پسر دوم خود به نام پادشاه کروات و پدرخوانده بودن یک کودک مسلمان بوسنیایی، احساس هویت یوگسلاوی را ترویج کند.[۵۰] اسکندر زمانی مکرراً با مردم عادی دوستی داشت و به خاطر عادتش به بازدیدهای غیرمنتظره از روستاهای مختلف در سراسر یوگسلاوی برای گفتگو با مردم عادی شهرت داشت، اما پس از اعلام دیکتاتوری سلطنتی، حلقه اجتماعی او متشکل از چند ژنرال و دربار بود که باعث شد. شاه ارتباطش را با اتباعش از دست بدهد.
در صربستان، دیکتاتوری سلطنتی برای اولین بار اسکندر را به چهره ای نامحبوب تبدیل کرد.[۵۲] ریچارد کرامپتون مورخ بریتانیایی می‌نویسد که بسیاری از صربها "... با تلاش، هرچند ناموفق، برای کاهش تسلط صربها بیگانه شدند، و برای افزایش آسیب، بسیاری از ایرادات سیستم قبلی مورد سرزنش قرار گرفتند. اسکندر تلویحاً انجام داده بود. صربها، قابل اعتمادترین طرفداران سانترالیسم، شروران قطعه ویدوودان».[۵۲] دیکتاتوری سلطنتی در کرواسی صرفاً نوعی تسلط صربها تلقی می‌شد و یکی از نتایج آن افزایش قابل توجهی در حمایت از اوستاشی فاشیست بود که از کسب استقلال کرواسی از طریق خشونت حمایت می‌کرد.[۵۳]
تا سال ۱۹۳۱، اوستاش یک کمپین تروریستی از بمب‌گذاری، ترور و خرابکاری را به راه انداخت که حداقل تا حدی بی میلی اسکندر را از درگیری با مردم عادی توضیح داد، همان‌طور که در گذشته از ترس ترور انجام می‌داد.[۵۳] در ۱۴ فوریه ۱۹۳۱، اسکندر از زاگرب بازدید کرد، و مردان منطقه تورنوپلیه، که برای قرن‌ها همیشه یک گارد افتخاری برای بازدیدکنندگان سلطنتی زاگرب فراهم می‌کردند، حاضر نشدند، سخنی که نشان می‌داد اسکندر چقدر در کرواسی نامحبوب شده است. [۵۳] در ۱۹ فوریه ۱۹۳۱، مورخ کروات میلان شوفلی توسط مأموران پلیس به قتل رسید، و با آلبرت انیشتین و هاینریش مان که رهبری کمپینی برای تحت فشار قرار دادن اسکندر برای محاکمه قاتلان شوفلی را برعهده داشتند، به یک هدف بین‌المللی تبدیل شد.
رکود بزرگ به ویژه در یوگسلاوی عمدتاً روستایی شدید بود زیرا باعث کاهش تورم شد که منجر به سقوط قیمت محصولات کشاورزی شد.[۵۳] آنته ترومبیچ، سیاستمدار کروات، هنگام سخنرانی در اوایل سال ۱۹۳۱ احساسات بسیاری را خلاصه کرد و گفت: "ما در یک بحران، یک بحران اقتصادی، مالی و اخلاقی هستیم. هیچ اعتبار مادی و معنوی در کشور وجود ندارد. هیچ‌کس چیزی را باور نمی‌کند. دیگر!»[۵۳] با این حال، اسکندر بدون مزاحمت باقی می‌ماند و در مصاحبه ای با مطبوعات اظهار داشت: «سیاست یوگسلاوی دیگر هرگز توسط منافع محدود مذهبی، منطقه ای یا ملی هدایت نخواهد شد».[۵۴] در پاسخ به فشار متحدان یوگسلاوی، به‌ویژه فرانسه و چکسلواکی، اسکندر تصمیم گرفت تا با ارائه قانون اساسی جدیدی که به skupština اجازه می‌داد دوباره با یکدیگر ملاقات کنند، دیکتاتوری سلطنتی را کاهش دهد.[۵۴]
