انگلیش الکتریک کانبرا

انگلیش الکتریک کانبرا (به انگلیسی: English Electric Canberra) یک بمب افکن متوسط بریتانیایی نسل اول با موتور جت است. این هواپیما توسط انگلیش الکتریک در اواسط تا اواخر دهه ۱۹۴۰ در پاسخ به الزامات وزارت نیروی هوایی بریتانیا در سال ۱۹۴۴ برای جانشینی با بمب افکن سریع دی هاویلند موسکیتو در زمان جنگ توسعه یافت. از جمله الزامات عملکردی برای این نوع، قابلیت برجسته بمباران در ارتفاع بالا و سرعت بالا بود. این قابلت‌ها تا حدی با استفاده از فناوری جدید پیشرانه جت انجام شد. هنگامی که کانبرا با نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) به عنوان اولین کاربر این نوع، در ماه مه ۱۹۵۱ وارد خدمت شد، به اولین بمب افکن عملیاتی با موتور جت تبدیل شد.

کانبرا
کانبرا در حال پرواز در سال ۲۰۰۵.
کاربری بمب‌افکن/شناسایی
کشور سازنده  بریتانیا
تولیدکننده انگلیش الکتریک
نخستین پرواز ۱۳ می ۱۹۴۹
معرفی‌شده در ۲۵ می ۱۹۵۱
بازنشستگی ۲۳ ژوئن ۲۰۰۶ (نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا)، ۱۱ می ۲۰۰۷ (نیروی هوایی هند)
وضعیت بازنشسته
کاربر اصلی  نیروی هوایی بریتانیا
تعداد ساخته‌شده
  • ۹۰۰ (بریتانیا)[۱]
  • ۴۹ (استرالیا)[۱]
هزینه هر فروند £۷۲٬۵۰۰ (۱۹۵۲)[۲]
توسعه‌یافته به مارتین بی-۵۷ کانبرا

در فوریه ۱۹۵۱، یک هواپیمای کانبرا رکورد جهانی دیگری را به نام خود ثبت کرد، این هواپیما اولین هواپیمای جتی بود که یک پرواز بدون توقف در اقیانوس اطلس انجام داد. در بیشتر دهه ۱۹۵۰، کانبرا می‌توانست در ارتفاع بالاتری از هر هواپیمای دیگری در جهان پرواز کند و در سال ۱۹۵۷، یک کانبرا رکورد جهانی ارتفاع ۷۰٬۳۱۰ فوت (۲۱٬۴۳۰ متر) را ثبت کرد. . کانبرا به دلیل توانایی اش در فرار از هواپیماهای رهگیر جت نسل اول و پیشرفت قابل توجه عملکرد آن نسبت به بمب افکن‌های مدرن پیستونی، به هواپیمای محبوب در بازار صادرات تبدیل شد و برای خدمت در نیروی هوایی بسیاری از کشورها چه در داخل و چه در خارج از کشورهای مشترک المنافع خریداری شد. این تایپ هواپیما با مجوز تحت لیسانس در استرالیا توسط کارخانجات هواپیماسازی دولتی و در ایالات متحده توسط شرکت مارتین با عنوان مارتین بی-۵۷ کانبرا تولید شد. نسخه بی-۵۷ای کانبرا کمی اصلاح شده و بی-۵۷بی به‌طور قابل توجهی به روز شده بود.

کانبرا علاوه بر اینکه یک هواپیمای تهاجمی هسته‌ای تاکتیکی بود، ثابت کرد که بسیار سازگار است و می‌تواند نقش‌های مختلفی مانند بمباران تاکتیکی، شناسایی، عکاسی و شنود الکترونیکی را ایفا کند. کانبرا در طول جنگ سرد، در بحران سوئز، جنگ ویتنام، جنگ فالکلند، جنگ‌های هند و پاکستان و درگیری‌های متعدد آفریقا خدمت کرد. در چندین جنگ، هر یک از طرف‌های درگیر، کانبرا را در نیروی هوایی خود داشتند.

کانبرا بیش از ۵۰ سال برای برخی کاربران خدمت کرد. در ژوئن ۲۰۰۶، نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا سه فروند کانبرای آخر خود را ۵۷ سال پس از اولین پرواز خود بازنشسته کرد. سه نوع مارتین بی-۵۷ همچنان در خدمت هستند و کار هواشناسی و ردیابی ورود مجدد فضاپیماها را برای ناسا انجام می‌دهند. همچنین آزمایش‌های ارتباط الکترونیکی (گره ارتباطی هوابرد میدان جنگ) را برای استقرار در افغانستان انجام می‌دهند[نیازمند به‌روزرسانی است].[۳][۴]

کاربران

ویرایش
 
کاربران کانبرا (آبی تیره) و B-57 (آبی روشن)[۵]
 
