تپه

برای دیگر کاربردها تپه (ابهام‌زدایی) را ببینید.

تپه یا تُنب واژه‌ای فارسی به‌معنی ارتفاعی نه بس بلند از زمین، تل، پشته، برآمدگی، توده، نجد، ربوه، گر و ماهور است. در پارسی دری و در برخی گویشهای محلی به‌کار رفته‌است. ازجمله گویش تنگستانی و لارستانی به‌ویژه در گویش کوخِردی و شهرستان بستک هرمزگان به‌کار می‌رود. واژهٔ فارسیِ تپه شکلی دیگر از واژه‌های قدیمی‌تر پارسیِ تبره و تبرک در معنی هر جای از زمین که برآمده و گردباشد، است. زبان‌های ترک‌تبار نیز این واژه را از فارسی وام گرفته‌اند. به کوه پست و پشته بلند از خاک یا شن در فارسی «تپه» گویند. در زبان دری «تبره»، «تبرک» و «گر» نیز گزارش شده است. برابر برخی تعریف ها، گردی و برآمدگی از زمین، دو شاخصه آن، به شمار می آیند. معادل این واژه در عربی، کلمه «تَلّ»، مفردِ «تِلال» به معنای توده ای از شن یا قطعه ای از زمین است که بر اطرافش مشرف باشد.

تپه ماهور و دریاچه، بهبهان

نگارخانه

• 
• 
• 
• 

جستارهای وابسته

• تپه ماسه‌ای
• تپه باستانی

فهرست منابع و مآخذ

• محمدیان، کوخردی، محمد، “ «به یاد کوخرد» “، ج۲. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.

پانویس

• الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd, an Islamic District on the bank of Mehran River) الطبعة الثالثة، دبی: سنة ۱۹۹۷ للمیلاد.