در سال ۱۹۳۱، اسکندر قانون اساسی جدیدی را صادر کرد که قدرت اجرایی را به پادشاه منتقل کرد. انتخابات باید با رای عمومی مردان برگزار می‌شد. پیش‌بینی رای‌گیری مخفی حذف شد و فشار بر کارمندان دولتی برای رای دادن به حزب حاکم یکی از ویژگی‌های همه انتخاباتی بود که تحت قانون اساسی اسکندر برگزار می‌شد. علاوه بر این، پادشاه نیمی از مجلس علیا را مستقیماً منصوب می‌کرد و قانون می‌توانست تنها با تأیید یکی از مجلس‌ها در صورتی که توسط پادشاه تأیید شود، به قانون تبدیل شود. قانون اساسی ۱۹۳۱ یوگسلاوی را به عنوان یک کشور واحد نگه داشت، که باعث خشم مردم غیر صرب شد که خواستار یک فدراسیون بودند و دیکتاتوری سلطنتی اسکندر را تحت سلطه صربها می‌دیدند.[۵۴] در انتخابات skupština در دسامبر ۱۹۳۱ - ژانویه ۱۹۳۲، فراخوان احزاب مخالف برای تحریم رای به‌طور گسترده مورد توجه قرار گرفت، که نشانه ای از نارضایتی مردم از قانون اساسی جدید بود.[۵۲]
در پاسخ به فقیر شدن روستاها ناشی از رکود بزرگ، اسکندر در یک سخنرانی مجدداً بر حق هر خانواده دهقان به حداقل مقدار زمینی که در صورت عدم پرداخت بدهی توسط بانک قابل تصرف نیست، تأکید کرد. او در سال ۱۹۳۲ فرمانی صادر کرد که پرداخت بدهی کشاورزان به بانک‌ها را به مدت شش ماه به حالت تعلیق درآورد و هرگونه توقیف دیگر توسط بانک‌ها علیه کشاورزان را ممنوع کرد.[۵۵] تدابیر اسکندر که از بانک‌ها جلوگیری کرد تا کشاورزانی را که قادر به پرداخت وام‌های خود نبودند، بازگرداند، بسیاری از دهقانان را از تباهی نجات داد و از سیاسی شدن مشکلات اقتصادی در روستاها جلوگیری کرد، اما در درازمدت، سیاست‌های او مشکلات اقتصادی روستاییان را حل نکرد. مناطق.[۵۵]
زیان‌های بانک‌ها و ناتوانی آنها در بازپرداخت کشاورزانی که وام‌های معوق داشتند، بانک‌ها را از دادن وام‌های جدید به کشاورزان بی‌میل کرد.[۵۵] از آنجایی که کشاورزی یوگسلاوی، به ویژه در بخش‌های جنوبی کشور عقب مانده بود، کشاورزان برای نوسازی مزارع خود به وام نیاز داشتند، اما عدم تمایل بانک‌ها به وام دادن به کشاورزان، نوسازی مزارع را در دهه ۱۹۳۰ غیرممکن کرد.[۵۵]
در سپتامبر ۱۹۳۲، دوست الکساندر، سیاستمدار کروات، آنته ترومبیچ مصاحبه ای با روزنامه منچستر گاردین انجام داد، که در آن اظهار داشت که زندگی برای کروات‌های معمولی زمانی که بخشی از امپراتوری اتریش بودند بهتر بود و اظهار داشت که شاید کروات‌ها بهتر باشند اگر آنها از یوگسلاوی جدا شدند تا دولت خود را تشکیل دهند.[۵۶] برای الکساندر، که همیشه به ترومبیچ احترام می‌گذاشت و دوست داشت که دوست سابقش را به استقبال جدایی‌طلبی کروات نزدیک کند، ضربه‌ای دردناک بود.[۵۶] در ۷ نوامبر ۱۹۳۲، ترومبیچ و ولادکو ماچک از حزب دهقان کروات، به اصطلاح نقاط زاگرب را صادر کردند، که خواستار قانون اساسی جدیدی بود که یوگسلاوی را به یک فدراسیون تبدیل می‌کرد و اظهار داشت که کروات‌ها در غیر این صورت خواستار استقلال خواهند شد.[۵۶]