در پایگاه نیروی هوایی واترکلوف، در حدود ۱۹۸۰
 
کانبرا متعلق به نیروی هوایی ونزوئلا، مارس ۱۹۷۲
  آرژانتین
  • نیروی هوایی آرژانتین (۱۲): در سال ۱۹۶۷، ۱۰ فروند B2 سابق و ۲ فروند T4 (به ترتیب B62 و B64 بازطراحی شده) بازسازی شده خریداری کرد. دو هواپیمای دیگر در سال ۱۹۸۱ سفارش داده شد اما به دلیل جنگ فالکلند تحویل داده نشد.[۶]
  استرالیا
  شیلی
  اکوادور
  اتیوپی

نیروی هوایی اتیوپی (۴)

  فرانسه
  هند
  نیوزیلند
  پرو
  رودزیا
  • نیروی هوایی سلطنتی رودزیا (۲۰)
  آفریقای جنوبی
  سوئد
  بریتانیا
  ایالات متحده آمریکا
  ونزوئلا
  آلمان غربی
  زیمبابوه
  • نیروی هوایی زیمبابوه: اسکادران شماره ۵ کانبرا B.2s و T.4s را استفاده می‌کرد. آخرین هواپیما در سال ۱۹۸۳ بازنشسته شدند.[۱۰]

مشخصات (کانبرا B(I).6)

ویرایش
 
طرح ۳ نمای انگلیش الکتریک کانبرا
 
موتور رولزرویس آوون به نمایش گذاشته شده در موزه هوانوردی، تمورا ۲۰۱۱

داده‌ها از Combat Aircraft Recognition[۱۱]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: ۳
  • طول: ۶۵ فوت ۶ اینچ (۱۹٫۹۶ متر)
  • پهنای بال: ۶۴ فوت ۰ اینچ (۱۹٫۵۱ متر)
  • ارتفاع: ۱۵ فوت ۸ اینچ (۴٫۷۸ متر)
  • مساحت بال‌ها: ۹۶۰ فوت مربع (۸۹ متر مربع)
  • ماهی‌واره: root: RAE/D 12% symm; tip: RAE/D 9% symm[۱۲]
  • وزن خالی: ۲۱٬۶۵۰ پوند (۹٬۸۲۰ کیلوگرم)
  • وزن ناخالص: ۴۶٬۰۰۰ پوند (۲۰٬۸۶۵ کیلوگرم)
  • بیشترین وزن برخاست: ۵۵٬۰۰۰ پوند (۲۴٬۹۴۸ کیلوگرم)
  • پیشرانه هواگرد: ۲ عدد موتور توربوجت رولز-رویس اون،‏ با پیشرانه ۷٬۴۰۰ پوند-نیرو (۳۳ کیلونیوتن) در هر موتور

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۵۸۰ مایل بر ساعت (۹۳۳ کیلومتر بر ساعت؛ ۵۰۴ گره) در ۴۰٬۰۰۰ فوت (۱۲٬۱۹۲ متر)
  • بیشینه سرعت: ماخ ۰٫۸۸
  • بُرد رزمی: ۸۱۰ مایل (۷۰۴ مایل دریایی؛ ۱٬۳۰۴ کیلومتر)
  • برد معبر: ۳٬۳۸۰ مایل (۲٬۹۳۷ مایل دریایی؛ ۵٬۴۴۰ کیلومتر)
  • حداكثر ارتفاع: ۴۸٬۰۰۰ فوت (۱۵٬۰۰۰ متر)
  • نرخ صعود: ۳٬۴۰۰ فوت بر دقیقه (۱۷ متر بر ثانیه)
  • بارگیری بال: ۴۸ پوند بر فوت مربع (۲۳۰ کیلوگرم بر متر مربع)
  • نیرو به وزن: ۰٫۳۷

جستارهای وابسته

ویرایش

توسعه مرتبط

هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه

فهرست‌های مرتبط

منابع

ویرایش
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ Mason 1994, p.  371.
  2. Hartley, Keith (2014-11-28). The Political Economy of Aerospace Industries: A Key Driver of Growth and International Competitiveness? (به انگلیسی). Edward Elgar Publishing. ISBN 978-1-78254-496-8.
  3. Cenciotti, David. "NASA's WB-57 Battlefield Airborne Communication Node gets new sensors, paint scheme for more clandestine missions." The Aviationist, 4 September 2012. Retrieved 14 September 2012.
  4. Axe, David. "America's Most Important Warplane Is Old, Ugly ... and Flown by NASA." Wired, 10 September 2012. Retrieved 14 September 2012.
  5. Jones 1997, pp. 93–97.
  6. Jones 1997, p. 96.
  7. Ransom and Fairclough 1987, p. 356.
  8. Jones 1996, p. 95.
  9. Steyn, Leon. "SAAF Museum News: What happened to the Canberra?" بایگانی‌شده در ۷ ژانویه ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine 12 Squadron, South African Air Force. Retrieved 9 October 2009.
  10. (Cooper و دیگران 2011)
  11. March, P. R. (1988). Combat aircraft recognition. London: I. Allan. ISBN 0-7110-1730-1.
  12. Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.

کتابشناسی - فهرست کتب

ویرایش

پیوند به بیرون

ویرایش
ویدئوهای بیرونی
  Canberra bomber at Avalon Airshow, 2003
  Pathe News report on the Canberra, 1951
  1998 documentary on the Canberra