ایلیوشین ایل-۲۸

ایلیوشین ایل-۲۸
کاربری	بمب‌افکن جت
تولیدکننده	ایلیوشین; آویا (B-228 و CB-228); هاربین (H-5)
نخستین پرواز	۸ ژوئیه ۱۹۴۸
معرفی	۱۹۵۰
بازنشستگی	دههٔ ۱۹۸۰ (شوروی)
وضعیت	تحت خدمت: نیروی هوایی کره شمالی
کاربر اصلی	نیروی هوایی شوروی; نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق; نیروی هوایی چکسلواکی; نیروی هوایی لهستان; نیروی هوایی کره شمالی
تعداد ساخته‌شده	بیش از ۶٬۶۳۵ فروند
گونه‌ها	ایلیوشین ایل-۳۰

ایلیوشین ایل-۲۸ (به روسی: Илью́шин Ил-۲۸) یک هواگرد بمب‌افکن جت دوره جنگ سرد ساخت شوروی است. نخستین استفاده‌کننده این هواگرد نیروی هوایی شوروی بوده است. ایل-۲۸ نخستین پرواز خود را روز ۸ ژوئیه سال ۱۹۴۸ به انجام رساند.

طراحی و تولید

قفسه بمب Ilyushin Il-28، موزه Kbely، پراگ

ایلیوشین ایل-۲۸ به عنوان بمب‌افکن تاکتیکی، هواگرد شناسایی و آموزشی تولید و برای نخستین بار سال ۱۹۵۰ در نیروی هوایی شوروی وارد خدمت شد. این هواگرد قادر به حمل بمب، مین، اژدر و تسلیحات هسته‌ای است. مدل‌های آن شامل ایل-۲۸آر هواگرد شناسایی، ایل-۲۸تی هواگرد اژدرافکن برای نیروی دریایی و ایل-۲۸یو هواگرد آموزشی می‌شود.^[۱]

ناتو در ابتدا نام گزارشی بوچر (Butcher - قصاب) را بر ایل-۲۸ نهاد اما سپس آن را به بیگل (Beagle) تغییر داد.^[۱]

مجموعاً حدود ۳۰۰۰ فروند ایل-۲۸ تولید گردید. حدود ۲۰۰ فروند دیگر نیز در چکسلواکی تحت عنوان B-288 تولید شد. چین هم این هواگرد را با نام H-5 بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۸۲ تولید کرد. نیمی از هواگردهای تولید شده در شوروی به پانزده کشور دیگر شامل کشورهای عضو پیمان ورشو، صادر گشتند.^[۱]

تاریخچه عملیاتی

هواگرد ایل-۲۸ در نیجریه، مصر، ویتنام، کره شمالی، عراق، یمن، سوریه و افغانستان در میدان‌های رزم استفاده گردید. به صورت کلی، این هواگرد در ارتفاع پایین به کار گرفته می‌شد چرا که دقت بالایی در بمباران نداشت.^[۱]

مشخصات (ای ال-۲۸)

طرح سه نمای ایلیوشن ای ال-۲۸

داده‌ها از Jane's All The World's Aircraft 1982–83^[۲]

ویژگی‌های کلی

خدمه: ۳
طول: ۱۷٫۶۵ متر (۵۷ فوت ۱۱ اینچ)
پهنای بال: ۲۱٫۴۵ متر (۷۰ فوت ۴ اینچ)
ارتفاع: ۶٫۷ متر (۲۲ فوت ۰ اینچ)
مساحت بال‌ها: ۶۰ متر مربع (۶۵۰ فوت مربع)
ماهی‌واره: TsAGI SR-5S (12%)^[۳]
وزن خالی: ۱۲٬۸۹۰ کیلوگرم (۲۸٬۴۱۸ پوند)
وزن ناخالص: ۱۸٬۴۰۰ کیلوگرم (۴۰٬۵۶۵ پوند)
بیشترین وزن برخاست: ۲۱٬۲۰۰ کیلوگرم (۴۶٬۷۳۸ پوند)
پیشرانه هواگرد: ۲ عدد centrifugal-flow توربوجت engines Klimov VK-1A،‏ ۲۶٫۵ کیلونیوتن (۶٬۰۰۰ پوند-نیرو) در هر موتور

عملکرد

حداکثر سرعت: ۹۰۲ کیلومتر بر ساعت (۵۶۰ مایل بر ساعت؛ ۴۸۷ گره) at ۴٬۵۰۰ متر (۱۴٬۸۰۰ فوت)
سرعت کروز: ۷۷۰ کیلومتر بر ساعت (۴۷۸ مایل بر ساعت؛ ۴۱۶ گره) at ۱۰٬۰۰۰ متر (۳۳٬۰۰۰ فوت)
بُرد: ۲٬۱۸۰ کیلومتر (۱٬۳۵۵ مایل؛ ۱٬۱۷۷ مایل دریایی)
حداكثر ارتفاع: ۱۲٬۳۰۰ متر (۴۰٬۴۰۰ فوت)
نرخ صعود: ۱۵ متر بر ثانیه (۳٬۰۰۰ فوت بر دقیقه)

جنگ‌افزار

سلاح‌ها ۴ قبضه توپ نودلمان-ریختر ان.آر-۲۳ (۲ توپ در دماغه و دو توپ در سکوی توپ در دم هواپیما)
بمب‌ها: 3,000 kg (6,600 lb) of bombs in internal bay (1,000 kg (2,200 lb) normal)

منابع

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ ^۱٫۳ Tucker-jones 2015, p. 18.
↑ Taylor 1982, pp. 36–37.
↑ Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.

جستارهای وابسته

توسعه مرتبط

هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه

[FOOTNOTETucker-jones201518-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ ^۱٫۳ Tucker-jones 2015, p. 18.

[JAWA82_p36-7-2] Taylor 1982, pp. 36–37.

[Selig-3] Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.

[۱]

[۲]

[۳]