اسکندر ماچک را بدون هیچ اتهامی زندانی کرد، اما صدور امتیاز زاگرب به مردمان دیگر انگیزه داد تا اعلامیه‌های مشابهی را با اسلوونیایی‌ها صادر کننده امتیازات لیوبلیانا، مسلمانان بوسنیایی صادر کننده امتیاز سارایوو و مجاری‌ها صادر کننده امتیاز نووی ساد صادر کنند.[۵۶] ظهور یک جنبش اپوزیسیون چند قومیتی که مردم غیر صرب را در آغوش می‌گرفت، کشور را از هم پاشید و اسکندر را وادار کرد تا سطح سرکوب را کاهش دهد، زیرا وزیرانش به او هشدار دادند که نمی‌تواند کل کشور را زندانی کند.[۵۶]
در مقدونیه، سازمان انقلابی مقدونیه داخلی به مبارزه چریکی طولانی مدت خود ادامه می‌داد، در حالی که در کرواسی وضعیت امنیتی تا سال ۱۹۳۲ بیشتر بدتر شده بود.[۵۷] در پایان سال ۱۹۳۲، اوستاش صدها قطار را منفجر کرد و صدها تن از مقامات دولتی را ترور کرد.[۵۷] پاسخ اغلب خشونت‌آمیز ژاندارم‌های عمدتاً صرب به تروریسم اوستاشی باعث حمایت بیشتر از اوستاش شد.[۵۷] برای بسیاری، به نظر می‌رسید که یوگسلاوی در حال لغزش به سمت جنگ داخلی است که قرار بود «کودتای خود» اسکندر در ژانویه ۱۹۲۹ از آن جلوگیری کند.[۵۷]
از سال ۱۹۳۳، اسکندر نگران آلمان نازی شده بود. در مارس ۱۹۳۳، وزیر فرانسه در بلگراد، Paul-Émile Naggiar، به الکساندر گفت که فرانسه به‌طور جدی نگران ثبات یوگسلاوی است و هشدار داد که پادشاه نمی‌تواند در مواجهه با مخالفت اکثریت رعایا به حکومت ادامه دهد و پاریس. مشاهده کرد که اسکندر در حال تبدیل شدن به یک بدهی برای فرانسه بود.[۵۸] نگیار پیش‌بینی کرد که رژیم جدید در آلمان دیر یا زود نظم بین‌المللی ایجاد شده توسط معاهده ورسای را به چالش می‌کشد و فرانسه به پایداری و قوی بودن یوگسلاوی نیاز دارد، که باعث شد نگیار به پادشاه توصیه کند که فدرالیسم را برای قلمرو خود اتخاذ کند.[۵۸] ]
با این حال، یک نقطه توافق اسکندر با موسولینی ترس او از Anschluss بود که آلمان را به همسایه مستقیم یوگسلاوی تبدیل می‌کرد. اسکندر تمایلی به داشتن آلمان به عنوان همسایه نداشت و همین امر باعث شد که از ادامه استقلال اتریش حمایت کند.[۵۹] شاه علیرغم بیزاری از کمونیسم، هرچند به شیوه ای بسیار محتاطانه و مردد، از طرح‌های وزیر امور خارجه فرانسه لوئی بارتو برای وارد کردن اتحاد جماهیر شوروی به جبهه ای برای مهار آلمان حمایت کرد.[۵۹] در ۱۹۳۳–۱۹۳۴، اسکندر طرفدار پیمان بالکان شد که یوگسلاوی، یونان، رومانی و ترکیه را متحد می‌کرد.[۴۵]
اگرچه پیمان بالکان عمدتاً علیه ایتالیا و متحدانش (مجارستان، آلبانی و بلغارستان) بود، اما اسکندر امیدوار بود که این پیمان بتواند محافظتی در برابر آلمان ایجاد کند.[۴۵] پس از کودتای مه ۱۹۳۴ در صوفیه، پادشاه اسکندر نیز امیدوار بود که بلغارستان به آنتانت بالکان بپیوندد. دولت جدید بلغارستان سرکوب علیه IMRO را آغاز کرده بود. در سپتامبر ۱۹۳۴، اسکندر برای بهبود روابط با بلغارستان از صوفیه بازدید کرد. یک سازمان نظامی بلغاری، Zveno، از اتحاد بلغارستان و آلبانی در یوگسلاوی حمایت کرد که با سیاست اسکندر، بالکان برای مردم بالکان موافق بود.
ترور ویرایش
پس از قیام اوستاشها ولبیت در نوامبر ۱۹۳۲، اسکندر از طریق یک واسطه به دولت ایتالیا گفت: "اگر می‌خواهید در یوگسلاوی شورش‌های جدی داشته باشید یا رژیم را تغییر دهید، باید من را بکشید. به من شلیک کنید و مطمئن باشید که کارتان تمام شده است. من را کنار بگذار، زیرا این تنها راه ایجاد تغییرات در یوگسلاوی است.»[۶۰]
وزیر امور خارجه فرانسه لوئی بارتو در سال ۱۹۳۴ تلاش کرده بود تا اتحادی را برای مهار آلمان ایجاد کند که متشکل از متحدان فرانسه در اروپای شرقی مانند یوگسلاوی، همراه با ایتالیا و اتحاد جماهیر شوروی بود.[۶۱] رقابت طولانی مدت بین بنیتو موسولینی و پادشاه اسکندر کار بارتو را پیچیده کرده بود زیرا اسکندر از ادعاهای ایتالیا علیه کشورش و حمایت ایتالیا از رویزیونیسم مجارستان و اوستاش کروات شکایت کرد.[۶۲]
تا زمانی که متحد فرانسه یوگسلاوی به اختلافات خود با ایتالیا ادامه می‌داد، برنامه‌های بارتو برای نزدیکی ایتالو-فرانسه مرده به دنیا می‌آمد. بارتو در جریان بازدید از بلگراد در ژوئن ۱۹۳۴ به پادشاه قول داد که فرانسه موسولینی را برای امضای معاهده‌ای تحت فشار قرار خواهد داد که به موجب آن او از ادعاهای خود علیه یوگسلاوی چشم‌پوشی خواهد کرد.[۶۳] اسکندر نسبت به نقشه بارتو بدبین بود و اشاره کرد که صدها اوستاشی در ایتالیا پناه گرفته بودند و شایعه شده بود که موسولینی از تلاش ناموفق اوستاش برای ترور او در دسامبر ۱۹۳۳ حمایت مالی کرده است.[۶۳]
موسولینی به این باور رسیده بود که این فقط شخصیت اسکندر است که یوگسلاوی را حفظ می‌کند و اگر شاه ترور شود، یوگسلاوی وارد جنگ داخلی می‌شود که به ایتالیا اجازه می‌دهد بدون ترس از فرانسه مناطق خاصی از یوگسلاوی را ضمیمه کند. ۶۴] با این حال، فرانسه نزدیکترین متحد یوگسلاوی بود، و بارتو اسکندر را برای بازدید از فرانسه دعوت کرد تا قراردادی بین فرانسه و یوگسلاوی امضا کند که به بارتو اجازه می‌داد «با اطمینان از موفقیت به رم برود».[۶۴] در نتیجه مرگ قبلی سه عضو خانواده در روزهای سه‌شنبه، اسکندر از انجام هرگونه فعالیت عمومی در آن روز هفته خودداری کرد. با این حال، در روز سه‌شنبه، ۹ اکتبر ۱۹۳۴، او چاره‌ای نداشت، زیرا در حال ورود به مارسی بود تا یک سفر دولتی به فرانسه را آغاز کند تا اتحاد هر دو کشور در انتانت کوچک را تقویت کند.[۶۵]
در حالی که اسکندر به همراه بارتو وزیر امور خارجه فرانسه به آرامی با خودرو در خیابان‌ها رانده می‌شد، یک مرد مسلح، ولادو چرنوزمسکی بلغاری [۶۶] از خیابان خارج شد و با یک تپانچه نیمه اتوماتیک Mauser C96 دو بار به شاه و راننده شلیک کرد. اسکندر در ماشین درگذشت و با چشمان باز به پشت روی صندلی خم شد.[۶۷] بارتو همچنین با شلیک گلوله پلیس فرانسه در جریان درگیری پس از حمله کشته شد.[۶۸] سرهنگ دوم پیولت که سرانجام توانست اسب خود را بچرخاند، با شمشیر خود به مهاجم ضربه زد. ده نفر از حاضران در صف مجروح شدند، از جمله ژنرال آلفونس ژرژ هنگام تلاش برای مداخله مورد اصابت دو گلوله قرار گرفت، و نه نفر از جمعیتی که برای دیدن پادشاه آمده بودند، چهار نفر از آنها به مرگ، از جمله یولاند فاریس، به سختی ۲۰ ساله، زخمی شدند. در میدان Castellane، که برای دیدن پادشاه به کاخ د لا بورس آمد. او مورد اصابت گلوله سرگردان قرار گرفت و در هتل دیو در ۱۱ اکتبر ۱۹۳۴ درگذشت. خانم دومازت و دوربک نیز که برای دیدن پادشاه آمده بودند نیز درگذشتند.
این یکی از اولین ترورهایی بود که در فیلم ثبت شد. تیراندازی در مقابل فیلمبردار فیلم خبری رخ داد، [۶۹] که در آن زمان تنها چند متر دورتر بود. در حالی که لحظه دقیق تیراندازی در فیلم ثبت نشده بود، وقایع منجر به ترور و عواقب بلافاصله پس از آن ثبت شد. جسد راننده فواساک که به شدت مجروح شده بود، به سمت ترمزهای ماشین گیر کرد و به فیلمبردار اجازه داد تا چند دقیقه بعد به فیلمبرداری از فاصله چند سانتی‌متری شاه ادامه دهد. سابقه فیلم ترور الکساندر اول یکی از برجسته‌ترین فیلم‌های خبری موجود است[۷۰][۷۱]، در کنار فیلم تاج‌گذاری امپراتور نیکلاس دوم روسیه، مراسم تشییع جنازه ملکه ویکتوریا بریتانیا (نگاه کنید به تشییع جنازه دولتی ملکه ویکتوریا) و امپراتور فرانتس جوزف اول اتریش و ترور جان اف کندی. فیلم خبری فاکس قرن بیستم که توسط گراهام مک نامی ارائه شده بود، دستکاری شد تا به مخاطب این تصور را بدهد که ترور در فیلم ثبت شده است. پس از آن سه صدای شلیک یکسان به فیلم اضافه شد، اما در واقع، چرنوزمسکی بیش از ده بار با اسلحه خود شلیک کرد و در مجموع ۱۵ نفر را کشته یا زخمی کرد. یک کلاه حصیری بر روی زمین نشان داده می‌شود که گویی متعلق به قاتل است، برخلاف واقعیت. یک تپانچه نیمه اتوماتیک Mauser C96 با یک خشاب ۱۰ گلوله به عنوان سلاح ترور نشان داده شده است، اما نمونه واقعی دارای یک خشاب ۲۰ گلوله است. لحظه دقیق ترور هرگز فیلمبرداری نشد.[۷۲] تنها چند ساعت بعد، چرنوزمسکی در بازداشت پلیس درگذشت.[۷۳]
قاتل یکی از اعضای سازمان انقلابی مقدونیه داخلی طرفدار بلغارستان (IMRO یا VMRO) و یک تیرانداز باتجربه بود.[۷۴] بلافاصله پس از ترور پادشاه اسکندر، چرنوزمسکی با شمشیر یک پلیس فرانسوی سوار بریده شد و سپس توسط جمعیت مورد ضرب و شتم قرار گرفت. زمانی که او از صحنه خارج شد، پادشاه قبلاً مرده بود. IMRO یک سازمان سیاسی بود که برای آزادسازی منطقه اشغالی مقدونیه و استقلال آن، در ابتدا به عنوان نوعی دولت دوم بلغارستان، و سپس اتحاد بعدی با پادشاهی بلغارستان، مبارزه کرد.[۷۵]
IMRO در اتحاد با گروه Ustaše کرواسی به رهبری Ante Pavelić کار کرد.[۶۹][۷۶] چرنوزمسکی و سه همدست کروات از مجارستان از طریق سوئیس به فرانسه سفر کرده بودند. پس از ترور، همدستان چرنوزمسکی توسط پلیس فرانسه دستگیر شدند.[۶۹] یک دیپلمات برجسته در کاخ چیگی، بارون پمپئو آلویسی، ابراز نگرانی کرد که اوستاشی مستقر در ایتالیا پادشاه را کشته است و از دیپلمات دیگر، پائولو کورتز، اطمینان می‌گرفت که ایتالیا در این امر دخالت نداشته است.[۶۴] وقتی کورتز به او گفت که با مرگ اسکندر، یوگسلاوی در شرف فروپاشی است، آلویسی مطمئن نشد.[۶۴]
افکار عمومی و مطبوعات در یوگسلاوی معتقد بودند که ایتالیا در برنامه‌ریزی و هدایت این ترور بسیار مهم بوده است.[۷۷] تظاهرکنندگان خارج از سفارت ایتالیا در بلگراد و کنسولگری ایتالیا در زاگرب و لیوبلیانا، موسولینی را مسئول ترور اسکندر دانستند.[۷۸] تحقیقات پلیس فرانسه به سرعت نشان داد که قاتلان در مجارستان آموزش دیده و مسلح شده بودند. با گذرنامه‌های جعلی چکسلواکی به فرانسه سفر کرده بود. و به‌طور مکرر با رهبر اوستاش، آنته پاولیچ، که در ایتالیا زندگی می‌کرد، تلفن می‌کرد.[۷۹]
این حادثه بعداً توسط یوگسلاوی به عنوان استدلالی برای مقابله با تلاش‌های کرواسی برای جدایی و رویزیونیسم ایتالیا و مجارستان مورد استفاده قرار گرفت.[۶۹] شرکت کنندگان در این ترور ایوان راجیچ، میجو کرالج، زوونیمیر پوسپیشیل و آنتون گودینا بودند. آنها به حبس ابد محکوم شدند، اگرچه مقامات یوگسلاوی انتظار داشتند که آنها به اعدام محکوم شوند. در سال ۱۹۴۰ پس از سقوط فرانسه، آنها توسط آلمان از زندان آزاد شدند.
پیر لاوال، که جانشین بارتو به عنوان وزیر خارجه شد، مایل به ادامه روابط حسنه با رم بود و ترورهای مارسی را به عنوان یک ناراحتی می‌دید که به بهترین وجه فراموش می‌شد.[۸۰] هم لندن و هم پاریس تصریح کردند که موسولینی را یک دولتمرد مسئول اروپایی می‌دانند و در خلوت به بلگراد گفتند که تحت هیچ شرایطی اجازه نمی‌دهند ایل دوسه مقصر شناخته شود.[۸۱] در نطقی در نورث همپتون، انگلستان، در ۱۹ اکتبر ۱۹۳۴، وزیر امور خارجه بریتانیا، سر جان سایمون، همدردی خود را با مردم یوگسلاوی در مورد ترور پادشاه ابراز کرد و اظهار داشت که از سخنرانی موسولینی در میلان متقاعد شده است که منکر دست داشتن در این ترور شده است. [۸۲]
زمانی که یوگسلاوی درخواست استرداد پاولیچ را به اتهام قتل‌عام به ایتالیا ارائه کرد، کای دورسی ابراز نگرانی کرد که در صورت استرداد پاولیچ، او ممکن است موسولینی را متهم کند و زمانی که همتایانش در کاخ چیگی اعلام کردند احتمال وجود پاولیچ وجود ندارد، بسیار اطمینان یافتند. استرداد می‌شود.[۸۳] لاوال بدبینانه به یک روزنامه‌نگار فرانسوی گفت که مطبوعات فرانسوی باید از ترورهای مارسی دست بردارند زیرا فرانسه هرگز برای دفاع از ناموس کشور ضعیفی مانند یوگسلاوی وارد جنگ نمی‌شود.[۸۳]
روز بعد، جسد پادشاه الکساندر اول توسط ناوشکن JRM Dubrovnik به بندر اسپلیت در یوگسلاوی منتقل شد. پس از تشییع جنازه بزرگ در بلگراد که با حضور حدود ۵۰۰۰۰۰ نفر و بسیاری از دولتمردان برجسته اروپایی برگزار شد، اسکندر در کلیسای Oplenac در توپولا، که توسط پدرش ساخته شده بود، به خاک سپرده شد. مقر مقدس به اسقف‌های آلویسیوس استپیناک، آنتون آکشاموویچ، دیونیسیه نجارادی و گریگوریج روژمان اجازه ویژه داد تا در مراسم تشییع جنازه در یک کلیسای ارتدکس شرکت کنند.[۸۴] از آنجایی که پسرش، پادشاه پیتر دوم، هنوز خردسال بود، پسر عموی اول اسکندر، شاهزاده پل، نایب السلطنه پادشاهی یوگسلاوی را به دست گرفت.
یک گزارش بالستیک در مورد گلوله‌های یافت شده در ماشین در سال ۱۹۳۵ تهیه شد، اما نتایج آن تا سال ۱۹۷۴ در دسترس عموم قرار نگرفت. این گزارش نشان داد که بارتو توسط یک گلوله ۸ میلی‌متری مدل ۱۸۹۲ که معمولاً در سلاح‌ها استفاده می‌شود، مورد اصابت قرار گرفته است. پلیس.[۶۸]
پس از این ترور، روابط یوگسلاوی و فرانسه سردتر شد و هرگز به سطح قبلی بازنگشت. همچنین پیمان کوچک و پیمان بالکان اهمیت خود را از دست دادند. افکار عمومی یوگسلاوی آن را تکان دهنده می‌دانستند که این ترور در خاک فرانسه اتفاق افتاده است. در سالهای آتی، شاهزاده پل (به عنوان نایب السلطنه) تلاش کرد تا تعادل بی‌طرف بین لندن و برلین را تا سال ۱۹۴۱ حفظ کند، زمانی که برای پیوستن به پیمان سه جانبه تحت فشار شدید قرار گرفت.
- Аммон Ф. Г. В фаворе у кесаря: Александр I и Аракчеев
 | این یک مقالهٔ خرد تاریخ روسیه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |